Ρέκβιεμ για έναν ημίθεο

Το φινάλε του επάρατου 2015 πήρε μαζί του τον Lemmy για το αιώνιο ταξίδι. Η αυγή του 2016 έκοψε το νήμα της ζωής του David Bowie. Πριν ακόμη στεγνώσουν τα δάκρυα.

Ο Lemmy είχε μόλις εορτάσει τα 70ά του γενέθλια. Ο Bowie έκλεισε τα 69 δύο μέρες πριν τον θάνατό του. Ο Lou Reed αποχώρησε από τη σκηνή στα 71 του. Μήπως τα 70 είναι τα νέα 27;

Τους πήρε όλους η ανίκητη αρρώστια, όταν βρήκε δρόμο ανοιχτό, σε ταλαιπωρημένο από καταχρήσεις ανοσοποιητικό σύστημα. Οι άτρωτοι ήρωές μας φεύγουν ένας ένας, σαν να έχουν αλλεργία στα γεράματα και δυσανεξία στο κρεβάτι του πόνου.

Ο Βowie, o Lemmy, o Lou Reed, δεν γέρασαν ποτέ. Έμειναν για πάντα ωραίοι, γοητευτικοί, άφθαρτοι. Ο Kurt Cobain, o Jeff Buckley, o Bowie ήταν τρεις από τους ομορφότερους άνδρες του σύμπαντος. Προικισμένοι με θείες φωνές και με εξωγήινο ταλέντο.

Αυτό που ακούγεται από ψηλά δεν είναι μελωδία αγγέλων, είναι το τρίο των καλλίφωνων διαβόλων. Με τον Mick Ronson στην κιθάρα, τον Lemmy στο μπάσο και τον Clarence Clemons στο σαξόφωνο. Η Αmy κάθεται σε μια γωνιά και απολαμβάνει καπνίζοντας...

Πίστευα ότι ο David Bowie θα ζούσε για πάντα. Ότι είχε ανακαλύψει το ελιξήριο της παντοτινής νεότητας την ώρα που έπεφτε από το διάστημα στον γαλάζιο πλανήτη.

Μία μέρα πριν τον θάνατό του, έψαχνα στο διαδίκτυο, να μάθω μήπως σκόπευε να συνδυάσει το ολοκαίνουργιο -δυσοίωνο- "Blackstar" με κάποια σύντομη περιοδεία. Θα πήγαινα και περπατώντας στην Αγγλία για να τον δω.

«Λες να γιορτάσει τα 70 του στους δρόμους;» Αλίμονο, εκεί που θα γιορτάσει ο Bowie τα 70 του είναι δρόμος δίχως γυρισμό.

Τουλάχιστον, πρόλαβα. Το 1996, στο γήπεδο της Λεωφόρου. Σε tripleheader, με Elvis Costello και Lou Reed. Η ομάδα όνειρο.

Τους δύο πρώτους τους είδα μέσα από τον αγωνιστικό χώρο, όρθιος στο αρχαίο γρασίδι. Για τον Bowie, έπιασα θέση στην εξέδρα των επισήμων, ώστε να τον βλέπω καλύτερα. Ήταν γιορτινή η βραδιά, δεν επέτρεπε λερωμένα τζην και ιδρωμένες μπλούζες.

Ο Βowie έβγαινε τότε κοστουμαρισμένος και έφερνε μαζί του αδύναμο υλικό, ανήμπορο να σταθεί αντάξιο δίπλα στον μύθο του. Έμοιαζε λίγο αμήχανος, σαν να ντρεπόταν. Σαν να αναπολούσε τον Ζiggy Stardust.

Αλλά οι πινελιές από τον παλιό, καλό καιρό σκόρπισαν ρίγη και υπενθύμισαν ότι είχαμε μπροστά μας έναν ημίθεο: "Scary Monsters", "Heroes", "White Light/White Heat", "The Man Who Sold The World", το συναρπαστικό "Moonage Daydream" με τις κιθάρες που τρυπούσαν τη νύχτα.

Ξαφνικά, δεν ήταν 1996, αλλά 1973. Ας έλειπε ο Μick Ronson. Στο κέντρο της σκηνής, ο απόλυτος χαμαιλέων της rock άλλαζε συνεχώς το δέρμα του:

«I'm an alligator, I'm a mama-papa coming for you, I'm the space invader, I'll be a rock 'n' rollin' bitch for you...»

Η θρυλική συναυλία του 1973 στο Hammersmith Odeon έγινε ταινία και παίχτηκε (και) στις αθηναϊκές αίθουσες, περίπου δέκα χρόνια μετά τη διεξαγωγή της.

Πήγα στην «Ελλη» και τη βρήκα γεμάτη από Ελληνες σωσίες του Bowie, ντυμένους με τα συναυλιακά τους ρούχα, σαν να πήγαιναν σε κανονικό live. Μία άλλη φυλή, που δεν γνώριζα ότι υπήρχε στην Αθήνα.

«Είσαι πολύ μεγάλος», του φώναζαν από τα κόκκινα καθίσματα του κινηματογράφου. Εκείνος μας κοίταζε με εκείνα τα ασύμμετρα, δίχρωμα μάτια του, σαν να μπορούσε να μας δει.

«Είναι», είπε, «η τελευταία συναυλία που θα δώσουμε ποτέ». Έλεγε μόνο τη μισή αλήθεια. Η περσόνα Ζiggy αποχαιρέτησε τα εγκόσμια εκείνο το βράδυ στο Λονδίνο, αλλά η καριέρα του Bowie είχε μπροστά της 42 χρόνια ζωής.

Το soundtrack (David Bowie - "Ziggy Stardust And The Spiders From Mars") είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους, λιωμένος πια στο παλιό μου πικ-απ. Και αγορασμένος ξανά σε CD, για να αντέξει στον χρόνο. Ο Βowie ήταν αθάνατος, το βινύλιο όχι.

Στα μισά της συναυλίας, ο Βοwie έδιωξε τους μουσικούς του από τη σκηνή, πήρε την κιθάρα του και μας πήγε, όλους, μία βόλτα στον άλλο κόσμο. Η ερμηνεία του στο "My Death" του Jacques Brel δεν χωράει σε λόγια και σε περιγραφές.

Δείτε το βίντεο, αλλά προσέξτε τα βήματά σας. Στο τέλος, όπου αναρωτιέται ποιος κρύβεται πίσω από την πόρτα, άγγελος ή διάβολος, μπορεί να παρασυρθείτε και εσείς και να φωνάξετε: «Μe! Me! Me-e-e-eeee!»

Και τότε ο Bowie θα σας πάρει κι εσάς μαζί του. Θα είναι πολύ αργά για να μετανιώσετε. Ακολουθήστε τον χαμογελώντας.