Ύμνοι για τους τελειωμένους

Ο Νίκος Παπαδογιάννης χαιρετίζει την επιστροφή των Libertines και επισημαίνει ότι ο Peter Doherty άφησε δέκα χρόνια πίσω το «κλαμπ των 27»

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 07/10/2015 @ 13:04
Ποιός πιστεύει στον Pete Doherty που θέλει να τον φωνάζουν Peter; Ποιός πιστεύει στο τελειωμένο τζάνκι που θέλει να τον φωνάζουν καθαρό; Οι φωτογραφίες από την Ταϊλάνδη τον δείχνουν χαμογελαστό και ανανεωμένο, στο πλευρό του Carl Barât, με κιθάρες, μικρόφωνα, τσιγάρα και άδεια ποτήρια.

Τρεις μπύρες και ένα μπράντι την ημέρα του επιτρέπεται να πιει. Μόνο. Πέρασε από κλινική αποτοξίνωσης και κατόρθωσε να ολοκληρώσει το πρόγραμμα, αλλά αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Όχι στο σινέ Ντόχερτι. Στο σινέ Ουάινχαους. Η κοπέλα έφυγε από το κέντρο καθαρή, αλλά λίγους μήνες αργότερα έφυγε ανεπιστρεπτί προς το αιώνιο ηλιοβασίλεμα.

Εκλεκτό μέλος του πένθιμου «κλαμπ των 27», δίπλα στον Robert Johnson, τον Jimi Hendrix, την Janis Joplin, τον Jim Morrison, τον Brian Jones, τον Kurt Cobain. Ο Doherty θα κλείσει τον Μάριο όχι τα 27, αλλά τα 37. Αυτό ποιός το περίμενε;

Τα αδυσώπητα ταμπλόιντ της Αγγλίας του άλλαξαν τον αδόξαστο, αλλά ήταν ο ίδιος αυτός που τους κράτησε ανοιχτή την πόρτα. Ο Πητ που τον φωνάζουν Πήτερ και η Κέιτ Μος που για λίγο θέλησε να τη φωνάζουν τζάνκι.

Ο Πήτερ ήταν ένα σιδηροδρομικό ατύχημα με σάρκα και οστά. Ένα κινητό φαρμακείο, με σαπισμένα δόντια, τρυπημένα μπράτσα και χαμένο βλέμμα. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν θυμάται τίποτε από τη δεκαετία που προηγήθηκε.

Δεν είναι όμως ένα απλό πρεζάκι, αλλά και ο τελευταίος των ρομαντικών. Στο ταραγμένο του μυαλό, ζει (ή θα ήθελε να ζει) σε μία ουτοπική Αλβίωνα, όπου όλοι διαβάζουν ποίηση και ζουν το θαύμα της κοινοκτημοσύνης.

H μπάντα έπαιζε συχνά στα σπίτια έκπληκτων, εκστασιασμένων οπαδών. Απροειδοποίητα. Χωρίς κανόνες. Μέχρι να επέμβει η αστυνομία για να διαλύσει τους άπλυτους αναρχικούς.

Πίσω από τους ξέφρενους ρυθμούς των δύο ξεχασμένων άλμπουμ των Libertines κρύβονται μία ευαίσθητη ψυχή και δύο ανήσυχα μυαλά. Ο Doherty έχει το άλτερ έγκο του, στο πρόσωπο του παιδικού φίλου και συνοδοιπόρου, Carl Barât.

Όταν οι δυό τους τα 'σπασαν, η ζωή του Doherty παγιδεύτηκε σε ένα σπιράλ αυτοκαταστροφής. Μόλις τα ξαναβρήκαν, ξεκίνησε ο μακρύς δρόμος της επιστροφής.

Παρ' όλο που η Μπανγκόκ είναι η μητρόπολη της ηρωίνης, ο Doherty βρήκε στα περίχωρά της τη γαλήνη που ζητούσε. «Είμαι ο Πήτερ και είμαι καλά», αναφώνησε μόλις βγήκε από την κλινική της αποτοξίνωσης. Και υποσχέθηκε να αποφύγει πάση θυσία τις παλιές παγίδες.

Αντί να επιστρέψει στην παλιά του γειτονιά, φώναξε τους υπόλοιπους Libertines στην Ταϊλάνδη και σκάρωσε μαζί τους τις πρώτες νότες.

Πέρασαν πια οχτώ χρόνια από το "Shotter's Nation" των Babyshambles και δώδεκα από την τελευταία δουλειά των Libertines ("Up The Bracket"). Αλλά δεν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Το χρονοντούλαπο μπορεί να περιμένει.

Ω του θαύματος, οι καινούργιοι Libertines είναι εδώ. Ηχογραφημένο σε ένα ταπεινό στούντιο της Άπω Ανατολής ονόματι Karma Sounds, το "Αnthems For Doomed Youth" είναι αυτό ακριβώς που λέει ο αυτοσαρκαστικός τίτλος: «Τίτλοι Για Καταδικασμένα Νιάτα».

Καταδικασμένα, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Χαμογελαστός κάτω από το μαύρο καπελάκι του, ο Pete(r) Doherty ζητά ψήφο εμπιστοσύνης για να κάνει μια νέα αρχή.

Το έργο μοιάζει σαν να το έχουμε ξαναδεί, αλλά το τέλος μπορεί να είναι διαφορετικό.
  • SHARE
  • TWEET