Various Tapes Vol. 7 (Post-Jazz)
Ένα μικρό βήμα μπροστά και ένα μεγάλο προς τα πλάγια
Από τον Πάνο Κατσούρη, 03/10/2013 @ 12:43
Όπως και το κρασί όταν είναι νέο απευθύνεται μονάχα σε ειδικούς, εντούτοις όταν παλιώσει το αποζητούν όλοι... αλλά τι λέω; Ποιός μπορεί να είναι ειδικός σε αυτό το μουσικό είδος; Ας σοβαρευτώ.
H Jazz λοιπόν. Αυτή η τέχνη που μπορεί να παρομοιαστεί με τόσα πολλά πέρα από την μουσική αλλά από την άλλη μέσα σε αυτή είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Αυτή η τέχνη με τις ένδοξες μαύρες ρίζες που πια στην πλειονότητα της απολαμβάνεται από λευκούς, όμως αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλια και δεν είναι της παρούσης. Πολλά στην ζωή μοιάζουν με την Jazz, διότι είναι καλύτερα όταν αυτοσχεδιάζεις. Κατά γενική ομολογία όλα γύρω από αυτή την τέχνη είναι θέμα ρυθμού και νοήματος, αλλά αν πραγματικά θα έπρεπε να καταλήξεις σε μια θεωρία ή να την κατατάξεις κάπου τότε σίγουρα δεν θα μπορούσες να δώσεις μια ικανοποιητική απάντηση. Ίσως είναι καλύτερα να την χαρακτηρίζεις με κάτι έξω από την μουσική όπως προείπα και στην αρχή, να χρησιμοποιείς μια αλληγορία ή στην τελική να αφήνεις την φαντασία σου να μιλήσει με απλά λόγια και τότε αυτή από μόνη της κάπου θα σε βρει. «Painting, i think it's like Jazz», όπως είχε πει και ο μεγάλος Brian Eno.
Ο όρος post-jazz που χρησιμοποίησα στον τίτλο φυσικά και δεν υπάρχει. Η λέξη «post» χαίρει ευρείας χρήσης πάνω στις μοντέρνες εκφάνσεις κάθε μουσικού είδους. Έτσι και εγώ για να κάνω την δουλειά μου έφτιαξα την δικιά μου ομπρέλα (εντάξει σίγουρα θα έχει ακουστεί πάλι). Άλλαξε το σε modern jazz αν σε χαλάει, δεν υπάρχει πρόβλημα, διότι το θέμα δεν είναι εκεί, το ζουμί της υπόθεσης βρίσκεται στον υπότιτλο εκεί όπου καλλιτέχνες πατούν πάνω στις παραδόσεις, κυρίως εμφανέστατα μέσω του ήχου αλλά εν συνεχεία προχωρούν σε αυτοσχεδιασμούς μαγεμένοι από την κουλτούρα που διακατέχει αυτό το αθάνατο είδος. Ένα μικρό βήμα μπροστά, μια σύγχρονη πρωτοποριακή ματιά δηλαδή, αλλά και ένα μεγάλο προς τα πλάγια, χαράζοντας πορεία προς κάτι ξένο και αρκετά διαφορετικό μπλέκοντας το ομοιόμορφα.
«Forward thinking» από την φύση της, η Jazz δεν επρόκειτο ποτέ να μείνει στάσιμη. Έτσι και εγώ σου παραθέτω τα «5+1» αγαπημένα μου ονόματα που πατούν πάνω της, βλέπουν μπροστά και έχουν ως κοινό παράγοντα την κίνηση προς μια ξεχωριστή διαφορετική κατεύθυνση.
Hidden Orchestra
(downtempo, atmospheric, psychedelic)
Η κολεκτίβα από το Εδιμβούργο στο ντεμπούτο της πριν περίπου τρία χρόνια είχε καταφέρει να κερδίσει με περίσσια άνεση τον θαυμασμό του Ευρωπαϊκού κοινού αλλά και των κριτικών. Το μυστικό τους; Στον ηλεκτρονικό jazz και downtempo σκελετό που στήνει, κατορθώνει και ενσωματώνει εξαίσια από ψυχεδελικά μέχρι pop στοιχεία δημιουργώντας μια αιθέρια ατμόσφαιρα.
