Το τελευταίο κύμα του κλασσικού rock

Είκοσι χρόνια από τότε που οι Soundgarden έγραψαν τον αριστουργηματικό επίλογο του grunge

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 23/05/2016 @ 11:05

Η αλήθεια είναι πως η φάση με τις επετείους έχει γίνει κουραστική. Κάθε μέρα έχουμε να θυμηθούμε και κάτι: τα δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία ενός δίσκου, τα Χ χρόνια από το θάνατο ενός μουσικού, τα Ψ χρόνια από τη γέννηση ενός μουσικού κοκ.

Παρ' όλα αυτά, θέλω να πάρω αφορμή από μια τέτοια επέτειο και να γράψω κάποιες σκέψεις για το "Down On The Upside" των Soundgarden, το οποίο γιόρτασε τα είκοσι χρόνια κυκλοφορίας αυτό το Σ/Κ, η οποία με πήγε λίγο πίσω στο χρόνο και με έκανε να θυμηθώ πώς ήταν κάποια πράγματα τότε και να τα συνδέσω με το σήμερα.

Η κύρια επαφή με την μουσική Soundgarden ως τότε ήταν μέσω του ψυχεδελικού video clip του "Black Hole Sun" που έπαιζε με μεγάλη συχνότητα στα ξένα μουσικά κανάλια, σε ώρες αιχμής. Πολύ πιο αραιά μπορεί να έπαιζε και κάποιο άλλο τραγούδι τους, αλλά η αλήθεια ήταν πως σε σχέση με Nirvana και Pearl Jam, οι Soundgarden (και οι Alice In Chains) είχαν σημαντικά λιγότερο airplay και συνεπώς πολύ λιγότερους οπαδούς στη χώρα μας. Κάτι που δυσχέραινε σημαντικά το να βρεις κάποιον να σου γράψει κάποιο άλμπουμ τους σε κασέτα...

Έτσι, κατέφυγα σε μια λύση της εποχής, η οποία υποθέτω θα φανεί πολύ ξένη σε παιδιά του σήμερα. Πήγα σε ένα δισκάδικο από αυτά που μπορούσες να επιλέξεις τραγούδια από διάφορα CD και να σου γράψουν ένα mix tape, με το αζημίωτο. Περιττό να πω ότι η υπηρεσία αυτή ήταν παράνομη.

Στην κασέτα εκείνη, λοιπόν, υπήρχαν 2,5 τραγούδια που - χωρίς να το καταλάβω τότε - μου διαμόρφωσαν πολύ διαφορετικά το μουσικό γούστο. Πρώτο τραγούδι της πρώτης πλευράς ήταν το "Pretty Noose", πρώτο τραγούδι της δεύτερης πλευράς το "Burden In My Hand" και στο τέλος της πρώτης χώρεσε το μισό "Blow Up The Outside World". Έπρεπε να βρω ολόκληρο το άλμπουμ με κάποιο τρόπο.

Τελικά, το απέκτησα με κάποιον περίεργο τρόπο. Εκείνο το καλοκαίρι η δική μου επιλογή για αγορά ήταν το "The Dark Saga" των Iced Earth, ενώ ενός φίλου το "Down On The Upside". Όταν αυτός δεν βρήκε ελκυστικό το νέο άλμπουμ των Soundgarden, μου πρότεινε την ανταλλαγή, κι εγώ σκεφτόμενος οπορτουνιστικά έγραψα το "The Dark Saga" σε κασέτα και συμφώνησα.

Ομολογώ πως στην αρχή το μετάνιωσα. Το γεγονός ότι το "Down On The Upside" είναι ένα δύσκολο άλμπουμ και πιο ώριμο μουσικά απ' ό,τι εγώ εκείνη την περίοδο, αλλά κυρίως το ότι δεν είχα κανέναν να μοιραστώ σκέψεις ή ενθουσιασμό γύρω από αυτό, δεν βοηθούσε και πολύ. Μπορεί και πάλι να ακούγεται περίεργο στις ημέρες μας - όπου πλέον μπορείς να βρεις κάποιον να μιλήσεις για την πιο obscure μπάντα, η οποία έχει κυκλοφορήσει δύο demo πριν είκοσι χρόνια - αλλά δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιον που να του άρεσαν οι Soundgarden τότε. Αντιθέτως, οι Iced Earth ήταν οι νέοι «Θεοί» του Έλληνα μεταλλά κι όταν είσαι δεκαπέντε χρονών κι ακόμα ψάχνεις τα μουσικά σου πατήματα, το να έχεις κόσμο να μοιράζεσαι το πάθος σου γύρω από τη μουσική είναι σαφώς προτιμότερο.

