Δεχόμαστε μόνο δολάρια...

Στη λίστα με τα πράγματα που δεν θα μου λείψουν από την Ελλάδα όταν -και αν- πάρω των ομμάτιών μου, θα βρείτε πάνω πάνω και κάτι που οι περισσότεροι συνέλληνες έχουν περί πολλού.

Το Πάσχα.

H ψεύτικη κατάνυξη, που εξαντλείται σε 25 λεπτά παραμονής στην εκκλησία, δώδεκα παρά είκοσι με δώδεκα και πέντε τα μεσάνυχτα του Σαββάτου.

Το κυριακάτικο φεστιβάλ χοληστερίνης και η κτηνωδία με τα αρνιά.

Τα βάρβαρα, πρωτόγονα έθιμα που ξυπνούν τον πυρπολητή μέσα μας.

Οι δυναμίτες και οι ακρωτηριασμοί, υπό την εγκληματική ανοχή των αρχών.

Οι γονείς που δείχνουν σε μικρά παιδιά πώς να ανάβουν το μπουρλότο.

Το λαθρεμπόριο των παράνομων βαρελότων, από περιπτεράδες και υδραυλικούς.

Τα ανυπόφορα σκυλάδικα και τα λαϊκοπόπ κλαρίνα του γλεντιού.

Τα φιλιά χριστιανικής αγάπης από συμπολίτες που κρύβουν χρυσαυγίτικα φυλλάδια και στυλιάρια στο αυτοκίνητο.

Η εκατόμβη που αφήνουν πίσω τους μεθυσμένοι από το γιορτινό κρασί ραλίστες οδηγοί.

Η γελοιότητα με το «άγιο» φως και την υποδοχή αρχηγού κράτους.

Οι σημαιοστολισμένοι μητροπολίτες με τα λιλιά και με τα χρυσάφια.

Ο "Χριστός Ξανασταυρώνεται", ο Τζεφιρέλλι και το "Μπεν Χουρ" στην τηλεόραση.

Τα θαύματα του γέροντα Παϊσίου, δωρεάν με τις σαββατοκυριακάτικες εφημερίδες.

Οι χριστιανοί ταλιμπάν που αρνούνται με ύβρεις την ανεξιθρησκεία και το δικαίωμα στην αθεΐα.

Η μυρωδιά από τα καμμένα μαλλιά, τζάμπα το κομμωτήριο δηλαδή.

Ε, όχι, αυτά δεν θα μου λείψουν καθόλου...

Θα μου έλειπε, ίσως, αν ήμουν πιστός, η πράγματι κατανυκτική και συγκινητική θεία λειτουργία της Μεγάλης Εβδομάδας. Με τη φωνή όμως κάποιου ταπεινού ιερέα από βουνίσιο παρεκκλήσι - όχι του Πέτρου Γαϊτάνου, του χρυσαυγίτη με τα ροζ κοστούμια.

Τα τελευταία ψήγματα θρησκευτικής συνείδησης τα απεμπόλησα σε ένα ταξίδι στην Ιερουσαλήμ, όταν με τραβούσαν οι παπάδες για να ψωνίσω μπιχλιμπίδια σουβενίρ μέσα στην λίκνο της χριστιανοσύνης, κυριολεκτικά πέντε βήματα από τον Πανάγιο Τάφο.

«Δεχόμαστε μόνο δολάρια», έλεγαν.

Μόνο σκληρό νόμισμα, οι αγιογδύτες...

Δεν ήξερα πού να κρύψω τα μούτρα μου από ντροπή. Ορκίστηκα, στον Θεό που δεν πιστεύω, ότι δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου σε εκκλησία, εκτός από τα απολύτως αναπόφευκτα.

Έκτοτε δεν συνέβη τίποτε που να με κάνει να αλλάξω την απόφασή μου. Υπάρχει και πίστη πέρα από το τυπικό της -ορθόδοξης και μη- εκκλησίας...

Το Πάσχα είναι όπως η Αθήνα. Μου αρέσει, αλλά μόνο όταν το βλέπω να απομακρύνεται.

"Mεγάλη Παρασκευή"