Το δηλητηριώδες φτυάρι

Ο Νίκος Παπαδογιάννης σκόπευε να δει το "The Wall" στις Νύχτες Πρεμιέρας, μέχρι που έπεσε πάνω σε κάτι παλιά, ξεχασμένα κείμενα της δεκαετίας του '80

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 23/09/2015 @ 14:10
Tην ερχόμενη Τρίτη θα πέσουμε πάλι σε τοίχο. Πάλι. Για τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια, για τρισχιλιοστή από τότε που απέκτησα τον πρώτο μου δίσκο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το παρθενικό μου βινύλιο ήταν αυτός ακριβώς ο τοίχος.

Το "The Wall" των Pink Floyd. Όταν πρωτοβγήκε, δηλαδή το 1979 ή 1980. Ήταν διπλό, χορταστικό και είχε όλους τους στίχους στο εσώφυλλο, από τη μία άκρη μέχρι την άλλη. Από τοίχο σε τοίχο. Αν δεν με απατά η μνήμη, κόστιζε 2.500 δραχμές.

Το άκουσα και έμαθα τους στίχους απ' έξω, μέχρι που έλιωσε. Μετά, ήρθε η ταινία του Άλαν Πάρκερ, με το τρομακτικό animation και τον Μπομπ Γκέλντοφ στον ρόλο του Πινκ (και τον Μπομπ Χόσκινς σε μικρότερο πέρασμα). Η συναυλία των Pink Floyd στο ΟΑΚΑ, με το ιπτάμενο γουρούνι, αλλά χωρίς τον Roger Waters, τον Μάιο του '89. Το διπλό CD, που δεν λιώνει τόσο εύκολα όσο το βινύλιο. Η άφιξη του Waters στην Αθήνα, για ένα πολλαπλό ταξίδι μνήμης και για να μαθαίνουν οι νεώτεροι.

Και τώρα, μια δεύτερη ταινία. 36 χρόνια μετά. Το γκρέμισμα του τείχους, όπως κινηματογραφήθηκε στις συναυλίες της τελευταίας πενταετίας ανά τον κόσμο, στην Αθήνα και αλλού. Όχι πια από τους Pink Floyd, αλλά από τον σόλο καλλιτέχνη Roger Waters, με το κολοσσιαίο «εγώ» που γεμίζει στάδια και αρένες.

Θα παιχτεί την Τρίτη το βράδυ στις 10μ.μ., στον Δαναό, στα πλαίσια του φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας», με τις ευαίσθητες προς τα μουσικά δρώμενα κεραίες. Αναζητήστε το πρόγραμμα, έχει και πολλά άλλα ωραία: The Damned, The Jam, Jacko Pastorius, αλλά και Gus και οδοιπορικό στο Wacken με κάμερες τριών διαστάσεων!

Όταν πρωτοβγήκε το "The Wall", ήταν ολοφάνερο ότι θα έγραφε ιστορία. Ελάχιστοι τολμούσαν να ορθώσουν φωνή ενάντια στον πέτρινο οδοστρωτήρα των Floyd. Θυμάμαι όμως πολύ καθαρά, ότι ένας από αυτούς ήταν Έλληνας. Ο Γιάννης Μαλαθρώνας.

Την κριτική του για το άλμπουμ και για τις μεγαλεπήβολες συναυλίες που το συνόδευσαν την έγραψε στο «Ποκ Και Ροκ» με δηλητηριώδες φτυάρι. Στα μάτια του και στα αυτιά του, όλο αυτό ήταν ένα ρεσιτάλ υποκρισίας και -θυμάμαι τη λέξη που χρησιμοποίησε- «ηχοαυνανισμού».

Οι επιστολές διαμαρτυρίας ήταν τόσο πολλές, και κραυγαλέες, και υβριστικές, συχνά απειλητικές, με θρησκευτικού τύπου ζήλο, που έγιναν ξεχωριστό αφιέρωμα στο περιοδικό. Ήμουν από τους πολλούς εκνευρισμένους, αλλά ομολογώ ότι η κριτική του Μαλαθρώνα μου άνοιξε τα μάτια με τρόπο που δεν περίμενα. Έμελλε να επηρεάσει και τον τρόπο που γράφω.

Έψαξα πολύ και τελικά εντόπισα το επίμαχο κείμενο -ένα από τα πολλά θαφτήρια του Γ.Μ.- στο παρακάτω μεταλλικό blog: Rock-metalnews.blogspot.gr.

Εάν ο Μαλαθρώνας ήξερε ότι το "The Wall" είχε μπροστά του άλλα 35 χρόνια ζωής, θα έπαιρνε τα μπογαλάκια του και θα έφευγε για τη Βραζιλία. Μισό λεπτό, όμως. Αυτό ακριβώς έκανε ο συνάδελφος! Σήμερα είναι από τους πιο σεβαστούς και διακεκριμένους ταξιδιωτικούς συντάκτες και συγγραφείς, με δικά του βιβλία και συνεργασίες με τις σειρές οδηγών "Rough Guide" και "Michelin".

Συμπτωματικά έχω ένα πόνημά του στη βιβλιοθήκη μου, το: "Brazil: Life, Blood, Soul", γραμμένο μάλιστα στη δεκαετία του '80, υπό την επήρεια του "Τhe Wall". Είναι και συνοπαδός της Tottenham ο Γιάννης, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Υποθέτω ότι δεν θα είναι παρών στην παράσταση της Τρίτης για να την κάνουμε.
  • SHARE
  • TWEET