Υπνωτικό και γιαούρτια

Ψήφισα τους Clutch που διεκδίκησαν πρωτάθλημα αλλά αρκέστηκαν σε μια θέση στα Κύπελλα Ευρώπης (νο 4), ψήφισα τους Muse που προσγειώθηκαν στο γρουσούζικο νο 13 με το πιο «μεταλλικό» άλμπουμ της καριέρας τους, ψήφισα και την γλυκυτάτη Courtney Barnett που έκανε την έκπληξη περνώντας τις πύλες της πρώτης 20άδας.

Τον Steven Wilson τον άκουσα, τον ευχαριστήθηκα, τον σύστησα σε φίλους, αλλά λησμόνησα να τον ψηφίσω, μολονότι τον Σεπτέμβριο σκέφτηκα να μείνω 1-2 μέρες παραπάνω στη Λιλ για να τον δω live αμέσως μετά το Ευρωμπάσκετ. Ευτυχώς δεν του στοίχισε το χαμένο κουκί...

Κατά τ' άλλα, οι προτιμήσεις μου έπεσαν στις γρίλιες του Top-30 και εξαφανίστηκαν, είτε ως ασύμβατες με την πιο heavy κατεύθυνση του Rocking.gr (αν και ξαφνιάστηκα με την απουσία των Faith No More) είτε επειδή εγώ είμαι παράξενος. Μάλλον το δεύτερο, παρά το πρώτο. Δεν είναι άλλωστε metal η Courtney Barnett ούτε οι Editors.

Αν το άλμπουμ της χρονιάς για το 2015 δεν είναι το "Hand.Cannot.Erase" του Steven Wilson, τότε είναι -στο δικό μου κιτάπι- το πολυδιάστατο "Get To Heaven" των brainiacs από το Μάντσεστερ, Everything Everything. «Τα Πάντα Όλα», θα τους έλεγαν αν ήταν Έλληνες. Και δικαίως.

Εάν πάλι ο πλανήτης ήταν λιγότερο λευκός, θα έβγαινε στον αφρό ο Kendrick Lamar με το "To Pimp A Butterfly" ή και ο φίλος μου ο Ghostpoet, με το "Shedding Skin". Στο Ευρωμπάσκετ το πρωτάκουσα κι αυτό, οπότε μου θυμίζει ατελείωτο ποδαρόδρομο στον κεντρικό πεζόδρομο του Ζάγκρεμπ ή στην πανεστημιούπολη της Λιλ, δίπλα στο στάδιο «Πιερ Μωρουά». Καθυβρίζοντας χυδαία τον Πάου Γκασόλ.

Άλλα δεν σας γράφω σήμερα, από τα 15 που με πολύ κόπο και πολλή σπουδη ξεδιάλεξα από τις σημειώσεις 12 μηνών. Τη λίστα μου θα τη βρείτε με χαρτί και καλαμάρι όταν δημοσιευτούν αναλυτικά τα Τοπ των συντακτών, οπότε την αφήνω στην άκρη για να μην χαλάσω το σασπένς.

Διότι κατά βάθος γνωρίζω ότι οι περισσότεροι από εσάς τους σεβαστούς αναγνώστες μένετε ξάγρυπνοι της νύχτες, αγωνιώντας για τις επιλογές ενός αθλητικού συντάκτη που την είδε μουσικοκριτικός στα παρά κάτι 50 του! Αν ψάχνετε υπνωτικό για να καλοπιάσετε τον Μορφέα, σας συνιστώ αγώνες ελληνικού ποδοσφαίρου ή γκραν πρι της Φόρμουλα 1.

Προσθέτω αντί υστερόγραφου ότι έφτασε με καθυστέρηση στο iPod μου το "Grey Tickles Black Pressure" του πάντοτε εφευρετικού και ευπρόσδεκτου John Grant, ο οποίος είναι θέμα ημερών να εμφανιστεί στο Σύνταγμα και να γιαουρτώσει τους βουλευτές που πολεμούν με γελοία μεσαιωνικά επιχειρήματα το σύμφωνο συμβίωσης των ομολοφυλοφίλων. Προσθέστε και τον Brian Molko στην ίδια συνομοταξία, αφού το "MTV Unplugged" των Placebo ήταν μία ευχάριστη έκπληξη και ένα απρόσμενο δώρο για τις γιορτές. Κι ας μην χώρεσε στις λίστες.

Το τραγούδι της χρονιάς, όμως, δεν είναι ακριβώς φρέσκο. Γράφτηκε πριν από 35-36 χρόνια και κυκλοφόρησε μόλις φέτος, στην εορταστική κασετίνα "The Ties That Bind". Άλλοι καλλιτέχνες θα έδιναν το δεξί τους χέρι και το αριστερό τους μάτι για να γράψουν ένα τραγούδι σαν το "Stray Bullet", αλλά ο αθεόφοβος ο Bruce Springsteen το κλείδωσε σ' ένα συρτάρι μαζί με άλλα (μετριότερα) outtakes του "The River" και το αγνόησε επί 3,5 δεκαετίες. «Ελα μωρέ, μια χαζομελωδιούλα έγραψα, με ανάλαφρα στιχάκια της πλάκας, για να περάσει η ώρα». Αυτός ο άνθρωπος έχει βαλθεί να μας τρελάνει.