Συναυλιοκουβέντα version 2017

Όλα όσα δεν θα δούμε φέτος κι ο υπόγειος μονόδρομος

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/02/2017 @ 14:03

Δεν ξέρω πόσοι άλλοι έχουν το «μικρόβιο» του να κοιτάνε τη συναυλιακή δραστηριότητα στην Ευρώπη κάθε χρόνο και να χαζεύουν τις τελικές αφίσες των φεστιβάλ. Κατά κύριο λόγο προσφέρει ονειροπόληση και αφορμή για καφενειακή κουβέντα με φίλους, αλλά ενδεχομένως να αποτελεί και λόγο προγραμματισμού κάποιου ταξιδιού.

Είναι γνωστό πλέον ότι τα περισσότερα συγκροτήματα για να επιζήσουν πρέπει να περιοδεύουν διαρκώς, οπότε εμφανίζονται σε όσο το δυνατόν περισσότερα φεστιβάλ και γενικότερα να περνάνε όλο και περισσότερο χρόνο στο δρόμο, δίνοντας συναυλίες. Ως εκ τούτου το καλεντάρι είναι γεμάτο σημαντικά ονόματα και φέτος...

Είτε μόνα τους ή στο πλαίσιο μιας κοινής περιοδείας με άλλους καλλιτέχνες, είτε σε κάποιο φεστιβάλ βρίσκονται ή θα βρεθούν σύντομα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα όχι στη δικιά μας.

Ας δούμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιων συγκροτημάτων.

Το πρώτο όνομα που έρχεται στο νου είναι αυτό των Guns N’ Roses. Στην Ελλάδα της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, τα λεφτά που ζητάνε φαντάζομαι πως δεν είναι εφικτό ούτε να δοθούν από κάποιον διοργανωτή, ούτε να ζητηθούν από τον κόσμο μετά. Όσο κι αν μοιάζει υπερβολικό το να θέλαμε να έρθουν στη χώρα μας, δεν παύει να πονάει το ότι δεν μπορούμε να τους δούμε.

Πάμε στους System Of A Down, οι οποίοι θα βρεθούν  για περίπου είκοσι εμφανίσεις (Ιούνιο και Ιούλιο) σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, είτε σε φεστιβάλ, είτε μόνοι τους. Τι στο καλό, μόνο εγώ νομίζω ότι εδώ και χρόνια το ελληνικό κοινό καίγεται να τους δει ζωντανά κι ότι οι εποχές που τους πέταγε μπουκάλια έχουν ξεπεραστεί για τα καλά; Θεωρώ ότι μια εμφάνισή τους εδώ θα έκανε το breakthrough σε πολύ κόσμο και θα δημιουργούσε μεγάλο buzz, αλλά προφανώς κάτι άλλο ισχύει.

Επόμενοι είναι οι Foo Fighters, οι οποίοι έχουν ανακοινώσει ως τώρα εννέα στάσεις, οι οποίες πέραν από φεστιβάλ όπως το Werchter ή το Roskilde περιλαμβάνουν χώρες όπως η Λευκορωσία, η Πολωνία και η Πορτογαλία. Εμείς υποθέτω πως και να μπορούσαμε δεν θα θέλαμε να τους δούμε, σωστά;

Οι Green Day βρίσκονται σε ξεκάθαρη εμπορική/ποιοτική πτώση, αλλά αποτελούν ένα όνομα που δεν μας έχει επισκεφτεί και πολλοί θα θέλαμε να δούμε, έστω και τώρα. Έχουν ανακοινώσει δεκαοχτώ ημερομηνίες ήδη στην Ευρώπη το καλοκαίρι, μεταξύ των οποίων σε Ιταλία και Σλοβενία κι αν το ραδιοφωνικό airplay αποτελεί δείκτη δημοτικότητας (όπως κάποιοι ισχυρίζονται), θα έπρεπε κάποιος να τους φέρει χτες...

Οι Linkin Park είναι πιθανότατα το όνομα που συναντάει κανείς συχνότερα στις κορυφές των ευρωπαϊκών φεστιβάλ για το 2017 και αποτελούν σταθερή αξία στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Νομίζω πως έχουν το κοινό τους στην Ελλάδα, αλλά δεν ξέρω περισσότερα για το τι μπορεί να ζητάνε ή πώς πήγαν οι προηγούμενες εμφανίσεις τους εδώ, ενώ το ολόφρεσκο νέο single τους προσφέρει ήδη απλόχερα απογοήτευση για τη νέα μουσική τους κατεύθυνση...

