Το κίνητρο, η νοσταλγία και η χαμένη πίστη

Η μουσική βιομηχανία πεθαίνει, αλλά τους νέους καλλιτέχνες τους σκοτώνει η νοοτροπία του κόσμου

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 15/09/2017 @ 17:47

Ο αγαπημένος μας Ozzy είπε ότι «θα ήθελε να βγάλει ένα νέο άλμπουμ, αλλά όπως έχει γίνει η μουσική βιομηχανία θα ήταν απλά μια σπατάλη χρημάτων». Δίκιο έχει, ειλικρινής είναι και θεμιτό είναι όλοι να υπολογίζουν τα χρήματα.

Όμως, είναι και ενδεικτικό της καλλιτεχνικής υπόστασης που έχει ο (κάθε) Ozzy σήμερα. Το νέο άλμπουμ είναι πρωτίστως προϊόν ενός επιχειρηματικού πλάνου, στο οποίο υπολογίζονται έσοδα και έξοδα, εκτιμάται η αγορά και ζυγίζονται οι δράσεις και οι επιλογές.

Δεν ξέρω αν είμαι ρομαντικός ή ονειροπόλος, αλλά όσο απαραίτητος κι αν είναι ο επιχειρηματικός σχεδιασμός στη μουσική, υπάρχει κάποιου είδους πρόβλημα όταν μπαίνει πάνω από την ανάγκη για δημιουργία και την έκφραση του καλλιτέχνη.

Δηλαδή, έχει να πει κάτι που πιστεύει ότι αξίζει να ειπωθεί ο Ozzy και δεν το λέει γιατί δεν είναι επιχειρηματικά βιώσιμο; Τι σόι λογική είναι αυτή;

Να με συγχωρείτε, αλλά εν έτει 2017 ο Ozzy δεν έχει τίποτα πραγματικά ενδιαφέρον να πει σε δημιουργικό/καλλιτεχνικό επίπεδο. Καμιά αστεία ατάκα, κάποια ιστορία του παρελθόντος και κάνα οικογενειακό ευτράπελο που περισσότερο ενδιαφέρει τα μεσημεριανάδικα παρά τον μουσικόφιλο.

Να τολμήσουμε να σκεφτούμε λίγο παραπέρα;

Αν δεν είναι βιώσιμο για ένα όνομα σαν τον Ozzy να βγάλει άλμπουμ, πόσο βιώσιμο μπορεί να είναι για ένα μετρίου βεληνεκούς όνομα ή ακόμα περισσότερο για μια μικρή ανεξάρτητη μπάντα στα πρώτα της βήματα; Μάλλον καθόλου.

Και τι επιλογή υπάρχει για αυτούς τους καλλιτέχνες;

Ο κάθε Ozzy έχει έναν τεράστιο κατάλογο που θα επιλέξει τραγούδια, θα τα αποδώσει ζωντανά (λέμε τώρα) και θα εισρεύσουν τα απαιτούμενα χρήματα στην επιχείρηση που έχει στηθεί γύρω από το όνομά του, για να πιαστούν οι στόχοι του επιχειρηματικού σχεδίου.

Αλλά οι υπόλοιποι πρέπει πρώτα να γράψουν νέα μουσική, να την κυκλοφορήσουν εκεί έξω, να την ακούσει ο κόσμος και να την εκτιμήσει. Και για να το κάνουν αυτό πρέπει πρώτα να χρεωθούν, ως ότου τα καταφέρουν και σταθούν στα πόδια τους.

Και το μόνο κίνητρο που μπορεί να έχουν είναι η ανάγκη τους να δημιουργήσουν, η ζέση να εκφραστούν, η θέληση να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Κι αν θέλετε την άποψή μου, μόνο μέσα από αυτά τα κίνητρα μπορεί να προκύψει σπουδαίο το αποτέλεσμα.

Αλλά, τελικά ο κόσμος εκτιμάει τις προσπάθειες αυτές;

Δεν θα το πω εγώ. Θα πάρω τα λόγια του Mark Briody των Jag Panzer από τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Κώστα Πολύζο, η οποία καταγράφει ακριβώς την συμπεριφορά του κόσμου.

«Οι Iron Maiden θα έρθουν και θα παίξουν στην πόλη μου για δέκα χιλιάδες κόσμο και οι εννιά -και βάλε- χιλιάδες από αυτούς δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν νέα μουσική από κανέναν άλλον. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Και δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί θέλω να ακούω καινούρια μουσική, γιατί αν πέσω πάνω σε κάποιο καταπληκτικό δίσκο ή τραγούδι αυτό θα με συντροφεύει για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Και αυτό είναι κάτι σπουδαίο όταν συμβαίνει. Πάω σε μεγάλες συναυλίες, θα πάω να δω τους Iron Maiden όταν έρθουν και θα μιλήσω με κόσμο και διαπιστώνω πως υπάρχει ελάχιστο ενδιαφέρον για καινούρια μουσική. Η φάση είναι «Α, μου αρέσουν οι Iron Maiden, αυτό μου είναι αρκετό.»

Τα λέει ένας «παλιός», καταξιωμένος μουσικός, του οποίου η μπάντα δεν έχει αμελητέα αξία στο χώρο της και έχει απόλυτο δίκιο. Είναι μια αλήθεια που μπορεί να διακρίνει κανείς στα social media, στο φόρουμ του site μας ή ακόμα και μέσω των γνωστών του. Είναι τρεις-τέσσερεις άντε πέντε-έξι καλλιτέχνες που μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κόσμου κι αυτό αρκεί.

Γιατί; Πολλοί θα πουν διότι η νέα μουσική που βγαίνει δεν είναι αρκετά καλή.

Διαφωνώ κάθετα. Τον πραγματικό λόγο τον εξηγεί καλύτερα ένας νέος και ανερχόμενος (θέλω να πιστεύω) καλλιτέχνης, ο Jim Grey τραγουδιστής των Caligula’s Horse, πάλι μέσα από συνέντευξη που μας παραχώρησε. «Αυτό που πολλές φορές ο κόσμος δεν συνειδητοποιεί είναι πως η αγάπη του για το παλαιότερο υλικό είναι προϊόν νοσταλγίας».

Και στην ίδια συνέντευξη ο κιθαρίστας της μπάντας Sam Vallen αποτυπώνει μια αλήθεια που έρχεται ως συνέπεια όλων των παραπάνω: «Είναι εύκολο να χάσεις την πίστη σου όταν είσαι ένας ανεξάρτητος καλλιτέχνης. Μετρώντας το κάθε cent που βγάζεις από την καθημερινή σου δουλειά προκειμένου να μπορέσεις να παρουσιάσεις τη μουσική σου στους οπαδούς σου.»

Και ξαναγυρνάμε στο κίνητρο, αλλά αυτήν τη φορά του ακροατή, γιατί τελικά αυτό ίσως να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.

Ακούς μουσική με βάση τη νοσταλγία και περιμένεις το νέο άλμπουμ των παλιών ηρώων σου ή αναζητάς το νέο, το φρέσκο, το διαφορετικό; Και τι ακριβώς σε εμποδίζει να κάνεις και τα δυο;

  • SHARE
  • TWEET