Δίσκος: Night Walks
Δείγμα: Flight
BadBadNotGood
(instrumental hip hop, post bop)
Ίσως οι περισσότεροι να τους γνώρισαν μέσω της κολεκτίβας OFWGKTA και κυρίως με τις συνεργασίες τους με τα τρία μεγάλα κεφάλια της (Frank Ocean, Tyler The Creator, Earl Sweatshirt), όμως όσοι αποφάσισαν να προχωρήσουν στα ενδότερα του group θα κατάλαβαν πως έχουμε να κάνουμε με έναν από τους πιο ενδιαφέρον και πραγματικά «ότιναναι» ήχους που εχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Είναι ο ορισμός του αυτοσχεδιασμού σε τέτοιο σημείο μάλιστα που το ξεχειλώνουν και δεν πάει άλλο. Συνήθως πατούν πάνω σε άλλα γνωστά τραγούδια καλλιτεχνών αλλά τι μας νοιάζει. Αυτή instrumental hip hop είναι από τις πιο βαριές καταιγιστικές και μπαρουτοκαπνισμένες free jazz που έχουμε δοκιμάσει ποτέ μας.
Δίσκος: Και οι δύο που έχουν βγάλει μέχρι ώρας
Δείγμα: Limit To Your Love
Portico Quartet
(modern, hang)
Από όλα τα ονόματα της λίστας που παραθέτω είναι το μόνο που μπορείς να θεωρήσεις πως παίζει καθαρή jazz. Το θέμα όμως είναι πως την βλέπει. Υποψήφιοι για Mercury prize στο παρελθόν και γνωστοί για την χρήση του hang organ οι Portico Quartet σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό λόγω της πολύπλοκης εκτέλεσης των κομματιών τους. Η μουσική τους είναι αναμφισβήτητα μια ματιά στο μέλλον για το είδος.
Δίσκος: Ο περσινός ομότιτλος
Δείγμα: City Of Glass
Dale Cooper Quartet And The Dictaphones
(dark, noir, funeral)
Ο ήχος τους έχει χαρακτηριστεί πως μοιάζει λες και ξεπήδησε μέσα από κάποια ταινία του David Lynch. Οι μουσικοί που πλαισιώνουν την μπάντα κατορθώνουν και σμίγουν τα διαφορετικά γούστα τους και ως αποτέλεσμα έχουμε να δημιουργείται μια ομιχλώδης δραματική κατάσταση με τα sample να ξεπετάγονται που και που και να χαμηλώνουν ακόμη περισσότερο τα φώτα.
Δίσκος: Parole de Navarre
Δείγμα: Une Cellier
Melt Yourself Down
(world music, afro, punk)
Πως θα σου φαινόταν μια jazz μπάντα με punk ορμές; Μια μπάντα με εξουθενωτικά κρεσέντα, με afro αλλά κυρίως με world music γνωρίσματα και με fusion εξάρσεις; Η απάντηση είναι το supergroup Melt Yourself Down που στο φετινό του ντεμπούτο δείχνει αφηνιασμένο.
Δίσκος: Ένα έχουν όλο και όλο
Δείγμα: Fix My Life
Flying Lotus
(avant-garde electronic, experimental, abstract)
Άντε εγώ τώρα να εξηγήσω πως έχωσα τούτο τον τύπο που παίζει καμμένα μπλιμπλίκια σε αυτή την λίστα. Αλλά και γιατί όχι; Ο FlyLo χωράει παντού, είναι μια κατηγορία μόνος του και όλες μαζί. Έχοντας jazz υπόβαθρο το γενεαλογικό του δέντρο ήταν επόμενο να αποτελέσει την μεγάλη του επιρροή και όλες του οι δουλειές να πασπαλίζονται από ένα αντίστοιχο ελαφρύ χρώμα. Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα το συναντήσεις ακόμη και έντονο και μάλιστα στην πιο space μορφή του εκεί έξω, όμως ακόμα και όταν φτιάχνει abstract, experimental ή hip-hop χαλιά είναι εμφανέστατο το από που πηγάζει αυτή η κουλτούρα αυτοσχεδιασμού.
Δίσκος: Cosmogramma
Δείγμα: MmmHmm
Ακολουθούν δίσκοι από τον σωρό που ξεχώρισαν...