Οι Aerosmith κάνουν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους, αλλά λογικό να μην έρθουν μετά τη χαμηλή προσέλευση που είχαν στη μια και μοναδική εμφάνισή τους στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι πως οι Βοστωνέζοι αποτελούν «χθεσινά νέα» για τη μουσική εδώ και κάποια χρόνια και εδώ δεν είδαμε καν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία των Black Sabbath, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε ιδιαίτερα...

Ξέρω ότι θα γίνω προβλεπόμενος, αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στη δεύτερη ευρωπαϊκή περιοδεία για το "Book Of Souls" (τον Απρίλιο και τον Μάη) των Iron Maiden. Κοιτώντας τις ημερομηνίες, περιορίζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Γερμανία (και μια στο Βέλγιο), οπότε ίσως να υπάρχει μια εξήγηση, αλλά είδαμε και πέρσι...

Όπως, πιθανότατα υπάρχει εξήγηση γιατί δεν θα δούμε τους Dream Theater στην επετειακή περιοδεία για τα 25 χρόνια του "Images And Words". Η περιοδεία τους ξεκίνησε πριν μερικές εβδομάδες και θα τελειώσει τέλη Μαΐου και μόνο στην Ιταλία συνολικά θα παίξουν καμιά δεκαριά φορές. Υποθέτω πως πλέον θεωρούνται ακριβοί (λογικά θα φέρνουν και δικό τους ηχολήπτη), ενώ ταυτόχρονα ο κόσμος που ενδιαφέρεται για αυτούς βαίνει μειούμενος, με βάση την τελευταία εμφάνισή τους στη Μαλακάσα. Έτσι υποθέτω ή μάλλον έτσι ακούγεται...

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε περισσότερα σχήματα που βλέπω συχνά στις αφίσες διαφόρων φεστιβάλ, όπως τους Kings Of Leon, τους Arcade Fire ή/και τους Radiohead, αλλά η ελάχιστη επαφή με τη μουσική των εν λόγω καλλιτεχνών δεν μου επιτρέπει να έχω ξεκάθαρη εικόνα για τη δυναμικότητά τους στη χώρα μας και το αν η πλειονότητα θα τους προτιμούσε έναντι αυτών που έρχονται στον indie/alternative χώρο.

Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω αν έχει νόημα να γίνει αναφορά σε καλλιτέχνες μικρότερου βεληνεκούς, οι οποίοι περισσότερο άπτονται του προσωπικού γούστου του καθενός κι όλοι μας μπορούμε να βρούμε πολλά παραδείγματα...

Είμαι σίγουρος ότι μια από τις πρώτες φωνές που θα ακουστούν θα λέει «αντί για αυτούς, θα δούμε πάλι τους ίδιους και τους ίδιους». Ομολογώ ότι το έχω σκεφτεί και το έχω πει κι εγώ πολλές φορές το ίδιο, αλλά δεν πιστεύω πως αυτός είναι ο λόγος, ούτε ότι αποτελεί κάποιου είδους επιχείρημα. Αντιθέτως, είναι μάλλον παραπλανητικό. Τίποτα δεν βεβαιώνει πως αν δεν έρχονταν οι Evanescence θα ερχόντουσαν οι System Of A Down, ούτε πως αν δεν έρχονταν οι Kassabian θα ερχόντουσαν οι Green Day.

Κάνοντας, όμως, τις αντιπαραβολές, νομίζω ότι καταλήγουμε σε δυο-τρία συμπεράσματα, που μάλλον ξέραμε ήδη.

Πρώτον, ότι η δυναμική της χώρας μας ως προς τις rock συναυλίες φτάνει για να προσεγγιστούν μικρά και μεσαία ονόματα. Είναι προφανές ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις (πχ Muse πέρσι) σχεδόν κανένα από τα ονόματα που θεωρούνται στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος δεν μπαίνει στον κόπο να έρθει για συναυλία στη χώρα μας. Συχνά, ακούγεται ένα επιχείρημα «να έρθουν με λιγότερα χρήματα εδώ, γιατί εδώ έχουμε κρίση», αλλά φαντάζομαι πως είναι εύκολα αντιληπτό ότι μια τέτοιου είδους απαίτηση δεν έπεισε ποτέ κανέναν...

