Γιατί, καλέ μου άνθρωπε;

Ο Νίκος Παπαδογιάννης έχει αδυναμία στον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Και αλλεργία στα μπουζούκια

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 01/04/2015 @ 11:04
Γιατί, καλέ μου άνθρωπε; Γιατί το έκανες αυτό στη μουσική σου;

Στα 14.651 τραγούδια που στριμώχνονται στο iPod μου θα βρει κανείς τα πάντα. Ολα τα είδη, όλες τις εθνικότητες, όλες τις παραξενιές, όλα τα μουσικά όργανα, εκτός από ένα. Μπουζούκι. Εχω αλλεργία, πώς το λένε;

Ανατρίχιασα, λοιπόν, σύγκορμος, όταν άκουσα τον τελευταίο δίσκο του Αλκίνοου, στον οποίο έχω αδυναμία. Στον Αλκίνοο, όχι στον δίσκο.
Μπουζούκι. Πολύ μπουζούκι. Mπουζούκι, που παίζει πινγκ-πονγκ με τα σκόρπια αριστουργήματα ("Χορτάτος", "Πάντα Θα Ξημερώνει" κ.ά.) και ανατινάζει του μυαλού μου τον βυθό.

Γιατί, καλέ μου Αλκίνοε; Γι' αυτό σε στέλναμε στις Ρωσίες και στις Αγίες Πετρούπολες; Γι' αυτό σου ανοίξαμε την πύλη του Μεγάρου Μουσικής; Γι' αυτό τρέχαμε να σε ακούσουμε στη Μικρή Επίδαυρο;

Εχει, βεβαίως, και τα πλεονεκτήματά της αυτή η επιλογή. Στις προηγούμενες παραστάσεις του, δεν περίσσευε χρόνος ούτε για παραπανίσια ανάσα. Πλέον, υπάρχει η πολυτέλεια του toilet break!

Με το που πιάνει δουλειά ο -κατά τ' άλλα υπέροχος- Μανώλης Πάππος, κατεβαίνεις με την ησυχία σου τα σκαλιά του Σταυρού του Νότου και αφήνεις στην τουαλέτα τις παρενέργειες από τις πρώτες τρεις μπύρες.

Επιστρέφεις και δεν έχεις χάσει τίποτε. Παρά μόνο μερικές διπλοπενιές.

Υπερβάλλω, για χάρη της υπερβολής. Θεωρώ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη κορυφαίο συνθέτη («τραγουδοποιό») της σύγχρονης Ελλάδας, ένα ροκ πνεύμα ανήσυχο που μακάρι να είχαμε εκατό σαν αυτό. Εχω δει τουλάχιστον 20 συναυλίες του, αρχής γενομένης από την εποχή (1994-5) που έπαιζε, πιπίνι, στο Χάραμα, με τη Δήμητρα Γαλάνη.

Μας ενώνει, μάλιστα, μία απρόσμενη σύμπτωση. Την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, το βράδυ των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, γράψαμε το ίδιο κείμενο, τον ίδιο αναστεναγμό ανακούφισης και συγκίνησης, ο καθένας στο δικό του μετερίζι. Εκείνος στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook (απ' όπου αναδημοσιεύτηκε παντού) και εγώ στην ιστοσελίδα Gazzetta.

Χαλάλι του λοιπόν και το μπουζούκι, χαλάλι η «λαϊκή ώρα» στις συναυλίες του, τις ανελέητα εγκεφαλικές και εσωστρεφείς, αν και ποτισμένες με το απολαυστικό του χιούμορ. Εμένα μου αρέσουν ούτως ή άλλως, ακόμα και όταν το πανηγυρτζήδικο κοινό του Σαββάτου φεύγει στραπατσαρισμένο από τη σύγκρουση με το κουιντέτο εγχόρδων. Δώσε μου «βαρύ» και πάρε μου την ψυχή. Αλλά δίχως μπουζούκι.

Αφού πρώτα έπρηξα ανεπανόρθωτα την παρέα μου, αποφάσισα ότι όφειλα να του το πω και προσωπικά. Γιατί, καλέ μου Αλκίνοε;

Του έστησα καρτέρι στο μπαράκι της Γωγώς, όπου είχε την καλοσύνη να μας συστήσει -ανάμεσα σε άφθονα κοσμητικά- ο συμπαθέστατος και ...μπασκετικότατος βιολιστής του, Φώτης Σιώτας.