Moderat - II
(Monkeytown Records)
Βάζοντας δυο ως τα βασικά συστατικά, κρατώντας τα καθαρά αλλά και αναμιγνύοντας τα αρκετές φορές, οι Moderat στον δεύτερο δίσκο τους εμφανίζουν ένα σύνολο του οποίου τα κομμάτια θα μπορούσες να πεις πως συνδέονται με ελαστικούς κρίκους. Εμφανέστατα κάνουν την διαφορά στις pop εξάρσεις τους και αυτό διότι στα υπόλοιπα το έχουμε ξαναδεί το έργο και ίσως ακόμη καλύτερο. Κατά γενικά ομολογία ο δίσκος ακούγεται νεράκι και δίχως να το καταλάβεις σου έχει μεταφέρει ένα θετικό συναίσθημα.
Δείγμα: Bad Kingdom
Jessy Lanza - Pull My Hair Back
(Hyprdub)
H Jessy Lanza είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πρωτοεμφανιζόμενες περιπτώσεις της χρονιάς που διανύουμε. Δασκάλα μουσικής με πτυχία πάνω στην jazz, όμως με κρυφή αγάπη στην RnB, hip hop και ηλεκτρονική. Η σφραγίδα Hyperdub μας κλείνει το μάτι για κάτι ενδιαφέρον. Future bass - bass heavy contemporary RnB για να χαλαρώσουν τα μυικά κύτταρα.
Δείγμα: 5785021
Factory Floor - Factory Floor
(DFA)
Ερχόμενοι με χρόνιο hype στις πλάτες τους αποτελούν ότι πιο hipsterάδικο μπορείς να βρεις εκεί έξω αυτή την στιγμή στο γενικό όρο της electronica. Post-punk / electro αύρα (πιστεύω να καταλάβατε τι διάολο εννοώ) με jungle τραλαλό ρυθμούς κάποιες φορές, όλα σχεδόν παιγμένα αναλογικά δημιουργούν ένα όπως θεωρήθηκε εδώ και καιρό post-industrial μείγμα. Το ντεμπούτο των Factory Floor αναφέρεται από πολλούς ως ο δίσκος που δείχνει τον δρόμο προς το παρελθόν στον χώρο της electronica.
Δείγμα: Fall Back
Larry Gus - Years Not Living
(DFA)
Τον Παναγιώτη Μελίδη aka Larry Gus τον είχα γνωρίσει από το τρομερό "Achilleas Kyriakidis", ένα τραγούδι που μπορεί να πλάσει στο μυαλό του καθένα μας ξεχωριστά άλμπουμ νοσταλγικών φωτογραφιών. Πρόσφατα έπεσα πάνω στον δεύτερο δίσκο του, έτσι ήταν λογικό να μην αφήσω μια δοκιμή να πάει χαμένη... και έτσι γεύτηκα έναν αρκετά groovάτο ψυχεδελικό ήχο με late 60s - early 70s παρεμβολές. Από την μία dance ψυχελική pop και από την άλλη ατμοσφαιρική free jazz και έτσι ξεχώρισα τα πολύ καλά "The Night Patrols" και "The Percival Seascapes".
Δείγμα: The Night Patrols
Yoko Ono Plastic Ono Band - Take Me To The Land Of Hell
(Chimera)
Στα 80 της χρόνια η «χωρίς να χρειάζεται συστάσεις» Yoko Ono μας προσφέρει έναν ακόμη δίσκο. Το χάλι του "Take Me To The Land Of Hell" μπορεί κάποιες φορές να απαρτίζεται από πραγματικά ηλίθιες στιγμές (σίγουρα θα ξινίσει όποιος δεν έχει δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο από τα χέρια της), όμως αυτό το genre-hopping με πολύ κοσμάκη να παρουσιάζεται έχει να πει αρκετά στα αυτιά μας. Άσε που σίγουρα κάποιο μήνυμα θέλει να περάσει που και που.
Δείγμα: Tabetai
Στα μουσικά νέα τώρα, ξεκινώντας από τα ανάλαφρα όπως πάντα και από αυτόν τον τσαρλατάνο που μπορεί να μου γεμίσει ολάκερη την στήλη. Αλλά όχι, αυτή την φορά δεν θα τον σχολιάσω παρόλο που ήταν απολαυστικός στο twitter (μια χαρά ανέβασε τα νούμερα του Jimmy Kimmel) για ακόμα μια φορά αλλά και ιδιαίτερος στην συνέντευξη που έδωσε στον άνθρωπο που κινεί με άνεση τα μουσικά νήματα στην Αγγλία (Zane Lowe). Το μόνο που θα κάνω είναι να σας παραπέμψω να δείτε αυτή την πολύ καλή του εμφάνιση στον Jimmy Fallon παρέα με τους Roots και άλλα όμορφα.