Δεύτερον, ακόμα κι από τα «μεσαίου βεληνεκούς» ονόματα του χώρου, αρχικά το κοινό και ακολούθως οι διοργανωτές προτιμούν μια «πεπατημένη» καλλιτεχνών, τους οποίους ξέρουν κι εμπιστεύονται. Ο (πολύς) κόσμος θα πάει ξανά στους εκάστοτε James γιατί θα ακούσει τα τέσσερα-πέντε τραγούδια που ξέρει ήδη (και τα οποία ακούει σχεδόν κάθε μέρα στο ραδιόφωνο εδώ και πόσα χρόνια) ή θα πάει στους Archive για να ακούσει το 'Fuck You" κι αυτό του αρκεί. Κι ο διοργανωτής ξέρει πως υπάρχει αυτός ο κόσμος, έχει καταλάβει πως λειτουργεί και κινείται σχετικά εκ του ασφαλούς.

Τρίτον, κατά περιόδους υπάρχει μια σχετική συναυλιακή «συσπείρωση» σε κάποιο μουσικό είδος. Όπως φάνηκε το 2016 και φαίνεται το 2017 ακόμα πιο ξεκάθαρα, οι indie/alt συναυλίες έχουν πολύ πιο δυνατή παρουσία. The Killers, Kasabian, Nick Cave, Depeche Mode, Sivert Hoyem, Thievery Coproration και Placebo αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Αντιθέτως, τα hard rock και metal συγκροτήματα, γύρω από τα οποία κάποτε χτιζόντουσαν τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, τα συναντάει κανείς μόνο... στην Κρήτη.

Τέλος, αποδεικνύεται σχετικά κοντή (ή ίσως και επιλεκτική) η μνήμη όσον αφορά κάποια «ποιοτικά» στοιχεία. Παραδείγματος χάριν, δεν θυμάμαι ποτέ οι Paradise Lost να έχουν αποσπάσει ιδιαίτερα θετικά σχόλια για κάποια εμφάνισή τους σε καλοκαιρινό φεστιβάλ (εξαιρουμένου του Rock Of Gods προ αμνημονεύτων ετών), αλλά να που ξαναπαίζουν στο Rockwave Festival. Και υποθέτω πως «περιστατικά» σε συναυλίες των WASP ή των Placebo έχουν ήδη ξεχαστεί ή θα ξεχαστούν σύντομα αμφότερες από τις δυο πλευρές (ακροατηρίου και διοργανωτών).

Επιμένω, πάντως, πως το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που έρχονται, αλλά το ότι μοιάζουμε εγκλωβισμένοι σε έναν κύκλο ονομάτων και κυρίως το ότι η δυναμική μας ως αγοραστικό κοινό μένει στάσιμη (αν δεν είναι φθίνουσα). Συνδυαστικά με το ευρύτερο οικονομικό γίγνεσθαι, βλέπουμε πως με το που μεγαλώνουν λίγο εμπορικά κάποιοι καλλιτέχνες, γίνεται ξαφνικά πολύ πιο δύσκολο να συμπεριλάβουν την Ελλάδα στους συναυλιακούς προορισμούς τους (βλέπε Joe Bonamassa).

Θεωρητικά, με τα χρόνια ο αριθμός των ανθρώπων που πάνε σε συναυλίες θα έπρεπε να μεγαλώνει, αλλά στην πραγματικότητα δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο - μάλλον βλέπουμε το αντίθετο. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι είναι όλο και λιγότερος ο νέος κόσμος που πηγαίνει σε rock συναυλίες ή στο ότι όλο και περισσότεροι παλιοί ακροατές σταματάνε να πηγαίνουν σε αυτές. Πιθανότατα και στα δυο σε ένα βαθμό.

Μέχρι να αναστραφεί αυτό το φαινόμενο και να καταλάβουμε ότι πρέπει (με κάποιο τρόπο) να μεγαλώσει η συναυλιακή πίτα, ας αρκεστούμε σε αυτά που έχουμε και αυτά που μπορούμε να υποστηρίξουμε ως αγορά. Για οτιδήποτε διαφορετικό κάποιος μάλλον θα πρέπει να κινηθεί σε πιο «underground» δρόμους με τους περιορισμούς και τις ομορφιές που αυτοί περιλαμβάνουν...

  • SHARE
  • TWEET