Και με τη μηχανή αναμμένη...

Ο Lemmy ήταν ένας από τους ήρωές μου. Δεν υπάρχουν πολλοί δίσκοι που να έλιωσαν στο παλιό μου πικ-απ όσο το διπλό "No Remorse", χώρια όλα τα υπόλοιπα. Aν ψάξετε στα High Fidelity του 2015, θα βρείτε ότι το άκουγα και πολύ πρόσφατα, ίσως από νοσταλγία για τον παλιό, καλό καιρό. Των Μotorhead και τον δικό μου.

Οι Μotorhead δεν υπάρχουν πια. Εφυγαν για τους ουρανούς με το σιδερένιο τους άλογο, ατίθασοι και ασυμβίβαστοι όπως ο Ιan 'Lemmy' Kilmister. Γαλουχημένος με ποταμούς βότκας και τόννους αμφεταμίνης, δεν καταδέχθηκε να πέσει στο κρεβάτι του πόνου και της ταπείνωσης. Μόλις έμαθε το δυσοίωνο μαντάτο, πήρε τη μοτοσυκλέτα του και αναχώρησε για το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό.

Αισθάνομαι σαν να πέθανε το ίδιο το rock 'n' roll. O Lemmy δεν ήταν ένας συνηθισμένος μουσικός. Ήταν ο τραγουδιστής χωρίς φωνή, ο μπασίστας χωρίς παρτιτούρα, ο συνθέτης που έκανε τον θόρυβο τέχνη, ο χεβυμεταλλάς που απεχθανόταν το heavy metal, ο γόης που δεν βλεπόταν, ο παίκτης που δεν παιζόταν, ο ιππότης που δεν είχε τρόπους, το είδωλο που έκανε τους καθρέφτες να σπάνε.

Ο άτρωτος άνθρωπος που έζησε τη ζωή του όπως του άρεσε, ο απόλυτος αντιήρωας, η ενσάρκωση του rock 'n' roll. Ένας sui generis θρύλος που όμοιό του δεν γνώρισε ποτέ στο παρελθόν και δεν θα γνωρίζει ποτέ στο μέλλον η αγαπημένη μας μουσική. Όταν τον έφτιαξαν, έσπασαν το καλούπι.

Είδα τους Motorhead μια φορά κι έναν καιρό στο Σπόρτιγκ. Αν θυμάμαι καλά, είχαν ανοίξει τη συρόμενη οροφή, για να βρει διέξοδο η λάβα. Δεν είχα παρέα, αλλά δεν χρειαζόμουν παρέα. Το μόνο που ήθελα ήταν να ανοίξω διάπλατα αυτιά και μάτια και να απολαύσω στη διαπασών.

Πίσω από τους τόνους των ντεσιμπέλ, βέβαια, κρυβόταν μία blues καρδιά. Το τελευταίο αριστούργημα της ζωής του Lemmy ακούει στο όνομα "Lost Woman Blues" (από το προπέρσινο άλμπουμ "Aftershock") και μοιάζει γεννημένο σε κάποιο κλαμπάκι του Σικάγο. Αναζητήστε και την ακουστική εκτέλεση του "Ace Of Spades" αν δεν με πιστεύετε. Ή γυρίστε πίσω στα χρόνια των Hawkwind και της διαστημικής ψυχεδέλειας, για ένα διαφορετικού τύπου ταξίδι.

Εμένα ο Lemmy θα μου θυμίζει πάντοτε τη Στοκχόλμη. Όταν φτάσαμε για το Ευρωμπάσκετ του 2003, ανακαλύψαμε ότι το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει ήταν ένα μικρό αριστούργημα, που συνδύαζε έπιπλα αντίκες με υπερσύγχρονα ηχοσυστήματα Β&O.

Το πρώτο τραγούδι που ξεχύθηκε από τα ηχεία μόλις πίεσα το play ήταν το "Ace Of Spades". To κανονικό, όχι το ακουστικό. Η ένταση εκτοξεύτηκε μονομιάς στο δέκα, άριστα δέκα. Tρία λεπτά ξέφρενου χορού και πέντε κιλά ιδρώτα αργότερα, τα πατώματα, τα τζάμια και τα μυαλά έτριζαν. Αν κέρδιζε η Εθνική μετάλλιο, θα γύριζα στην Αθήνα καβάλα σε Iron Horse. Το είχα κάνει τάμα.

Την αυτοβιογραφία του Lemmy, ονόματι "White Line Fever", γραμμένη από τη Janiss Garza, τη διάβαζα σε κάποιο άλλο ταξίδι, σε κάτι υπόγεια καταγώγια της Μόσχας. Sex, drugs, rock 'n' roll και πυρετός της λευκής γραμμής. Δεν ήταν όμως ρεμάλι ο Lemmy, αλλά ένας κατεργάρης με πονηρό χαμόγελο, άτακτο βλέμμα και ορίζοντα ενός σκάρτου ημιώρου.

Κάθε φορά που σηκωνόμουν για να πάω στην τουαλέτα, υποψιαζόμουν ότι θα έβρισκα εκεί τον Lemmy καβάλα με τη Janiss. Και το σιδερένιο άλογο παρκαρισμένο απ' έξω, με τη μηχανή αναμμένη. Δεν θα μου έκανε την παραμικρή εντύπωση.