Το τεστ του τσάρου

Πολλά έχουν γραφτεί για το αν τελικά μια μπάντα δείχνει την πραγματική της αξία μόνο επί σκηνής. Αυτό που πιστεύει πολύς κόσμος τος συνοψίζουν οι Clutch στο "Earth Rocker": "If you’re gonna do it, do it live on stage, or don’t do it at all". Και, ναι, στο μυαλό έχω την επερχόμενη εμφάνιση των Mastodon στην χώρα μας.

Όσοι ασχολούνται με τη metal μουσική, πέραν των Metallica, των Iron Maiden και δύο-τριών ακόμα ονομάτων, έχουμε μπει κατά καιρούς στη φιλολογική κουβέντα περί της επόμενης ημέρας και της διάδοχης κατάστασης των μεγάλων ονομάτων. Οι Mastodon σχεδόν δεκαπέντε χρόνια πριν έσκασαν σαν κεραυνός εν αιθρία, κυκλοφορώντας μέσα σε λίγα χρόνια μερικά πραγματικά σπουδαία άλμπουμ και τέθηκαν υποψήφιοι νέοι ηγέτες της σκληρής μουσικής.

Οι λόγοι που αυτή η «υποψηφιότητα» δεν έχει καθολική αποδοχή είναι κατά βάση δύο.

Ο πρώτος δεν έχει να κάνει με την μπάντα. Έχει να κάνει με το ότι η προσφορά πλέον στη μουσική είναι άπειρη, είναι δωρεάν και έχει ανοίξει διάπλατα τη διασπορά στα ακούσματα των μουσικόφιλων. Αυτό από μόνο του καθιστά αδύνατο το να συσπειρωθεί ο κόσμος σε νέα ονόματα όπως παλιότερα, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν ακόμα «ενεργά» τα μεγαθήρια, που - καλώς ή κακώς - απασχολούν σημαντικό ποσοστό του δυνητικού ακροατηρίου.

Ο δεύτερος (και κύριος) λόγος είναι ότι οι Mastodon δεν έχουν πείσει πως επί σκηνής μπορούν να είναι ανάλογα καλοί με το στούντιο. Το έχουμε δει σε DVD, το έχουμε τσεκάρει σε βιντεάκια από το youtube και το έχουμε δει δυο-τρεις φορές με τα μάτια μας, στη χώρα μας. Η μπάντα έχει θέματα ή - για να το θέσω πιο κομψά - είναι ασταθής όταν αποδίδει ζωντανά και βασική αιτία αυτής της αστάθειας είναι η απόδοση των φωνητικών.

Το θέμα αυτό προέκυψε στην πορεία με τη μουσική εξέλιξη της μουσικής της μπάντας. Ως (οριακά) και το τρίτο άλμπουμ της μπάντας, το "Blood Mountain" τα φωνητικά ήταν πιο μαζεμένα στις «γκαρίλες» του Troy Sanders, η συνεισφορά του κιθαρίστα Brent Hinds ήταν πιο μικρή και ο ντράμερ Brann Dailor δεν είχε ακόμα ξεκινήσει να αναλαμβάνει χρέη πρώτου τραγουδιστή, οπότε δεν πρόκυπτε κάποιο ιδιαίτερο ζήτημα. Οι φωνητικές αρμονίες και εναλλαγές που προέκυψαν μπορεί να εξελίχθηκαν σε «πονοκέφαλο» για τις ζωντανές εμφανίσεις τους, αλλά αν θέλετε την προσωπική μου άποψη αυτές ήταν που πήγαν ένα επίπεδο επάνω τη μουσική τους.

