Το σεντόνι της γκρίνιας

Ο Νίκος Παπαδογιάννης σκαλίζει το συναυλιακό καλεντάρι των επόμενων μηνών και σημειώνει ημερομηνίες με κόκκινο μαρκαδόρο

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 30/09/2015 @ 10:24
H εύκολη λύση είναι να σκεπαστούμε με το σεντόνι της γκρίνιας, να κλαυθμηρίσουμε για τον συναυλιακό μας μεσαίωνα και να βλαστημήσουμε την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκαμε στην Ελλάδα. Ωραία λοιπόν, been there, done that. Τι άλλα νέα; Μεσαίωνας, ρε γαμώτο.

Η δύσκολη λύση είναι να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και να απολαύσουμε τα λίγα, αλλά πολύτιμα, δώρα. Όπως έκαναν οι ορδές των μουσικόφιλων που πλημμύρισαν τη Μαλακάσα για τους Black Keys και τον Robbie Williams και τον Manu Chao ή οι πολλοί που χειροκρότησαν τη μετάλλαξη του Ejekt σε φεστιβάλ χορευτικής μουσικής. Ποιός περίμενε τέτοια εμπορική επιτυχία, στον καιρό της χρεωκοπίας; Εγώ πάντως όχι, ούτε κατά διάνοια.

Δεν είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο, Παρίσι. Δυσκολεύομαι όμως να συνταχθώ με όσους παρουσιάζουν μεγαλουπόλεις της ανατολικής (και λιγότερο ανατολικής) Ευρώπης ως συναυλιακούς παραδείσους. Όσο κι αν ψάχνω τα live στα εκατοντάδες ταξίδια μου, ελάχιστες φορές έχω πετύχει επί τόπου κάτι πραγματικά καλό, ικανό να μου αλλάξει τα σχέδια.

Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο Steven Wilson έπαιξε στη Λιλ προχθές, οκτώ ημέρες μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ. «Να μείνεις για να τον δεις», ήταν η οδηγία που έλαβα από την Αθήνα. «Προσπαθήσαμε να μεσολαβήσουμε ώστε να έρθει και στην Ελλάδα, αλλά στάθηκε αδύνατο.»

Πριν στεγνώσει το μελάνι από το μέιλ του Χρήστου, ανακοινώθηκε ο ερχομός του Wilson στη χώρα μας. Μέσα σε ιαχές και άναρθρες κραυγές πανηγυρισμού. Ως παλαιός φαν των Porcupine Tree, θα είμαι φυσικά εκεί.

Αλλά τι κάνουμε μέχρι τον Μάιο; Μεμψιμοιρούμε για τον συναυλιακό μεσαίωνα; Αναπολούμε τη χρυσή εποχή που ποτέ δεν υπήρξε;

Όχι. Οι εν Ελλάδι συναυλίες είναι λίγες, αλλά ουχί του πεταμού. Εκτός αν περιμένουμε του Μέηντεν «και μόνο τους Μέηντεν».

Εγώ, τουλάχιστον, έχω σημειώσει με κόκκινο κύκλο τρεις ημερομηνίες για το υπόλοιπο του 2015. Μία για κάθε μήνα.

* Τον Οκτώβριο, τους Sisters Of Mercy, στις 24 στο Fuzz. Γιατί ο Ανδρέας ο Έλντριτζ αξίζει τον σεβασμό μας, όσο κι αν επιμένει να κρύβεται πίσω από τα μαύρα του γυαλιά.

* Τον Νοέμβριο, τη Zola Jesus, στις 5 πάλι στο Fuzz. Διότι η κληρονομιά της Kate Bush έφτασε μέχρι τις όπερες της Οδησσού, φιλτραρισμένη μέσα από χιλιάδες κουμπάκια.

* Τον Δεκέμβριο, τους Editors, στις 4 στο Γκάζι (και την επόμενη) στο Principal της Θεσσαλονίκης. Γιατί ...έτσι. Εάν υπήρχε θεός στη μουσική, η φωνή του Τοm Smith θα είχε εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα.

Έχουν και ολοκαίνουργιο δίσκο οι Editors, ονόματι "In Dream", κατασταλαγμένο όπως απαιτεί η ηλικία τους και η ωριμότητα της 13-χρονης πορείας τους. Πιο κοντά στον ήχο της Florence Welch, παρά στους indie disco ύμνους του κλασικού "The Back Room". Αναζητήστε το, αξίζει.

Και αν πρέπει οπωσδήποτε να αποχαιρετίσουμε τον Σεπτέμβριο με ζωντανές μουσικές, η Μαλακάσα είναι κοντά και οι Thirty Seconds To Mars του Τζάρεντ Λέτο ετοιμάζονται πυρετωδώς για την αποψινή τους εμφάνιση.

Τώρα που βρέθηκε και τρεχούμενο νερό στον Άρη, θα είναι κρίμα να προσπεράσουμε το ταξίδι των τριάντα δευτερολέπτων.
  • SHARE
  • TWEET