Ο άνθρωπος που θα γινόταν Elvis

Την ίδια ώρα που ο Alan Vega έπνεε τα λοίσθια κάπου στην Αμερική, σε ένα αρχαίο ιπποδρόμιο της Ρώμης ο ανυποψίαστος Bruce Springsteen χρησιμοποιούσε σπαράγματα από ένα παλαιό τραγούδι των Suicide (το "Dream Baby Dream") για να σκουπίσει τα δάκρυα από το δικό του "Drive All Night": "…Ι just wanna see you smile, come on baby, dream, baby, dream…"

Δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε έμπνευση της στιγμής. Ο Bruce είχε επιλέξει το ίδιο κομμάτι για να κλείνει με τρόπο ονειρικό και αισιόδοξο όλες τις ακουστικές συναυλίες του στην περιοδεία που συνόδευσε το "Devils Αnd Dust", το 2005. Βεβαίως, η διασκευή του ήταν νύχτα με μέρα σε σχέση με το πρωτότυπο και έκανε το τραγούδι αγνώριστο, προς το καλύτερο φυσικά.

O Springsteen είχε τον Vega εικόνισμα. «Εάν ζούσε σήμερα ο Εlvis, θα ήταν σαν εσένα», του είπε κάποτε. Όταν ο ίδιος ο Vega ρωτήθηκε ποιο ήταν το αγαπημένο του τραγούδι του Springsteen, απάντησε χωρίς δισταγμό: «Το "Dream Baby Dream"».

Εάν το μαύρο μαντάτο είχε μαθευτεί έγκαιρα, θα το ακούγαμε ζωντανά ολόκληρο στη Ρώμη, όσοι ταξιδέψαμε το περασμένο Σάββατο για το ετήσιο προσκύνημα.

Όπως άκουσαν μερικές εβδομάδες νωρίτερα κάποιοι άλλοι πιστοί του Springsteen το "Purple Rain" ως φόρο τιμής στον Prince ή το "Rebel Rebel" στη μνήμη του Βowie! Πολλοί oπαδοί του Bruce ακούνε μόνο Bruce, αλλά ο ίδιος έχει ανοιχτό μυαλό και ακόμα πιο ανοιχτά αυτιά...

Μετά από αυτά που έγιναν τις προάλλες στη Ρώμη, βέβαια, οι τυχεροί που ήμασταν εκεί, βρισκόμαστε και θα βρισκόμαστε για καιρό σε αστερισμό Springsteen. Μετά βίας θα πείσω τον εαυτό μου να πάει το Σάββατο στους Μuse. Kαι τους περίμενα πώς και πώς.

Φαίνεται ότι δεν θα τον δούμε ποτέ στην Ελλάδα τον 67χρονο Βοss, οπότε το γουρουνάκι που γράφει πάνω "Travel Μoney" θα γεμίζει κάθε χρόνο με οικονομίες για μπρουσοτάξιδα.
«Αυτήν τη φορά τα πράγματα είναι σοβαρά και μάλλον θα τελεσφορήσουν», με πληροφόρησαν πέρυσι αρμόδια χείλη. «Ο Μπρους θα παίξει στην Ελλάδα το ερχόμενο καλοκαίρι». Και μου έδωσαν ημερομηνία. Και τόπο διεξαγωγής. Και τιμές εισιτηρίων.

Όταν μεταβίβασα το ειδησάριο στους περπατημένους εν Ελλάδι fan club, άκουσα τρανταχτά γέλια. «Αυτά τα έχουμε ακούσει εκατό φορές», απάντησαν μόλις συνήλθαν από το χάχανο. "Dream, baby, dream", θα μπορούσαν να προσθέσουν.

Τουλάχιστον είδαμε τον Bruce τότε, το μακρυνό 1988 στο Ολυμπιακό Στάδιο, στη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας, με Sting, Peter Gabriel, Youssou N’Dour, Tracy Chapman και... τον ακατονόμαστο! Έστω, σε συναυλία-σφηνάκι.

Οι Suicide του Αlan Vega, o οποίος έφυγε από αυτόν τον μάταιο κόσμο στα 78 του χωρίς να γίνει ποτέ Elvis, δεν έπαιξαν ποτέ στην Ελλάδα. Έτσι νομίζω τουλάχιστον...

Τις εντυπώσεις μου από την 4ωρη εμπειρία ζωής στη Ρώμη μπορείτε να τις διαβάσετε αναλυτικά -και με φωτογραφίες- εδώ.