Πέραν του υποκειμενικού κριτηρίου, η εξέλιξη προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν μάλλον αναπόφευκτη, καθώς τα μέλη της ηλικιακά κινούνται μεταξύ των 40 και 45 ετών, σε μια ηλικία που πολλοί metal μουσικοί «ωριμάζουν» και απομακρύνονται σε έναν βαθμό από τις ακραίες ρίζες τους (άσχετα αν πολλοί μετά επιστρέφουν και πάλι σε αυτές). Οι Mastodon, είμαι σίγουρος πως γουστάρουν ακόμα το πιο παλιό υλικό τους, αλλά δεν μπορούν να μείνουν μόνο σε αυτό και το βρίσκω απόλυτα λογικό. Στα 45 σου είναι δύσκολο να σε εκφράζει πλήρως η τρέλα των 25 και είναι καλύτερα να ρισκάρεις παρά να προσποιείσαι κάτι που δεν είσαι. Πιθανότατα στην ίδια θέση θα βρεθούν σε λίγα χρόνια μπάντες όπως οι Gojira, οι Lamb Of God και άλλοι...

Οι Mastodon στουντιακά τη μουσική τους εξέλιξη την υποστηρίζουν υπέροχα, αλλά επί σκηνής υπάρχουν συγκεκριμένες παράμετροι που δύσκολα ξεπερνιούνται. Πώς να αποδώσει τα φωνητικά του ο Dailor όταν την ίδια στιγμή πρέπει να παίξει και τα απαιτητικά (τεχνικά) γυρίσματα στα τύμπανα ή πως περιμένουμε ο Hinds ξαφνικά να αποδώσει σαν κανονικός τραγουδιστής τις - φανταστικές στην πλειονότητά τους - γραμμές που γράφει; Κι από την άλλη τι να κάνουν; Να περιορίσουν την έμπνευση και τη συνθετική τους ικανότητα λόγω αυτών των δυσκολιών;

Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, πολλοί προσεγγίζουν την επικείμενη συναυλία τους στη χώρα μας ως κάποιου είδους τεστ: «Να τους δούμε μόνους τους και σε κλειστό χώρο».

Εγώ πιστεύω πως δύσκολα θα δούμε κάτι που δεν περιμένουμε και ο κόσμος τελικά θα φύγει με την άποψη που είχε ήδη προαποφασίσει, για το αν είναι «Θεοί» ή «υπερεκτιμημένοι». Και σαν φάρσα προβλέπω η ίδια κουβέντα να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, στο μέλλον...

Διότι, από τη μία δεν περιμένω ξαφνικά να αλλάξουν πολλά όσον αφορά στην απόδοσή τους, αλλά ταυτόχρονα οι Mastodon είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα στα στούντιο άλμπουμ τους και κυρίως με κάθε νέο άλμπουμ τους γεμίζουν όλο και περισσότερο το ρεπερτόριό τους με μεγάλα τραγούδια. Είναι πλέον σαφές ότι ο κόσμος επιλέγει συναυλίες με πρώτιστο κριτήριο το ρεπερτόριο όσο οι Mastodon συνεχίζουν να γράφουν χιτάκια σαν τα "Blood And Thunder", "Colony Of Birchmen", "Oblivion", "Curl Of The Burl", "The Motherload", αλλά ταυτόχρονα κι έπη σαν το "Aqua Dementia", "The Czar" η οπλοθήκη τους θα είναι όλο και πιο γεμάτη, τραβώντας όλο και περισσότερο κόσμο στις συναυλίες τους.

Το αν τελικά θα φτάσουν κάποια στιγμή σε ένα status μεγαλύτερο από αυτό που έχουν ήδη κατακτήσει μοιάζει να είναι μια μάχη μεταξύ του να είσαι σπουδαίος συνθέτης και του να είσαι σπουδαίος ερμηνευτής. Φυσικά, το ένα δεν αναιρεί το άλλο και το ιδεατό είναι να υπάρχουν και τα δυο, αλλά οι καιροί αλλάζουν και το πρώτο φαίνεται να κερδίζει έδαφος έναντι του δεύτερου σε σχέση με το παρελθόν. Το αποδεικνύουν κι οι Mastodon που τελικά θα μείνουν ως σπουδαίοι ακόμα κι αν δεν γίνουν ποτέ η συναυλιακή μπάντα που πολλοί θα ήθελαν ή θα περίμεναν να είναι.

Σε κάθε περίπτωση, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια και να ακούσουμε με τα ίδια μας τα αυτιά. Το τραγούδι πάντως λέει "this time, things will work out just fine"...

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ζήσουμε μια «καυτή» βραδιά, όπως κι αν το δει κάποιος...