Λουλούδια μέσα στις λάσπες

O Nίκος Παπαδογιάννης έμαθε στα 50 του τι εστί sludge metal και κολυμπάει νυχθημερόν στον βούρκο των Cult Of Luna

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 30/01/2017 @ 14:04

Eάν έτυχε να με συναντήσετε αυτές τις μέρες σε κάποιο φάναρι, θα προσέξατε ότι το αυτοκίνητό μου έτριζε σύγκορμο, σαν να είχαν ξαμολυθεί στη μηχανή του όλοι οι δαίμονες της σκανδιναβικής μυθολογίας μεταμορφωμένοι σε μπάντα χέβι μέταλ.

Μισό λεπτό, όμως. Ακριβώς αυτό συνέβη. Οι Cult Of Luna είναι Σουηδοί από τον Αρκτικό Κύκλο και η μουσική τους -αυτή που έκανε το Tigra μου να δονείται- κάνει τα ηχεία να ματώνουν, ιδίως όταν πιάνει το μικρόφωνο για να φτύσει άναρθρα σύμφωνα ο Johannes Persson.

Πώς γίνεται, λοιπόν, να είναι η μουσική τους τόσο όμορφη; Και πώς είναι δυνατόν να αναφέρει ο προηγούμενος τραγουδιστής τους ως βασική επιρροή τους Radiohead;

Και όμως, κινείται. Τα φιλαράκια στο σάιτ μου λένε ότι οι Cult Of Luna έπαιζαν παλαιότερα doom metal, αλλά ο τωρινός του ήχος μπορεί να θεωρηθεί sludge metal, το οποίο στα ανυποψίαστα αυτιά μου ακούγεται σαν προχωρημένα ιερογλυφικά.

Στη Wikipedia διαβάζω ότι το είδος περιέχει στοιχεία ακόμα και από το Southern rock, αλλά αν αυτό που άκουσα θυμίζει Sweet Home Alabama τότε εγώ είμαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και ετοιμάζομαι για τη Νέα Ορλεάνη.

Αλήθεια, σας είπα ότι την παραμονή του All-Star Game παίζουν στην πόλη οι Martha And The Vandellas; Ναι, η Μartha Reeves και χορεύει ακόμα στους δρόμους, στα 75 της χρόνια.

Ο Βοwie που -μαζί με τον Jagger- ξανάφερε το σουξεδάκι της στην επιφάνεια εγκατέλειψε τούτο τον μάταιο κόσμο, αλλά η Μάρθα ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει.

Για τους Λάπωνες, όμως, λέγαμε. Και για το «μέταλλο της λάσπης».

Τους Band Of Mice τους είχα ακουστά όσο και το sludge metal, δηλαδή καθόλου. Την τραγουδίστριά τους, Julie Christmas, ακόμα πιο καθόλου.

Η παρουσία της Νεοϋορκέζας Τζούλι στο "Mariner" των Cult Of Luna ήταν ο καταλύτης που γλύκανε το post-metal των Σουηδών και ανέδειξε τις μελωδίες οι οποίες κολυμπούν υποδόρια κάτω από τις εκκωφαντικές κραυγές και τις λασπωμένες κιθάρες.

Μολονότι το τετράτροχο «τιγράκι» έτριζε από τα ντεσιμπέλ, η πρώτη λέξη που μου ερχόταν στο μυαλό για να περιγράψω σε κάποιον φίλο το "Mariner" είναι: «ομορφιά».

Δεν ξέρω αν η κοινότητα του μέταλ έχει αλλεργία στις φιοριτούρες, αλλά ο δίσκος που οι συνάδελφοι εδώ ανέδειξαν ως «άλμπουμ της χρονιάς» για το 2016 είναι όμορφος σαν άνοιξη σε σκανδιναβικό δάσος. Το σκοτάδι της πίσσας συνυπάρχει με το θαμπό φως του βορρά, ο θόρυβος με την ηρεμία, η αντεπίθεση με την επανάληψη, το ambient με το hardcore, οι Radiohead με τους Νirvana και με τους Ιsis.

Δεν μπορεί το "Mariner" να είναι δίσκος της χρονιάς όσο υπάρχει εκεί έξω το "Blackstar", αλλά με τον τρόπο του είναι ο δίσκος της χρονιάς.   

Αρχειοθετώ το live του Νοεμβρίου στο Vox στον ογκώδη φάκελο που γράφει «συναυλίες όπου θα πήγαινα οπωσδήποτε εάν είχα πάρει χαμπάρι έγκαιρα περί τινος πρόκειται», μαζί με τους QOTSA του 1999 και τους SOAD του 1998, και βάζω ξανά το CD για να το ακούσω στον δρόμο προς το σπίτι.

Στα μισά του εναρκτήριου "Cygnus", ήδη τα αυτιά μου βγάζουν αίμα. Μάγκες, να μου τα λέτε έγκαιρα αυτά.

  • SHARE
  • TWEET