Σήμερα, νομίζω, μπορώ να δω κάποια πράγματα πιο καθαρά. Μπορώ να διακρίνω τους λόγους για τους οποίους δέθηκα τόσο με το "Down On The Upside", να εκτιμήσω καλύτερα την μοναδική εσωστρέφειά του και να θαυμάσω το πώς ο Chris Cornell και η παρέα του εξελίχτηκαν από το "Superunknown", καταφέρνοντας να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ απολαυστικά δύσκολο, μέσα από απλά τραγούδια. Εν έτει 1996 αυτό ήταν το τέλειο αδελφάκι του "Load".

Κυρίως, όμως, εκτιμώ το άλμπουμ των Soudngarden περισσότερο, διότι το δέσιμο μαζί του δεν ήταν το προϊόν μιας γενικότερης αποθέωσης που συχνά μας παρασέρνει σε μικρότερη ηλικία. Βρήκε μόνο το δρόμο του, μεγάλωσε και αποτέλεσε φάρο για μετέπειτα, συναφείς αναζητήσεις. Τολμώ να πω ότι στην εποχή της γρήγορης κατανάλωσης μουσικής του internet, το άλμπουμ αυτό μπορεί να μην είχε πάρει ποτέ το χρόνο που απαιτεί.

Επίσης, έχω την αίσθηση πως σηματοδοτεί το τέλος της χρυσής εποχής του grunge (παρόλο που εδώ έχουμε ατόφιο hard rock). Αν εξαιρέσουμε το "Yield" των Pearl Jam (οι οποίοι είχαν πάει ήδη αλλού), το "Down On The Upside" ήταν το τελευταίο αριστούργημα εκείνης της χρυσής περιόδου και χρειάστηκαν δεκατρία ολόκληρα χρόνια για να ξανακούσουμε κάτι σπουδαίο από εκείνη τη γενιά. Πλέον, όμως, κανείς δεν μιλάει για grunge. Όπως, μου είπε πρόσφατα κι ένας μουσικός, «αυτό που ονομάστηκε grunge ήταν στην πραγματικότητα το τελευταίο κύμα του κλασσικού rock». Μάλλον θα συμφωνήσω...

Δεν θα σταθώ στο πώς ήταν τα πράγματα στη χώρα μας τότε. Ήμουν πολύ μικρός για να έχω εικόνα πώς αντιμετωπίζονταν γενικότερα οι Soundgarden, αλλά σίγουρα δεν θυμάμαι να ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς. Πολύ heavy και δύσκολοι για το alternative κοινό, πολύ alternative και mainstream για τους μεταλλάδες; Ίσως.

Όχι πως σήμερα έχουν αλλάξει τόσο τα πράγματα. Ούτε το reunion τους εδώ και έξι χρόνια τους έφερε στη χώρα μας, ούτε καν τον Chris Cornell που παίζει μόνος του αυτές τις μέρες μέχρι και στη Φιλιππούπολη της γειτονικής Βουλγαρίας δεν μας ενδιαφέρει να δούμε.

Επιστρέφω στις ακροάσεις του "Down On The Upside". Είκοσι χρόνια μετά και μου ακούγεται το ίδιο φρέσκο, ακόμα πιο γεμάτο και με ακόμα πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Και σκέφτομαι πως είναι και λίγο ειρωνικό το ότι μερικοί στίχοι, όπως του "Zero Chance" ή του "Burden In My Hand" μου «μιλάνε» το ίδιο, έστω κι αν πλέον μου λένε άλλα πράγματα.

Είναι από εκείνα τα άλμπουμ που δεν συναντιόνται συχνά σε γενικές λίστες, αλλά είναι φτιαγμένα για να έχουν ξεχωριστή θέση σε προσωπικές λίστες...

So, follow me into the desert...

Υ.Γ.: RIP Nick Menza. Μας προσέφερες άλλη μια άσχημη επέτειο. Έφυγες πρόωρα, αλλά ήσουν μεγάλη παικτούρα και θα είσαι για πάντα ο ντράμερ των μεγάλων Megadeth.

  • SHARE
  • TWEET