Στα άλλα μικρά διάφορα και φαντεζί ξεχώρισα την προσπάθεια της Rockstar να hipsterιάσει ανελέητα. Στις 17 Σεπτεμβρίου είχαμε την κυκλοφορία της video game υπερπαραγωγής πολλών εκατομμυρίων που ακούει στο βαρύ όνομα "GTA V", ρίχνοντας όμως μια ματιά στο soundtrack του παιχνιδιού θα καταλάβεις τι εννοώ παραπάνω. Η σειρά GTA ερχόταν πάντα με ενδιαφέρον soundtrack, χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που σου έδιναν την επιλογή να ακούσεις μια πλειάδα καλοδουλεμένων επιλογών με το host να περνά από γνωστά χέρια όπως αυτά των Iggy Pop, Axl Rose, DJ Premier, Femi Kuti και άλλων. Έτσι και στο νέο GTA θα έχεις την επιλογή 17 διαφορετικών σταθμών και ένας από αυτούς είναι διαμορφωμένος από τον μεγάλο FlyLo ο οποίος θα περιέχει mix του ίδιου του Flying Lotus αλλά και καινούργια τραγούδια του. Παρόλα αυτά εγώ στέκομαι στην επιλογή των ονομάτων που απαρτίζουν το υπόλοιπο soundtrack. Καθώς θα σουλατσάρεις λοιπόν πέρα δώθε και θα κάνεις τις γνωστές αλητείες σου θα σε συντροφεύουν μουσικές που ξεκινούν από Tyler, The Creator, ASAP Rocky και καταλήγουν σε Neon Indian και Twin Shadow... οπότε καλού κακού πάρε μαζί σου κανά καπελάκι να το φορέσεις στραβά έτσι ώστε να είσαι σωστά swag στο όλο κλίμα ή κανά vintage πουκαμισάκι για καμιά καλοκαιρινή βόλτα κάποιο γλυκό απόγευμα.
Λοιπόν, στα σοβαρά τώρα διότι το παπάρισα πολύ.
Η πανέμορφη Nadezhda Tolokonnikova (έχει καταδικαστεί σε δύο χρόνια φυλάκιση), η μια εκ των τριών Pussy Riot δηλαδή (πιστεύω να γνωρίζετε τι έχει συμβεί), σε ένα γράμμα της που δημοσιεύτηκε από την Guardian περιγράφει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει αυτή αλλά και οι υπόλοιπες φυλακισμένες. Για να μην πλατειάζω και να μην κατηγορηθώ πως ασχολούμαι με κοινωνικό πολιτικά θέματα πέρα από τα μουσικά όσοι θέλετε μπορείτε να διαβάσετε πληροφορίες κάπου εδώ. Αυτά για όσους θαμπώνονται ή ηδονίζονται από μεγάλες ηγετικές μορφές.
Στα εντός των συνόρων τώρα, εκεί που όπως ακούστηκε δεν μπαίνει τίτλος αλλά μπήκε με το καλημέρα, μπήκε από την αρχή. Διότι ακούγεται πραγματικά άσχημα αυτό το «Το Hip Hop και το Low Bap μαζί».
Βεβαίως είναι πολλά τα συν που ξεπηδούν από αυτό που έγινε, είναι πολλά τα μπράβο που μπορούμε να πούμε και πιο συγκεκριμένα όταν έχουμε να κάνουμε με αρκετούς καλλιτέχνες με τόσο ταλέντο οι οποίοι ήταν πάντα εκεί και ποτέ δεν σταμάτησαν, τότε έχουν έναν παραπάνω λόγο να μιλήσουν και να βγουν μπροστά αυτή την στιγμή για εμφανέστατους και μη λόγους.
Όμως το μήνυμα ήταν ένα και από τον τίτλο που δεν έπρεπε να μπει ίσως θα έπρεπε να μείνει μόνο μια λέξη, το «μαζί». Κάτι για το οποίο όσα σωστά μπορεί να ακούστηκαν και να το ανέδειξαν, υπήρξαν από την άλλη κάποια «εγώ», κάποια «εγώ» που ίσως μπορεί να μην ειπώθηκαν καθαρά, όμως φάνηκαν έντονα και χτύπησαν άσχημα. Τέλος πάντων, όπως και αν έχει έγινε κάποια κίνηση, ας κρατήσουμε τα καλά προς το παρών, εξάλλου όλοι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για κάτι καλύτερο.
