Μαύροι με λευκές ανταύγειες

H ταινία λέγεται "Miles Ahead" («Μίλια Μπροστά») και ο τίτλος της είναι λογοπαίγνιο: "Miles", όπως λέμε Miles Davis, o τιτάνας της τζαζ που έφυγε από τούτο τον μάταιο κόσμο πριν από 25 χρόνια. Ο ηθοποιός που ανέλαβε να τον ενσαρκώσει είναι ο μερακλής Don Cheadle, του "Ocean’s Eleven", του "Crash" και του "Hotel Rwanda". Δίπλα του, ο Εwan McGregor υποδύεται τον ρεπόρτερ του Rolling Stone, Ντέιβ Μπρέιντεν.

Τον Μάιλς Ντέιβις σίγουρα τον έχετε ακουστά. Τον Ντέιβ Μπρέιντεν, σίγουρα όχι. Σε αντίθεση με τον ημίθεο της τζαζ που έζησε μια ζωή γεμάτη μουσική και πάθη, ο ρεπόρτερ Μπρέιντεν είναι φανταστικό πρόσωπο. Χωρίς αυτόν, δεν υπήρχε πιθανότητα να χρηματοδοτηθεί η ταινία όπως της άξιζε.

«Χωρίς τον Γιούαν, δεν θα γινόταν ταινία», ομολόγησε ο Ντον Τσιντλ στο -ω της ειρωνείας- Rolling Stone λίγο πριν την πρεμιέρα του φιλμ. «Οι παραγωγοί ήθελαν οπωσδήποτε έναν διάσημο λευκό πρωταγωνιστή και η οικογένεια του Μάιλς αναγκάστηκε να συναινέσει. Δεν είναι ρατσισμός, αλλά ωμή πραγματικότητα. Έτσι λειτουργεί το Χόλιγουντ».

Το ίδιο Χόλιγουντ μοίρασε όλες ανεξαιρέτως τις υποψηφιότητες ανδρικών και γυναικείων Όσκαρ σε λευκούς ηθοποιούς το 2015 και το 2016. Και υποδέχθηκε τον ανελέητο σαρκασμό του Chris Rock με αμήχανα χάχανα.

Το ίδιο Χόλιγουντ έδωσε στη σχεδόν λευκή και ασύλληπτα παράφωνη -αλλά κουκλάρα- Ζοe Saldana τον ρόλο της Nina Simone (στη βιογραφία "Νina", που έμεινε τέσσερα χρόνια στα ράφια). Εάν η πραγματική Νina Simone ήταν ζωντανή, δύσκολα θα έπαιρνε τον ρόλο του εαυτού της.

Το Χόλιγουντ φέρει την ετικέτα του προοδευτικού, αλλά έχει και η πρόοδος τα όριά της. Άλλωστε, οι ταινίες απευθύνονται σε ένα κοινό βαθιά συντηρητικό, που απειλεί να φορέσει καπέλο στην άμοιρη υφήλιο τον σκοταδιστή Ντόναλντ Τραμπ.

Ο μέσος Αμερικανός, ιδίως στην ύπαιθρο, δεν μπορεί ρε φίλε να ανοίγει την τηλεόρασή του και να βλέπει συνέχεια «αραπάδες» μαύρους σαν πίσσα. Είπαμε, Ομπάμα, αλλά να μην το παραξηλώσουμε κιόλας.

Ο πλανητάρχης είναι τουλάχιστον αθλητικός, φωτογενής, νέος και κομψός. Όχι ροζιασμένος και κακάσχημος σαν τον Μάιλς και τη Νίνα.

Είναι όμως άδικο να στρέφει ο σχολιαστής τα βέλη του αποκλειστικά προς την οπισθοδρομική κοινωνία της Αμερικής. Ο Tate Taylor, σκηνοθέτης της βιογραφίας του James Brown "Get On Up", δυσκολεύτηκε να βρει χρηματοδότες, επειδή «οι ιστορίες των μαύρων δεν πολυενδιαφέρουν το κοινό στο εξωτερικό». Και πράγματι, η ταινία του έκανε τζίρο μόλις τριών εκατομμυρίων δολαρίων εκτός αμερικανικών συνόρων (και 30 εκ. εντός αυτών).

Η εξαίρεση σε έναν, μάλλον θλιβερό, κανόνα διακρίσεων και υπόκωφου ρατσισμού, πέρα από το τηλεοπτικό "Empire" που κρύβει στην καρδιά του μία γνήσια αμερικανική σαπουνόπερα, ήταν το περυσινό hit "Straight Outta Compton", με Ice Cube, Dr Dre και δεν συμμαζεύεται.

Η ιστορία της χιπ-χοπ κολεκτίβας ΝWA, που ...πιο μαύρη δεν γίνεται, έβγαλε 160 εκ. δολάρια στις ΗΠΑ και άλλα 40 στη λοιπή υφήλιο. Ο προϋπολογισμός της δεν ξεπέρασε τα 28 εκατομμύρια. Η εισπρακτική επιτυχία της μπορεί να πυροδοτήσει παρόμοια ρίσκα στο μέλλον, μπορεί και όχι.

Πάντως, τους Έλληνες εισαγωγείς τους άφησε παγερά αδιάφορους. Μένει να δούμε αν θα φέρουν οι άνεμοι στις ελληνικές αίθουσες το "Miles Ahead", που παίζεται στην Αμερική και στην Αγγλία εδώ και ένα μήνα, ή και τη "Nina". Καλού κακού, μην κρατήσετε την αναπνοή σας από την αγωνία.