Άσχετοι και παλιοχαρακτήρες

Ο Νίκος Παπαδογιάννης διαβάζει ξανά το αφιέρωμα στη δεκαετία του '90 και σκαλίζει τα ξεχασμένα του βινύλια

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 06/05/2015 @ 11:05
Το ξεκίνημα της δεκαετίας του '90 με βρήκε βουτηγμένο στα βινύλια. Εάν θυμάμαι σωστά, αγόρασα τα πρώτα μου CD από το αεροδρόμιο του Moνάχου, επιστρέφοντας από το φάιναλ-φορ του 1990. Ναι, τόσο παλιός είμαι...

Ήταν το "Brothers In Arms" των Dire Straits, με τον κρυστάλλινο ήχο του, και ένα "Best Of (1973-1988)" των Aerosmith. Τα άκουγα σε ένα προσωπικό CD-Player που ήταν πολύτιμο δώρο από κάποια συνέντευξη Τύπου, νομίζω της Ελληνογερμανικής Αγωγής, την ίδια περίπου εποχή.

Εργαζόμουν στην αλήστου μνήμης "Απογευματινή", τα γραφεία της οποίας στην οδό Φειδίου βρίσκονταν δέκα βήματα από το τριώροφο "Μetropolis" και πολύ κοντά στους άλλους παραδείσους του κέντρου της Αθήνας. Τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, εξοικονομούσα μία κενή ώρα και ένα μικρό μέρος από τον ταπεινό μου μισθό για πλιάτσικο στα πέριξ δισκοπωλεία.

Διαβάζω ξανά το αφιέρωμα του Rocking.gr στα 100 κορυφαία άλμπουμ της δεκαετίας του '90 και παρατηρώ ότι τα παλαιότερα από αυτά τα έχω σε μορφή βινυλίου: τα δύο "Use Your Illusion", το "Achtung Baby" των U2, το "Bone Machine" του Tom Waits.

Εντελώς ανεξήγητα, το "Nevermind" το είχα σε μία κασέτα TDK. Θυμάται κανείς τι ήταν η κασέτα; Κάποτε έδειξα μία στη 10-χρονη ανηψιά μου και εκείνη την πέρασε για εκκεντρικό σουβέρ.

Στο τέλος της δεκαετίας του '90, τα βινύλιά μου έπιαναν αράχνες. Η συλλογή έπαψε να εμπλουτίζεται πολύ νωρίς και εξορίστηκε στο κάτω ράφι, ώστε να μείνει χώρος για τα CD. Το πρώτο iPod απείχε πια δυο-τρία χρόνια. Εν έτει 2015, πιάνουν αράχνες και τα σιντάκια. Πολύ βολικά και αυτά για σουβέρ.

Ελπίζω ότι σας άρεσε το αφιέρωμα. Ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι η ενότητα των Σχολίων θα γέμιζε με παρατηρήσεις του τύπου: «Λείπει το **** των ****, πώς είναι δυνατόν; Είστε άσχετοι, εμπαθείς και παλιοχαρακτήρες. Τα παίρνετε από τις εταιρίες».

Εγώ είμαι νεοσύλλεκτος στην παρέα και δεν ξέρω πολλά πολλά, ξέρω όμως ποιοι δίσκοι σημάδεψαν τη δική μου δεκαετία, ανάμεσα σε ξενοδοχεία, αεροδρόμια, ταξίδια και γήπεδα του μπάσκετ.

Το "Rid Of Me" της PJ Harvey, περισσότερο από κάθε άλλον. Το "OK Computer" και το "Nevermind", εκτός συναγωνισμού. To "Magic And Loss" του Lou Reed. Το "Dummy" των Portishead και το "Μezzanine" των Massive Attack. To "Grace" του Jeff Buckley. To "Little Earthquakes" της Tori Amos. Το "Τen" των Pearl Jam. To "Οut Of Time" των R.E.M.. To "Let Love In" του Nick Cave. Το "Load" των Metallica. To "Showbiz" των Muse, στο τέλος της δεκαετίας. Oι "Μύθοι Του Βάλτου" των δικών μας Active Member. Το "Ghost Of Tom Joad" του Springsteen, πολλά χρόνια πριν το πειράξει με τη θαυματουργή του κιθάρα και το κάνει αγνώριστο ο Morello.

Μορέλλο, είπα; Τώρα που το σκέφτομαι, τίποτε δεν συγκρίνεται με την πρώτη φορά που άκουσα Rage Against The Machine. Το "Killing In The Name", τελείως τυχαία, στο MTV, την ώρα του πρωινού στην Αεροπορία!

Το μυαλό μου κουνήθηκε και το πάτωμα σείστηκε σαν να γινόταν σεισμός. Ήταν πια προφανές, ότι η άγονη δεκαετία του '80 είχε φύγει ανεπιστρεπτί.
  • SHARE
  • TWEET