Αυτά, τα λέμε την επόμενη.
H Jazz λοιπόν. Αυτή η τέχνη που μπορεί να παρομοιαστεί με τόσα πολλά πέρα από την μουσική αλλά από την άλλη μέσα σε αυτή είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Αυτή η τέχνη με τις ένδοξες μαύρες ρίζες που πια στην πλειονότητα της απολαμβάνεται από λευκούς, όμως αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλια και δεν είναι της παρούσης. Πολλά στην ζωή μοιάζουν με την Jazz, διότι είναι καλύτερα όταν αυτοσχεδιάζεις. Κατά γενική ομολογία όλα γύρω από αυτή την τέχνη είναι θέμα ρυθμού και νοήματος, αλλά αν πραγματικά θα έπρεπε να καταλήξεις σε μια θεωρία ή να την κατατάξεις κάπου τότε σίγουρα δεν θα μπορούσες να δώσεις μια ικανοποιητική απάντηση. Ίσως είναι καλύτερα να την χαρακτηρίζεις με κάτι έξω από την μουσική όπως προείπα και στην αρχή, να χρησιμοποιείς μια αλληγορία ή στην τελική να αφήνεις την φαντασία σου να μιλήσει με απλά λόγια και τότε αυτή από μόνη της κάπου θα σε βρει. «Painting, i think it's like Jazz», όπως είχε πει και ο μεγάλος Brian Eno.
Ο όρος post-jazz που χρησιμοποίησα στον τίτλο φυσικά και δεν υπάρχει. Η λέξη «post» χαίρει ευρείας χρήσης πάνω στις μοντέρνες εκφάνσεις κάθε μουσικού είδους. Έτσι και εγώ για να κάνω την δουλειά μου έφτιαξα την δικιά μου ομπρέλα (εντάξει σίγουρα θα έχει ακουστεί πάλι). Άλλαξε το σε modern jazz αν σε χαλάει, δεν υπάρχει πρόβλημα, διότι το θέμα δεν είναι εκεί, το ζουμί της υπόθεσης βρίσκεται στον υπότιτλο εκεί όπου καλλιτέχνες πατούν πάνω στις παραδόσεις, κυρίως εμφανέστατα μέσω του ήχου αλλά εν συνεχεία προχωρούν σε αυτοσχεδιασμούς μαγεμένοι από την κουλτούρα που διακατέχει αυτό το αθάνατο είδος. Ένα μικρό βήμα μπροστά, μια σύγχρονη πρωτοποριακή ματιά δηλαδή, αλλά και ένα μεγάλο προς τα πλάγια, χαράζοντας πορεία προς κάτι ξένο και αρκετά διαφορετικό μπλέκοντας το ομοιόμορφα.
«Forward thinking» από την φύση της, η Jazz δεν επρόκειτο ποτέ να μείνει στάσιμη. Έτσι και εγώ σου παραθέτω τα «5+1» αγαπημένα μου ονόματα που πατούν πάνω της, βλέπουν μπροστά και έχουν ως κοινό παράγοντα την κίνηση προς μια ξεχωριστή διαφορετική κατεύθυνση.
Hidden Orchestra(downtempo, atmospheric, psychedelic)
Η κολεκτίβα από το Εδιμβούργο στο ντεμπούτο της πριν περίπου τρία χρόνια είχε καταφέρει να κερδίσει με περίσσια άνεση τον θαυμασμό του Ευρωπαϊκού κοινού αλλά και των κριτικών. Το μυστικό τους; Στον ηλεκτρονικό jazz και downtempo σκελετό που στήνει, κατορθώνει και ενσωματώνει εξαίσια από ψυχεδελικά μέχρι pop στοιχεία δημιουργώντας μια αιθέρια ατμόσφαιρα.
