Πτώματα με έγχρωμα λάβαρα

Ο Νίκος Παπαδογιάννης κάνει τη διαθήκη του κάθε φορά που πηγαίνει σε συναυλία ή σε γήπεδο στην Ελλάδα

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 09/12/2015 @ 11:21
Moλονότι η βασική δουλειά μου εδώ και 28 χρόνια είναι το ρεπορτάζ του μπάσκετ, εμφανίζομαι σε αγώνες σπάνια. Για την ακρίβεια, πηγαίνω μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο και αναπόφευκτο. Μου προξενεί αηδία η ατμόσφαιρα των ελληνικών γηπέδων και αποτροπιασμό η ασυδοσία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Άλλος είναι ο λόγος που με απομάκρυνε, οριστικά νομίζω και αμετάκλητα.

Η μέρα που είπα «ως εδώ και μη παρέκει» ήταν η Τρίτη 16 Απριλίου 2013. Μία Τρίτη που θα μπορούσε κάλλιστα, ή μάλλον κάκιστα, να γίνει αποφράδα για χιλιάδες οικογένειες.

Εκείνο το βράδυ, σαρδελοποιήθηκαν μέσα στο κλειστό του ΟΑΚΑ περίπου 30.000 άνθρωποι για να δουν έναν αγώνα Παναθηναϊκού-Μπαρτσελόνα. Επισήμως, η χωρητικότητα του σταδίου για αγώνες μπάσκετ δεν ξεπερνά τους 18-19 χιλιάδες. Ανεπισήμως, βάζεις με λίγη προσπάθεια και διπλάσιους.

Η φράση «ο ένας πάνω στον άλλο» απέκτησε νέα διάσταση. Δεν υπήρχε διαθέσιμος χώρος ούτε για να αναπνεύσεις. Στα σκαλοπάτια κάθονταν οι φίλαθλοι δέκα-δέκα. Στα διαζώματα, εκατοντάδες όρθιοι σπρώχνονταν για να πατήσουν και το δεύτερο πόδι και για να δουν τον αγώνα με περισσότερα από ένα μάτια. Οι αφελείς που έφτασαν αργά και απαιτούσαν να καθίσουν στη θέση που είχαν χρυσοπληρώσει έφαγαν και ξύλο. Η πρόσβαση στις εξόδους ή στο ιατρείο ήταν απολύτως αδύνατη.

Εστειλα δικό μου άνθρωπο για αυτοψία (διότι εγώ τις αποφεύγω κάτι τέτοιες κακοτοπιές) και επιβεβαίωσα αυτό που εξαρχής υποψιαζόμουν. Οργανωμένοι οπαδοί είχαν κάνει κατάληψη στις θύρες εισόδου -υπό την ανοχή προφανώς των υπευθύνων- και έβαζαν τον κόσμο τζάμπα στο γήπεδο, υπό έναν όρο: υποχρεωτική δωρεά 5 ευρώ «για ενίσχυση του συνδέσμου». Οποιος δεχόταν να πληρώσει το κερατιάτικο πεντάευρο και να χρηματοδοτήσει τα χούγια των χαπακωμένων, έμπαινε στο γήπεδο χωρίς άλλη χρέωση. Και ο αριθμός των θεατών ολοένα πολλαπλασιαζόταν...

Δεν χρειάζεται να αναλύσω τι θα συνέβαινε με το παραμικρό ψήγμα πανικού. Κι αν γινόταν ένας σεισμός; Κι αν έπιανε καμιά φωτιά; Κι αν έσκαγε κανένα βαρελότο από αυτά που ακούγονται σαν βόμβες; Τι θα γινόταν; Να σας πω εγώ τι θα γινόταν. Θα μετρούσαμε χιλιάδες νεκρούς. Πτώματα επί πτωμάτων, στιβαγμένα στο παρκέ. Το κακό θα μπορούσε να γίνει και έτσι, χωρίς σεισμό και καταποντισμό, χωρίς αφορμή. Από την πολλή χαρά για τη νίκη. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η συμφορά της Θύρας 7 στο Στάδιο Καραϊσκάκη.

Κάποιοι φίλοι μου που -σαν μαλάκες- είχαν σπεύσει να προαγοράσουν εισιτήρια σηκώθηκαν κι έφυγαν οργισμένοι, χωρίς να δουν το μεγάλο ματς. Υποσχέθηκαν στον εαυτό τους να μη ξαναπατήσουν στο γήπεδο και τήρησαν αδιαπραγμάτευτα την υπόσχεσή τους. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Το ίδιο είπα και εγώ: «Ως εδώ και μη παρέκει». Και έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου, σημαδεύοντας την κεφάλα όσων έδωσαν σιωπηλή άδεια για να συντελεστεί αυτό το χάλι.

