Μικρά Αγγλία στη Συγγρού

Ο Νίκος Παπαδογιάννης πήγε στο 3ο φεστιβάλ "In-Edit" και ξανάζησε μέρες από τα '90s με Οasis και Blur

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 26/10/2016 @ 11:57

Η ρετρό μάχη της Britpop μαινόταν από νωρίς, στο αστραφτερό λόμπι της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Oasis ή Blur; Αδελφοί Gallagher ή Damon Albarn; Μάντσεστερ ή Λονδίνο; Δημόσιο σχολείο ή ανωτάτη σχολή καλών τεχνών; Γήπεδο ή πανεπιστήμιο; Απενοχοποιημένο rock της πέμπτης δημοτικού ή «σκεπτόμενη» παρτιτούρα; Ποταμοί τεστοστερόνης ή μετροσεξουαλιτέ; Καυγάδες με σφυριά ή διεξοδική συζήτηση;

Ρετρό, ξε-ρετρό, η μεγάλη αίθουσα της Στέγης γέμισε και ξαναγέμισε. Όχι με προσκλήσεις, αλλά με εισιτήριο των επτά ευρώ και με ωραίες φατσούλες από αυτές που συναντά κανείς μόνο στα φεστιβάλ. Εξαντρίκ κουρέματα, μπλουζάκια με logo συγκροτημάτων, αλλά και γκρίζοι κρόταφοι, αφού πέρασαν πια δύο γεμάτες δεκαετίες από τότε που μεσουράνησαν τα δύο συγκροτήματα.

Ήταν βραδιά σινεμά, αλλά περισσότερο θύμισε συναυλία. Στο τέλος μάλιστα του "Supersonic", η γαλαρία χειροκρότησε όρθια τους δύο τσόγλανους από το Μάντσεστερ. Στην ταινία των Blur ("New World Towers"), δεν ακούστηκαν παλαμάκια. Το κοινό τους είναι πιο εγκεφαλικό...

Το σκηνικό με τα χειροκροτήματα μου θύμισε μία προβολή της ιστορικής συναυλίας του Bowie από το 1973, της αποχαιρετιστήριας των Spiders From Mars, πολλά χρόνια αργότερα, στην κινηματογράφο «Έλλη» της οδού Ακαδημίας. Όχι μόνο γέμισαν την αίθουσα οι φανατικοί του "Ziggy", αλλά ορισμένοι από αυτούς εκδηλώνονταν σαν να βρίσκονταν στο Hammersmith Odeon.

«Είσαι πολύ μεγάλος», φώναζε το ερμαφρόδιτο πλάσμα που καθόταν δίπλα μου. Είχε κόκκινη χαίτη, ωχρό δέρμα και τον κεραυνό ζωγραφισμένο στο μάγουλο. Το πλάσμα, όχι ο Bowie.

Το "Supersonic", για να επιτρέψω στο θέμα μου, είναι απολαυστικό. Χτισμένο γύρω από υλικό του παλιού, καλού καιρού και με αφηγητές (μεταξύ άλλων) τον Νoel και τον Liam, πλημμυρίζει από χιούμορ, νοσταλγία και κωλοπαιδισμό. Το "New World Towers" είναι πιο στρέιτ, έχει καλύτερη μουσική για εμάς τους... εγκεφαλικούς, αλλά παρουσιάζει μάλλον μία πρόσφατη φωτογραφία από τη ζωή των Blur παρά ρετροσπεκτίβα της καριέρας του.

Κοντέψαμε να πάθουμε Αγγλία το περασμένο Σαββατόβραδο στο μέγαρο της λεωφόρου Συγγρού, αλλά χαλάλι. Και πέρυσι, άλλωστε, τους Pulp πήγαμε και είδαμε. Στη μάχη των Oasis με τους Blur, αθόρυβος νικητής ήταν ανέκαθεν ο Jarvis Cocker.

Το ετήσιο φεστιβάλ "In-Edit" είναι μία ανάσα για όσους αγαπούν το μουσικό ντοκυμαντέρ και τη μουσική γενικώς. Φέτος είχε και Nina Simone και Leonard Cohen και Janis Joplin και Sparklehorse και National και Danny Fields και μία μίνι-συναυλία του Edwyn Collins. Α, και το περίφημο "Don’t Look Back" του David Pennebaker για τον Bob Dylan από το 1965, σαν να μάντεψαν οι διοργανωτές ότι θα έπεφταν διάνα πάνω στην επικαιρότητα!

Ευχόμαστε μακροημέρευση και περιμένουμε το 4ο "In-Edit", το επόμενο φθινόπωρο. Μέχρι τότε, ποιος ξέρει, μπορεί να έχει καταδεχθεί ο γερο-Μπομπ να παραλάβει το βραβείο του...

  • SHARE
  • TWEET