Δίσκος: Night Walks
Δείγμα: Flight
BadBadNotGood(instrumental hip hop, post bop)
Ίσως οι περισσότεροι να τους γνώρισαν μέσω της κολεκτίβας OFWGKTA και κυρίως με τις συνεργασίες τους με τα τρία μεγάλα κεφάλια της (Frank Ocean, Tyler The Creator, Earl Sweatshirt), όμως όσοι αποφάσισαν να προχωρήσουν στα ενδότερα του group θα κατάλαβαν πως έχουμε να κάνουμε με έναν από τους πιο ενδιαφέρον και πραγματικά «ότιναναι» ήχους που εχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Είναι ο ορισμός του αυτοσχεδιασμού σε τέτοιο σημείο μάλιστα που το ξεχειλώνουν και δεν πάει άλλο. Συνήθως πατούν πάνω σε άλλα γνωστά τραγούδια καλλιτεχνών αλλά τι μας νοιάζει. Αυτή instrumental hip hop είναι από τις πιο βαριές καταιγιστικές και μπαρουτοκαπνισμένες free jazz που έχουμε δοκιμάσει ποτέ μας.
Δίσκος: Και οι δύο που έχουν βγάλει μέχρι ώρας
Δείγμα: Limit To Your Love
Portico Quartet(modern, hang)
Από όλα τα ονόματα της λίστας που παραθέτω είναι το μόνο που μπορείς να θεωρήσεις πως παίζει καθαρή jazz. Το θέμα όμως είναι πως την βλέπει. Υποψήφιοι για Mercury prize στο παρελθόν και γνωστοί για την χρήση του hang organ οι Portico Quartet σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό λόγω της πολύπλοκης εκτέλεσης των κομματιών τους. Η μουσική τους είναι αναμφισβήτητα μια ματιά στο μέλλον για το είδος.
Δίσκος: Ο περσινός ομότιτλος
Δείγμα: City Of Glass
Dale Cooper Quartet And The Dictaphones(dark, noir, funeral)
Ο ήχος τους έχει χαρακτηριστεί πως μοιάζει λες και ξεπήδησε μέσα από κάποια ταινία του David Lynch. Οι μουσικοί που πλαισιώνουν την μπάντα κατορθώνουν και σμίγουν τα διαφορετικά γούστα τους και ως αποτέλεσμα έχουμε να δημιουργείται μια ομιχλώδης δραματική κατάσταση με τα sample να ξεπετάγονται που και που και να χαμηλώνουν ακόμη περισσότερο τα φώτα.
Δίσκος: Parole de Navarre
Δείγμα: Une Cellier
Melt Yourself Down(world music, afro, punk)
Πως θα σου φαινόταν μια jazz μπάντα με punk ορμές; Μια μπάντα με εξουθενωτικά κρεσέντα, με afro αλλά κυρίως με world music γνωρίσματα και με fusion εξάρσεις; Η απάντηση είναι το supergroup Melt Yourself Down που στο φετινό του ντεμπούτο δείχνει αφηνιασμένο.
Δίσκος: Ένα έχουν όλο και όλο
Δείγμα: Fix My Life
Flying Lotus(avant-garde electronic, experimental, abstract)
Άντε εγώ τώρα να εξηγήσω πως έχωσα τούτο τον τύπο που παίζει καμμένα μπλιμπλίκια σε αυτή την λίστα. Αλλά και γιατί όχι; Ο FlyLo χωράει παντού, είναι μια κατηγορία μόνος του και όλες μαζί. Έχοντας jazz υπόβαθρο το γενεαλογικό του δέντρο ήταν επόμενο να αποτελέσει την μεγάλη του επιρροή και όλες του οι δουλειές να πασπαλίζονται από ένα αντίστοιχο ελαφρύ χρώμα. Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα το συναντήσεις ακόμη και έντονο και μάλιστα στην πιο space μορφή του εκεί έξω, όμως ακόμα και όταν φτιάχνει abstract, experimental ή hip-hop χαλιά είναι εμφανέστατο το από που πηγάζει αυτή η κουλτούρα αυτοσχεδιασμού.
Δίσκος: Cosmogramma
Δείγμα: MmmHmm
Ακολουθούν δίσκοι από τον σωρό που ξεχώρισαν...
Moderat - II(Monkeytown Records)
Βάζοντας δυο ως τα βασικά συστατικά, κρατώντας τα καθαρά αλλά και αναμιγνύοντας τα αρκετές φορές, οι Moderat στον δεύτερο δίσκο τους εμφανίζουν ένα σύνολο του οποίου τα κομμάτια θα μπορούσες να πεις πως συνδέονται με ελαστικούς κρίκους. Εμφανέστατα κάνουν την διαφορά στις pop εξάρσεις τους και αυτό διότι στα υπόλοιπα το έχουμε ξαναδεί το έργο και ίσως ακόμη καλύτερο. Κατά γενικά ομολογία ο δίσκος ακούγεται νεράκι και δίχως να το καταλάβεις σου έχει μεταφέρει ένα θετικό συναίσθημα.