- Καλησπέρα. Αλκίνοος.

- Καλησπέρα. Να χαρείς, όχι άλλο μπουζούκι...

Ο άνθρωπος θα με θεώρησε μπουζουκοκέφαλο, και δικαίως. Ωστόσο, κάθισε στο τραπέζι μας σαν παλιός καλός φίλος και έπιασε κουβέντα μαζί μας μέχρι τις 7 το πρωί.

Είναι ένας άνθρωπος γλυκύτατος, απλός, ευγενικός, φιλοσοφημένος, πανέξυπνος, πολιτικοποιημένος, ανήσυχος, χαμογελαστός, αφοπλιστικός, κατασταλαγμένος, όπως ακριβώς τον φανταζόμουν. Κάπνιζε κιόλας, μία κανονικό και μία ηλεκτρονικό, εναλλάξ.

Μας είπε για το ταξίδι του στην Ινδία κι στο Νεπάλ όταν ήταν 20 χρονών, ντρίμπλαρε με ευελιξία Μέσι τις άγαρμπες δημοσιογραφικές μου ερωτήσεις («το αγαπημένο μου τραγούδι είναι αυτό που παίζω τη συγκεκριμένη στιγμή») και, λησμόνησα να σας πω, ξεκίνησε τη συζήτηση με μία ερώτηση που με κέρδισε:

- Και δεν μου λες, πότε θα καταργηθεί το ποδόσφαιρο;

Εννοούσε, βεβαίως, αυτό που στην Ελλάδα πλασάρεται για ποδόσφαιρο, η εστία διαφθοράς και παρακμής, το άντρο των κακοποιών, η μπίζνα που ξεπλένει μαύρο χρήμα, ο αδυσώπητος καθρέφτης του «Έλληνα, νεοέλληνα». Όχι το ίδιο το άθλημα. «Κάτσε να τα πούμε, προβλέπω ότι θα συνεννοηθούμε μια χαρά», του απάντησα, διά ενθουσιώδους χειραψίας.

Και το μπουζούκι;

«Προέκυψε από εσωτερική μου ανάγκη, επειδή τα τελευταία 3-4 χρόνια κατέφυγα σε παλαιά λαϊκά και ρεμπέτικα για να βρω παρηγοριά σε δύσκολες στιγμές», είπε ο Αλκίνοος. «Τα έγραψα όταν επιτέλους πήρα τρίχορδο», γράφει στις σημειώσεις του δίσκου, «άσχετος, ακατάσχετος, πιθανότατα ενοχλητικός, μπουζουξής παραλίας»!

Η Μικρή Βαλίτσα γράφτηκε για όσους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και για όσους εγκαταλείπονται από αυτόν. Όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Y.Γ.: Σκονάκι με παραγγελιές για την επόμενη συναυλία, όχι, δεν του έδωσα. Είμαι ξεδιάντροπος, αλλά όχι και τόσο. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, να φτιάξω oλόκληρο setlist, στο επόμενο σημείωμα στο Rocking.gr. Με μία και μοναδική διασκευή, που, όχι, δεν είναι ο Κεμάλ. Ιδού λοιπόν: Ζήνωνος / Πέρασα Χθες / Κοίτα Κοίτα / Δεν Μπορώ / Εντγκαρ Αλαν Πόε / Θά'μαι Κοντά Σου Οταν Με Θες / Έχω Μια Λέξη / Μαύρη Πεταλούδα / Ησυχία / Μισό Φεγγάρι / Βυθός / Καθρέφτης / Σπασμένο / Δεν Είναι Φως / Γιατί Δεν Ερχεσαι Ποτέ Οταν Σε Θέλω / Απόγευμα Στο Δέντρο / Το Μπλουζ Του Αποχωρισμού / Ο Κόσμος Σου Είσαι Εσύ / Πέρασμα / Απόψε / Μη Με Κλειδώνεις / Πατρίδα / Χορτάτος / Πάντα Θα Ξημερώνει / Τιμονιέρης. Συμβιβάζομαι και με 20 στα 25...
  • SHARE
  • TWEET