Τα έγραψα τότε στo www.gazzetta.gr και με κατηγόρησαν ότι ...τα βάζω με τον λαό του «τριφυλλιού»! Λες και θα είχαν σημασία τα χρώματα των νεκρών και τα λάβαρα των πτωμάτων. Η -υπότροπη- ΚΑΕ Παναθηναϊκός τιμωρήθηκε με βαρύτατο πρόστιμο από την Ευρωλίγκα και έκτοτε φαίνεται να συμμορφώθηκε. Θέλω να πιστεύω ότι την έκανε να αλλάξει τακτική ο τρόμος και όχι η τσουχτερή λυπητερή. Αλλά δεν είμαι τόσο αφελής.

Να ξέρετε εσείς που πιθανόν αμφιβάλλετε, ότι όλες ανεξαιρέτως οι διοικήσεις των ελληνικών ομάδων, ακόμα και εκείνες (οι λίγες) που έχουν αγαθές προθέσεις, είναι όμηροι των οργανωμένων θυροφιλάθλων. Οι περισσότερες, βέβαια, τους έχουν μη βρέξει και μη στάξει. «Αυτοί είναι οι οπαδοί μας και δεν θέλουμε να τους αλλάξουμε», είπε κυνικά ο Κόκκαλης μετά τα θλιβερά επεισόδια του 1995 στη Σαραγόσα.

Καταλαβαίνετε δα πού το πηγαίνω. Οι συνάδελφοι που παρακολούθησαν τη συναυλίες των Editors την περασμένη Παρασκευή στο (σκυλάδικο) Gazi Music Hall έγραψαν για ακραίο συνωστισμό και επισήμαναν ότι η σκάλα της εξόδου ήταν ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο. Δεν μου προξενεί καμία έκπληξη. Θα ξαφνιαζόμουν αν διάβαζα το αντίθετο. Όταν στην Ελλάδα ακούς «sold out», ξέρεις ότι ο χώρος θα είναι γεμάτος μέχρι -κυριολεκτικά- σκασμού. Και ότι οφείλεις, ξεκινώντας, να κάνεις τη διαθήκη σου.

Έχω δει συναυλίες με τρομακτικό στριμωξίδι στο Gagarin, στο παλαιό Ρόδον, στο Σπόρτιγκ, παντού, παντού, ακόμα και στον ευάερο Λυκαβηττό με την κερκίδα που τρίζει (Morrissey), ακόμα και στο Ολυμπιακό Στάδιο όπου ουδείς ασχολείται με την εύρυθμη και ασφαλή αποχώρηση 40-50 χιλιάδων θεατών (Bon Jovi).

Οποιαδήποτε από αυτές τις βραδιές θα μπορούσε να εξελιχθεί σε νύχτα του αγίου Βαρθολομαίου. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα στερέψει η τύχη μας. Μέχρι πότε θα μας χαρίζονται ο Εγκέλαδος, ο Ηφαιστος και ο αιμοσταγής τζιχαντιστής; Στοίχημα μερικών στιγμών είναι η επόμενη εκατόμβη. Ακόμα και τότε, βέβαια, θα συνεχίσουμε απτόητοι το πένθιμο βιολί μας. Θα απαιτήσουμε να πέσουν κεφάλια και θα επιστρέψουμε δριμύτεροι στις αρένες του θανάτου, για να φάμε και το δικό μας. Του Ελληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει.

Πριν από πέντε-έξι χρόνια, πήγα σε μία συναυλία των Klaxons στο Shepherd's Bush Empire του Λονδίνου, ένα κλαμπάκι λίγο μεγαλύτερο από το Γκαγκάριν. Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί μέχρι το τελευταίο. Μέσα, όμως, υπήρχε ευχέρεια κινήσεων, για να μη πω ότι είχε άπλα. Εκοψαν 1500 εισιτήρια, αλλά χωρούσαν άλλοι τόσοι. Στην έξοδο κινδύνου έφτανες μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Απαγορευόταν -εννοείται- και το ρημάδι το κάπνισμα.

Και όταν προσπάθησα να σταθώ σε ένα ακατοίκητο σκαλοπάτι για να βλέπω καλύτερα, με απογείωσαν οι σεκιουριτάδες σε χρόνο μηδέν. Ευγενικά, αλλά χωρίς πολλά πολλά. «Μίστερ, όχι εδώ, απαγορεύεται». Οι σκάλες και οι έξοδοι επιβάλλεται να μένουν ελεύθερες, για προφανείς λόγους, σε όλους τους συναυλιακούς χώρους, σε όλα τα γήπεδα, σε όλα τα κλειστά γυμναστήρια, σε όλες τις χώρες του πλανήτη που θέλουν να λέγονται πολιτισμένες.

Σε όλες, εκτός από το κράτος-μπουρδέλο όπου τα πάντα επιτρέπονται και τίποτε ποτε δεν τιμωρείται.

  • SHARE
  • TWEET