Δείγμα: Bad Kingdom
Jessy Lanza - Pull My Hair Back(Hyprdub)
H Jessy Lanza είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πρωτοεμφανιζόμενες περιπτώσεις της χρονιάς που διανύουμε. Δασκάλα μουσικής με πτυχία πάνω στην jazz, όμως με κρυφή αγάπη στην RnB, hip hop και ηλεκτρονική. Η σφραγίδα Hyperdub μας κλείνει το μάτι για κάτι ενδιαφέρον. Future bass - bass heavy contemporary RnB για να χαλαρώσουν τα μυικά κύτταρα.
Δείγμα: 5785021
Factory Floor - Factory Floor(DFA)
Ερχόμενοι με χρόνιο hype στις πλάτες τους αποτελούν ότι πιο hipsterάδικο μπορείς να βρεις εκεί έξω αυτή την στιγμή στο γενικό όρο της electronica. Post-punk / electro αύρα (πιστεύω να καταλάβατε τι διάολο εννοώ) με jungle τραλαλό ρυθμούς κάποιες φορές, όλα σχεδόν παιγμένα αναλογικά δημιουργούν ένα όπως θεωρήθηκε εδώ και καιρό post-industrial μείγμα. Το ντεμπούτο των Factory Floor αναφέρεται από πολλούς ως ο δίσκος που δείχνει τον δρόμο προς το παρελθόν στον χώρο της electronica.
Δείγμα: Fall Back
Larry Gus - Years Not Living(DFA)
Τον Παναγιώτη Μελίδη aka Larry Gus τον είχα γνωρίσει από το τρομερό "Achilleas Kyriakidis", ένα τραγούδι που μπορεί να πλάσει στο μυαλό του καθένα μας ξεχωριστά άλμπουμ νοσταλγικών φωτογραφιών. Πρόσφατα έπεσα πάνω στον δεύτερο δίσκο του, έτσι ήταν λογικό να μην αφήσω μια δοκιμή να πάει χαμένη... και έτσι γεύτηκα έναν αρκετά groovάτο ψυχεδελικό ήχο με late 60s - early 70s παρεμβολές. Από την μία dance ψυχελική pop και από την άλλη ατμοσφαιρική free jazz και έτσι ξεχώρισα τα πολύ καλά "The Night Patrols" και "The Percival Seascapes".
Δείγμα: The Night Patrols
Yoko Ono Plastic Ono Band - Take Me To The Land Of Hell(Chimera)
Στα 80 της χρόνια η «χωρίς να χρειάζεται συστάσεις» Yoko Ono μας προσφέρει έναν ακόμη δίσκο. Το χάλι του "Take Me To The Land Of Hell" μπορεί κάποιες φορές να απαρτίζεται από πραγματικά ηλίθιες στιγμές (σίγουρα θα ξινίσει όποιος δεν έχει δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο από τα χέρια της), όμως αυτό το genre-hopping με πολύ κοσμάκη να παρουσιάζεται έχει να πει αρκετά στα αυτιά μας. Άσε που σίγουρα κάποιο μήνυμα θέλει να περάσει που και που.
Δείγμα: Tabetai
Στα μουσικά νέα τώρα, ξεκινώντας από τα ανάλαφρα όπως πάντα και από αυτόν τον τσαρλατάνο που μπορεί να μου γεμίσει ολάκερη την στήλη. Αλλά όχι, αυτή την φορά δεν θα τον σχολιάσω παρόλο που ήταν απολαυστικός στο twitter (μια χαρά ανέβασε τα νούμερα του Jimmy Kimmel) για ακόμα μια φορά αλλά και ιδιαίτερος στην συνέντευξη που έδωσε στον άνθρωπο που κινεί με άνεση τα μουσικά νήματα στην Αγγλία (Zane Lowe). Το μόνο που θα κάνω είναι να σας παραπέμψω να δείτε αυτή την πολύ καλή του εμφάνιση στον Jimmy Fallon παρέα με τους Roots και άλλα όμορφα.
