Τα μπλουζ του Αιγαίου

Ο Νίκος Παπαδογιάννης ευχήθηκε "happy birthday" σε μία γοητευτική κυρία σαράντα Μαΐων, στη μέση του Αιγαίου

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 11/05/2016 @ 11:22

Tα μοδάτα club που συνωστίζονται στο καλντερίμι παίζουν αυτά που έπαιζαν πάντοτε: ένα βαρετό επαναληπτικό ντάπα-ντούπα, με γαρνιτούρα από ελληνική βλαχοπόπ και ολίγον Παντελίδη. Το ζητούμενο στη νύχτα των Φηρών δεν είναι η καλή μουσική, αλλά το θεαθήναι και η ντόλτσε βίτα.

Μέσα στο χάος, όμως, κρύβεται μία απροσδόκητη όαση. Η «Κύρα Θήρα» άνοιξε τις πόρτες της πριν από σαράντα χρόνια και τις κρατά ορθάνοιχτες απτόητη, σαν εκκεντρική γηραιά κυρία που επιμένει στον δρόμο της χωρίς να νοιάζεται για τα ρεύματα της εποχής. Επειδή έτσι της αρέσει και επειδή ξέρει ότι ο δρόμος της είναι ίσιος.

Πρόκειται για ένα μικρό δίπορτο μπαράκι, που δεν έχει ούτε θέα στην καλντέρα ούτε αυλή με έναστρο ουρανό. Όταν τα μεγάλα club των Φηρών κλείνουν για να ξεχειμωνιάσουν στην παραλιακή της Αθήνας, η «Κύρα Θήρα» φοράει τα ισοθερμικά της και σερβίρει ζεστά ποτά. Άλλωστε, η τζαζ και τα μπλουζ ταιριάζουν καλύτερα με τον χειμώνα παρά με το θερινό ξεσάλωμα.

Συχνά φιλοξενεί ζωντανά σχήματα, υπό τον όρο να μείνουν ευθυγραμμισμένα με τη μουσική πρόταση του μαγαζιού. Δεν ακούγονται χορευτικά χιτάκια εδώ, ούτε ψευτοροκιές του συρμού, ούτε καν μέταλλα σαν αυτά που δονούσαν τους τείχους της Tithora λίγα στενά πιο κάτω. Μόνο τζαζιές και μπλουζιές, με σκόρπιες έθνικ πινελιές σαν αυτές -τις αφρικάνικες- που ακούσαμε το απομεσήμερο της Δευτέρας του Πάσχα.

Οι πολλοί προσπερνούν απορημένοι, αλλά οι μυημένοι μπαίνουν από τη μία πόρτα, χορταίνουν καλή μουσική και βγαίνουν μεθυσμένοι από την άλλη. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από ένα sui generis μπαράκι καταμεσίς της τουριστικής εκπόρνευσης.

Το εκ Πατρών ορμώμενο "Blue Monday" προσπάθησε να ακολουθήσει παρόμοια, εναλλακτική διαδρομή με στασίδι στο παρακάτω καλντερίμι, αλλά δεν άντεξε παραπάνω από ένα-δύο καλοκαίρια. Η εμβληματική "Tithora" μάζεψε τις κιθάρες από το υπόσκαφο υπόγειό της και μεταφέρθηκε σε άλλες πολιτείες. Ωστόσο, η «Κύρα Θήρα» αναπαλαιώνεται και παραμένει στις επάλξεις.

Φεύγοντας, της χαρίσαμε την ευχή-κλισέ της ημέρας «χρόνια πολλά» και την εννοούσαμε από την καρδιά μας. Το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης φαίνεται καλύτερο όταν συνοδεύεται από το σαξόφωνο του John Coltrane ή από την τρομπέτα του Miles Davis.

Σε κάποιο μελλοντικό σημείωμα θα σας μιλήσω για τις ανά την Kρήτη περιπέτειες του "Jazz In Jazz", που εν τέλει στέριωσε στον Λυκαβηττό ή για το κρυμμένο στις πλαγιές του Χελμού «Στο Ρέμα», που κρατάει πλησίστια τη σημαία της τζαζ στη Ζαρούχλα, των τριάντα μόνιμων κατοίκων.

  • SHARE
  • TWEET