Αποτελώντας μέρος του μύθου

Ο Warrel Dane αφήνει πίσω του μια ανεκτίμητη προσφορά

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/12/2017 @ 11:06

Καταραμένο Seattle, εσύ κι οι μουσικές σου. Σαν να περιμένεις την στιγμή για να μας θυμίσεις ότι όλα όσα μας δίνεις, θα μας τα πάρεις πρόωρα. Και μάλιστα με τρόπο που θα μας κάνεις να πονέσουμε. Λίγους μόλις μήνες μετά τον Chris Cornell η είδηση της απώλειας του Warrel Dane έμοιαζε με μια κακόγουστη φάρσα.

Όπως ο Cornell για την rock μουσική, έτσι κι ο Dane για το heavy metal, ήταν κάτι παραπάνω από ένας απλό ερμηνευτής. Ήταν λόγος να βυθιστείς σε μια ατελείωτη σχέση αγάπης με τη ερμηνείες και στίχους, ήταν λόγος να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο «εισπνέεις» μουσική. To set your mind free you must first just listen...

Όσους ασχολήθηκαν αρκετά με τις ερμηνείες και τους στίχους του Wally είμαι σίγουρος ότι εισέπραξαν πολλά. Το ξέρω από τους πολλούς φίλους που του χρωστούν μια κάποιου είδους ευγνωμοσύνη, μα κι από τον εαυτό μου...

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να παίρνω από τον Dane ήταν αυτούσιες φράσεις μέσα από το "Politics Of Ecstasy", τις οποίες χρησιμοποίησα κάποτε σε εξετάσεις αγγλικών στο κομμάτι της έκθεσης. Για κάποιο λόγο πάντα πίστευα ότι με βοήθησαν να περάσω...

Όμως, πέραν της πλάκας, πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που ένας δίσκος με έκανε να ανοίξω λεξικό, μπας και καταλάβω τι εννοούσε ο ποιητής (με την καλή έννοια). "Programmed to penetrate the pretentions in your mind" έλεγε. Και συμπλήρωνε: "To further complicate I will now state that your convictions lack definition and form"... Εφηβικό mind blown...

Ούτε θα μπορούσα να ξεχάσω ποτέ πως το "Dreaming Neon Black" αποτελούσε την ηχητική συντροφιά σε εκείνο το πρώτο εξάμηνο του 1999, κατά την προετοιμασία για τις πανελλήνιες. Μια φορτωμένη περίοδος είχε το δικό της φορτισμένο soundtrack. Ένα άλμπουμ που είναι από τη φύση του τόσο βιωματικό που δεν αφήνει περιθώριο στον ακροατή το περιθώριο να μην το κάνει δικό του βίωμα με κάποιο τρόπο.

Αλλά και αργότερα, που ο καλός φίλος και συμφοιτητής Αντουάν έφερε μαζί του την αγάπη για του για τους Sanctuary, τα δυο CD τους και ένα (σπάνιο ακόμα τότε) CD-R. Ακόμα θυμάμαι προς έκπληξή μου, όταν μπαίνοντας στο Ρόδον το 2001 τον είδα να μοιράζει φυλλάδια για το νεοσύστατο fan club των Nevermore, τους Neon Dreamers.

Και φυσικά θυμάμαι εκείνο το live. Ήταν ένα από τα ελάχιστα που είχαμε στηθεί από νωρίς το μεσημέρι στην ουρά (cheers Billy), παρακολουθώντας με μια κάποια περιέργεια τους τύπους που μπαινοέβγαιναν πίσω από τα διαφημιστικά ταμπλό στο αδειανό δίπλα οικόπεδο... Μπορεί οι Annihilator να είχαν καλύτερο ήχο εκείνο το βράδυ, αλλά η εμφάνιση των Nevermore είχε μια ιδιαίτερη μαγεία.

Έτσι κι αλλιώς το "Dead Heart In A Dead World" υπήρξε από την πρώτη ημέρα δίσκος «κοινής αποδοχής», από εκείνους που μεγαλώνουν την βάση των οπαδών της metal μουσικής με τα τραγούδια που περιλαμβάνουν.

Η αγάπη που τρέφαμε όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα μας προς τον Wally τον έφερνε συχνά στα μέρη μας και οι συζητήσεις μεταξύ των οπαδών του ήταν πάντα πολλές και διάφορες: για το αν έπιανε ακόμα τις ψηλές νότες των Sanctuary, για την επιλογή (!) των Nevermore να κυκλοφορήσουν αρχικά το "Enemies Of Reality" με κακή παραγωγή λόγω της κόντρας με την Century Media, για το αν η επιστροφή των Sanctuary θύμιζε περισσότερο Nevermore κοκ.

Ποτέ δεν έκρυψε ότι ταλανίζεται από προβλήματα υγείας, ούτε ότι είχε μια αδυναμία στο αλκοόλ, ούτε το ότι ήταν ταλαιπωρημένος σε προσωπικό επίπεδο. Θα μπορούσα να το καταλάβει κάποιος από τη θεματολογία του "Dreaming Neon Black" ή ακόμα περισσότερο αν στεκόταν στους στίχους του συγκλονιστικού “Brother” από τον έναν και μοναδικό προσωπικό του δίσκο.

Ο συνδυασμός των τριών παραπάνω πάντως αποδείχθηκε πολύ βαρύς για τον αντέξει και για να λέμε την αλήθεια η φθορά ήταν εμφανής, αλλά κανείς δεν έφτασε στο σημείο να δει τον τραγικό αντίκτυπο που θα είχε.

Παρά την αξιοπρεπέστατη επιστροφή των Sanctuary ο κρυφός πόθος ήταν η επανενεργοποίηση των Nevermore και οι φήμες λένε πως ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Ίσως και να είχε συμβεί ήδη αν δεν το απέτρεπαν οι δεσμεύεις που τέθηκαν στον Jeff Loomis από το management των Arch Enemy.

Δυστυχώς, πλέον, τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα, όπως δεν έχει νόημα να αναλογιζόμαστε τι θα μπορούσε να έχει πάει διαφορετικά, οπότε θα σταθώ σε αυτό που νομίζω πως έχει πραγματικά αξία.

Κοιτώντας πίσω στα 30 περίπου χρόνια που πέρασαν από το "Refuge Denied" ένα πράγμα μοιάζει βέβαιο: πως ο Warrel Dane θα πρέπει να μνημονεύεται ως ένας από τους πιο σπουδαίους καλλιτέχνες της metal μουσικής και ένας από τους ανθρώπους που συνετέλεσαν στο να χτιστεί ο μύθος της.

  • SHARE
  • TWEET