Στα άλλα μικρά διάφορα και φαντεζί ξεχώρισα την προσπάθεια της Rockstar να hipsterιάσει ανελέητα. Στις 17 Σεπτεμβρίου είχαμε την κυκλοφορία της video game υπερπαραγωγής πολλών εκατομμυρίων που ακούει στο βαρύ όνομα "GTA V", ρίχνοντας όμως μια ματιά στο soundtrack του παιχνιδιού θα καταλάβεις τι εννοώ παραπάνω. Η σειρά GTA ερχόταν πάντα με ενδιαφέρον soundtrack, χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που σου έδιναν την επιλογή να ακούσεις μια πλειάδα καλοδουλεμένων επιλογών με το host να περνά από γνωστά χέρια όπως αυτά των Iggy Pop, Axl Rose, DJ Premier, Femi Kuti και άλλων. Έτσι και στο νέο GTA θα έχεις την επιλογή 17 διαφορετικών σταθμών και ένας από αυτούς είναι διαμορφωμένος από τον μεγάλο FlyLo ο οποίος θα περιέχει mix του ίδιου του Flying Lotus αλλά και καινούργια τραγούδια του. Παρόλα αυτά εγώ στέκομαι στην επιλογή των ονομάτων που απαρτίζουν το υπόλοιπο soundtrack. Καθώς θα σουλατσάρεις λοιπόν πέρα δώθε και θα κάνεις τις γνωστές αλητείες σου θα σε συντροφεύουν μουσικές που ξεκινούν από Tyler, The Creator, ASAP Rocky και καταλήγουν σε Neon Indian και Twin Shadow... οπότε καλού κακού πάρε μαζί σου κανά καπελάκι να το φορέσεις στραβά έτσι ώστε να είσαι σωστά swag στο όλο κλίμα ή κανά vintage πουκαμισάκι για καμιά καλοκαιρινή βόλτα κάποιο γλυκό απόγευμα.Λοιπόν, στα σοβαρά τώρα διότι το παπάρισα πολύ.
Η πανέμορφη Nadezhda Tolokonnikova (έχει καταδικαστεί σε δύο χρόνια φυλάκιση), η μια εκ των τριών Pussy Riot δηλαδή (πιστεύω να γνωρίζετε τι έχει συμβεί), σε ένα γράμμα της που δημοσιεύτηκε από την Guardian περιγράφει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει αυτή αλλά και οι υπόλοιπες φυλακισμένες. Για να μην πλατειάζω και να μην κατηγορηθώ πως ασχολούμαι με κοινωνικό πολιτικά θέματα πέρα από τα μουσικά όσοι θέλετε μπορείτε να διαβάσετε πληροφορίες κάπου εδώ. Αυτά για όσους θαμπώνονται ή ηδονίζονται από μεγάλες ηγετικές μορφές.Στα εντός των συνόρων τώρα, εκεί που όπως ακούστηκε δεν μπαίνει τίτλος αλλά μπήκε με το καλημέρα, μπήκε από την αρχή. Διότι ακούγεται πραγματικά άσχημα αυτό το «Το Hip Hop και το Low Bap μαζί».
Βεβαίως είναι πολλά τα συν που ξεπηδούν από αυτό που έγινε, είναι πολλά τα μπράβο που μπορούμε να πούμε και πιο συγκεκριμένα όταν έχουμε να κάνουμε με αρκετούς καλλιτέχνες με τόσο ταλέντο οι οποίοι ήταν πάντα εκεί και ποτέ δεν σταμάτησαν, τότε έχουν έναν παραπάνω λόγο να μιλήσουν και να βγουν μπροστά αυτή την στιγμή για εμφανέστατους και μη λόγους.
Όμως το μήνυμα ήταν ένα και από τον τίτλο που δεν έπρεπε να μπει ίσως θα έπρεπε να μείνει μόνο μια λέξη, το «μαζί». Κάτι για το οποίο όσα σωστά μπορεί να ακούστηκαν και να το ανέδειξαν, υπήρξαν από την άλλη κάποια «εγώ», κάποια «εγώ» που ίσως μπορεί να μην ειπώθηκαν καθαρά, όμως φάνηκαν έντονα και χτύπησαν άσχημα. Τέλος πάντων, όπως και αν έχει έγινε κάποια κίνηση, ας κρατήσουμε τα καλά προς το παρών, εξάλλου όλοι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για κάτι καλύτερο.
Αυτά, τα λέμε την επόμενη.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
