Μαύρος κουρσάρος σε άγια χώματα

Ο Νίκος Παπαδογιάννης ψάχνει τις γαλότσες του και ετοιμάζεται για λασπομαχία

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 25/03/2015 @ 17:22
Oι σκόρπιες εξορμήσεις στο εξωτερικό για συναυλίες, στον βαθμό που επιτρέπουν τα οικονομικά της εποχής, είναι αδιαπραγμάτευτο κεφάλαιο του ευ ζην. Μια στο τόσο, καλωδιώνομαι και μελετώ τις περιοδείες συγκροτημάτων για τα οποία θα έδινα κάτι παραπάνω, ιδίως αυτών που δεν έχω δει ποτέ ζωντανά.

Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα κάτσει η μπίλια και στους Arcade Fire ή στους Arctic Monkeys. Η ελπίδα ότι θα ξαναβγεί στους δρόμους ο David Bowie θα πεθάνει τελευταία. Ή ότι θα αναστηθεί ο Jeff Buckley.

Φέτος είχα στο μυαλό μου σχέδιο εναλλακτικού γούστου: Kanye West. Κατά προτίμηση σε κάποια από τις αγαπημένες μικρές πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης. Η είδηση για συναυλία του στο Ταλίν, που είναι υπέροχο και υπέροχα φτηνό, με ενθουσίασε μέχρι που αποδείχθηκε αρβύλα.

Επειτα διάβασα κάτι εκπληκτικό: «Ο Κanye πρώτο όνομα στο φετινό Γκλαστονμπέρι». Ακόμη πιο έπειτα έμαθα κάτι ακόμη πιο εκπληκτικό: «Το κοινό στην Αγγλία αντιδρά και απαιτεί την αντικατάστασή του»! Αντικατάσταση, με κάτι υποθέτω πιο indie, πιο κιθαριστικό, πιο εγγλέζικο, λιγότερο μαύρο, λιγότερο χιπ-χοπ, περισσότερο Γκάλαχερ.

Νόμιζα ότι είναι ελληνικό φαινόμενο, η νοοτροπία «να ξεβαφτίσουμε το Rockwave, αν δεν έχει πολλές και κατά προτίμηση βαριές κι ασήκωτες κιθάρες». Οχι. Τα εγγλεζάκια επαναστάτησαν και αρνούνται να παραχωρήσουν στον κατσαπλιά Kanye τα ιερά χώματα που καθαγιάστηκαν από τους Stone Roses, τους Oasis, τους Radiohead και τους Blur.

Eδώ που τα λέμε, ο Κanye δεν είναι ο πρώτος που τους ξινίζει. Oύτε τους Μetallica καλοδέχθηκαν στο λασπωμένο «Γκλάστο» ούτε τους Arcade Fire ούτε βέβαια τον Springsteen.

Δεν είμαι πολύ φίλος με το χιπ-χοπ ούτε με το ραπ. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω τον Jay-Z μου από τον Dizzee μου. Αντιστέκομαι και στον Eminem, αν είναι εντελώς απαραίτητο. Εχω αλλεργία στα όπλα, δεν με ενδιαφέρει πόσο μεγάλο πουλί έχει ο Snoop Dogg και αποκλείεται να αποκαλέσω ποτέ μια γυναίκα «bitch» ή «hoe».

O Kanye, όμως, είναι άλλο πράγμα. Απόκοσμο. Εξωγήινο. Μαύρος Αϊνστάιν. Το "Yeezus" και το πρότερο "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" σκάνε μέσα στον εγκέφαλο με δύναμη πυρηνικής βόμβας. Τα φόρτωσα στο iPod επειδή «πρέπει», αλλά τα αντιμετώπιζα με προκατάληψη και τα προσπερνούσα αβασάνιστα.

Ωσπου, μου άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά μία σύμπτωση που δεν είναι καθόλου σύμπτωση.

Μέσα σ' ένα εξάμηνο, διάβασα επαίνους για τον Kanye από τρεις εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους καλλιτέχνες, τους οποίους εκτιμώ ξεχωριστά. Τον Bruce Springsteen. Τους Kasabian. Και τον Lou Reed, στην τελευταία, νομίζω, συνέντευξη της ζωής του. Ολοι τους αποθέωναν -σαν συνεννοημένοι- τον νέο βασιλιά της μαύρης σκηνής!

«Ο Kanye West είναι απίστευτος», ομολόγησε (στην Aν Πάουερς του ΝPR) ο Μπρους, ο οποίος είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλος από τους οπαδούς του. O συγχωρεμένος Λου μίλησε στο Rolling Stone για «στιγμές υπέρτατης ομορφιάς και για πολύ, πολύ, πολύ ταλέντο». O Serge Pizzorno έβγαλε δημόσια το καπέλο του και τόνισε ότι τα ρίσκα του "Yeezus" άφησαν τη σφραγίδα τους στον πρόσφατο ήχο των Kasabian (ΝΜΕ).

Πώς να αγνοήσει κανείς τέτοιες συστάσεις; O Kanye εκτοξεύτηκε απευθείας στην κορυφή των προτιμήσεών μου.

Χωρίς φωτογραφίες και αφίσες, όμως. Ολα κι όλα. Στην οικογένεια Καρντάσιαν, τραβάω κόκκινη γραμμή.
  • SHARE
  • TWEET