Οταν μαράθηκε το «Ρόδον»

Ο Νίκος Παπαδογιάννης δυσκολεύεται να πιστέψει ότι συμπληρώνεται δεκαετία από το λουκέτο στο ιστορικό κλαμπ της Αθήνας

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 27/05/2015 @ 10:03
Πρέπει να ήμουν 23 ετών όταν πρωτοπέρασα την είσοδο-κλουβί του «Ρόδον». Αν δεν μου παίζει η μνήμη κάποιο περίεργο παιχνίδι, έπαιζαν εκείνο το βράδυ οι Residents, το πρωτοποριακό avant-garde συγκρότημα του οποίου τα μέλη έβγαιναν στη σκηνή με τα πρόσωπα κρυμμένα.

Φορούσαν στα κεφάλια τους μάσκες με φακούς ή γιγάντιους βολβούς ματιών. Εκείνη την εποχή, είχαν βγάλει έναν δίσκο με εφιαλτικά σκοτεινές διασκευές τραγουδιών του Ελβις: "The King And Eye". Τίποτε δεν έμοιαζε σαν αυτούς και τίποτε δεν ακουγόταν σαν αυτούς.

Ηταν το σωτήριον έτος 1989 και η Αθήνα είχε μόλις αποκτήσει τον χειμωνιάτικο συναυλιακό χώρο που χρειαζόταν, ώστε να απογαλακτιστεί από το κλειστό του Σπόρτινγκ. Όχι ότι το «Ρόδον» ήταν μεγαλύτερο, βέβαια. Δεν είχε όμως τσίγκινο ταβάνι ούτε συρόμενη οροφή ούτε τσιμεντένιες κερκίδες. Και ήταν φτιαγμένο για rock συναυλίες, όχι για rock μπάσκετ.

Στα 15-16 χρόνια που ακολούθησαν, πήγα στο «Ρόδον» δεκάδες φορές. Στο μισοσκόταδό του, συνήθως στον εξώστη που μύριζε ιδρώτα και χυμένη μπύρα, έζησα βραδιές που άλλαξαν τη ζωή μου: PJ Harvey, Nick Cave, Ramones, Iggy Pop.

Έζησα και μερικές που προτιμώ να τις ξεχάσω, όπως το απίστευτο στριμωξίδι για τις Τρύπες που δεν μου αρέσουν καν, ή την 50άλεπτη (δεύτερη) εμφάνιση των Muse που δεν έκαναν τον κόπο να παίξουν έστω ένα encore.

Oρκίστηκα τότε να μη τους ξαναδώ, τους Muse, αλλά παραβίασα την υπόσχεσή μου τέσσερις φορές και φέτος πάω για πέμπτη...

Στο «Ρόδον» είδα έκπληκτος τον Moby να μεταμορφώνεται σε punk θηρίο. Τρομοκρατήθηκα με τα απόκοσμα ουρλιαχτά του Screamin' Jay Hawkins. Προσκύνησα τη θεότητα Marianne Faithfull. Άκουσα τους βρηχυθμούς του John Campbell λίγο πριν αποχαιρετήσει τούτο τον μάταιο κόσμο. Απογοητεύτηκα από τη μούχλα του Jack Bruce. Ενθουσιάστηκα με τον νεανικό οίστρο των νεοσύλλεκτων Franz Ferdinand.

Και μετά, τίποτε. Σκοτάδι. Μαύρο, χειρότερο κι από αυτό της ΕΡΤ. Οι Franz Ferdinand έπαιξαν στο «Ρόδον» τον Δεκέμβριο του 2004 και οι πόρτες του κλαμπ έκλεισαν ερμητικά έξι μήνες αργότερα, μέσα σε πνιχτό θρήνο.

Αν θυμάμαι καλά, τον επιτάφιο έψαλε ο Steve Wynn, που είχε μάθει καλά τα κατατόπια. Το λουκέτο τοποθετήθηκε οριστικά και αμετάκλητα στις 29 Μαΐου 2005. Την Παρασκευή συμπληρώνεται δεκαετία, αλλά το μνημόσυνο αναβάλλεται για την επόμενη μέρα.

Οι παλιοσειρές, που γαλουχηθήκαμε στο «Ρόδον», θα έχουμε την ευκαιρία να τα πιούμε στη μνήμη του, σκαρφαλωμένοι στις επάλξεις μίας μεγάλης συναυλίας, αυτής των Black Keys στη Μαλακάσα.

Oι Βlack Keys μετρούσαν ήδη πέντε χρόνια ζωής και τρεις δίσκους όταν έκλεισε το «Ρόδον». Με λίγη τύχη, δική μας τύχη εννοώ, θα είχαν προλάβει να περάσουν από τη σκηνή του.
  • SHARE
  • TWEET