Στην απέναντι πλευρά του ποταμού

Είναι ένα από αυτά τα κείμενα που δεν θέλεις να γράψεις, αλλά νιώθεις ότι οφείλεις να το κάνεις. Και, ειλικρινά, δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει ή θέλω να πω, οπότε θα προσπαθήσω να εκφράσω αυθόρμητα τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις που μου φέρνει στο μυαλό η είδηση του χαμού του Piotr Grudzinski, κιθαρίστα των Riverside.

Μιας μπάντας που, για να μην μακρηγορώ, θεωρώ πραγματικά σπουδαία και υπήρξε η πιο σταθερά καλή μπάντα τα τελευταία δέκα χρόνια, τουλάχιστον με βάση τις δικές μου μουσικές προτιμήσεις. Πάντα αναρωτιόμουν αν θα ήταν εφικτό κάποια στιγμή να βγει μια ανάλογα καλή και επιτυχημένη μπάντα από την χώρα μας, σκεπτόμενος ότι η Πολωνία δεν είναι σε τόσο ευνοϊκότερη μοίρα από την Ελλάδα. Κι αν μπορούν εκεί, γιατί όχι κι εδώ;

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2005, που η Inside Out παρουσίαζε αυτή την νέα μπάντα από την Πολωνία, με το εξώφυλλο του Travis Smith να τραβάει το χέρι από μόνο του προς το σημείο που ήταν τοποθετημένο στο δισκοπωλείο. Το "Second Life Syndrome" ήταν από εκείνα τα άλμπουμ που αγόραζες χωρίς να έχεις ακούσει νότα και έκανε όλα τα χαμένα σε μέτριες κυκλοφορίες λεφτά να μην έχουν καμία σημασία. Το ποτάμι δεν γύρισε ποτέ πίσω έκτοτε...

Θυμάμαι μετά από λίγους μήνες την μικρή μου αδερφή να πηγαίνει στην Πολωνία και να της δίνω αποστολή να επιστρέψει με το πρώτο άλμπουμ των Riverside κι ένα t-shirt τους. Μου εξήγησε ότι οι υπάλληλοι στα δισκοπωλεία που επισκέφθηκε δεν τους είχαν καν ακουστά και t-shirt δεν μπόρεσε να βρει, αλλά το CD για το "Out Of Myself" κάπου το ξετρύπωσε το θηρίο. Ένα πανέμορφο digi με όλα τα liner notes στη μητρική τους γλώσσα (πάντα ήταν modest αυτοί οι τύποι), που ακόμα και σήμερα έχει ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη μου.

Θυμάμαι πως κάθε νέα τους δουλειά είναι μια ιεροτελεστία και πάντα μια ευχάριστη έκπληξη. Την μοιραζόμαστε εδώ και χρόνια με τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο εδώ στο site, όπως μοιραζόμαστε το πάθος μας για αυτή την μπάντα. Παρέα είχαμε πάει και σε εκείνη την τόσο αναμενόμενη πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας, στο Rodeo, που τελικά μόνο τους ακούσαμε και δεν είδαμε τίποτα, λόγω της ακαταλληλότητας του χώρου.

Θυμάμαι, φυσικά, την δεύτερη επίσκεψή τους, αυτή τη φορά στο Gagarin. Ένιωσα τόσο άσχημα που, όσο κι αν είχε μαλλιάσει η γλώσσα μας για το πόσο σπουδαία μπάντα είναι, μάζεψαν 400 άτομα πάνω-κάτω, αλλά θυμάμαι κι ένα συναίσθημα δικαίωσης όταν όλοι υποκλίθηκαν στο πόσο σπουδαίοι ήταν εκείνο το βράδυ. Ακόμα και σήμερα θα ξαναπώ πως στην χώρα μας, σε κλειστό venue δεν έχω ξανακούσει καλύτερο ήχο. Από κανένα συγκρότημα.

Θυμάμαι το "Shrine Of New Generation Slaves" να φτάνει στο #3 με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς στο site μας, έχοντας να αντιμετωπίσει μόνο τον Steven Wilson και τους Clutch. Ήταν σαν να βγήκε πρώτο...

Θυμάμαι τις αρκετές -επίσημες και ανεπίσημες- κουβέντες με τον Mariusz Duda, τον ιθύνοντα νου των Riverside. Πάντα υπερθεμάτιζε το ότι οι μουσικές του συγκροτήματος είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς. Και πάντα ξεχώριζαν οι αναφορές του στον έναν από τους δυο Piotr του συγκροτήματος, σε αυτόν με την εξάχορδη. Για τον ήχο, τις ιδέες του και την συνολική συνεισφορά του...

Και είναι σίγουρο ότι θα τον θυμάμαι κάθε φορά που ακούω τα αριστουργήματα στα οποία υπάρχει η κιθάρα του, τα έξι στούντιο άλμπουμ, το ένα EP και το live DVD. Με παίξιμο που τιμά την κληρονομιά του David Gilmour καλύτερα από την συντριπτική πλειονότητα των υπολοίπων που προσπάθησαν. Στο "02 Panic Room", στο "Volta-Face", στο "Second Life Syndrome", στο "The Same River", στο "Lost", σε τόσα πολλά...

Ξέρω πως κάποιοι θα τα βρουν υπερβολικά όσα γράφω, αλλά η μουσική είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικό βίωμα. Και δεν θα κρύψω ότι ο χαμός του Piotr με στεναχώρησε περισσότερο από αυτόν του Lemmy ή του Bowie, αν και δεν χωρούν συγκρίσεις σε τέτοια πράγματα.

Όχι μόνο γιατί ο Piotr έφυγε έχοντας ζήσει 30 χρόνια λιγότερα από τους άλλους δύο, αλλά γιατί εδώ και δέκα χρόνια οι μουσικές στις οποίες έπαιζε μου κρατάνε παρέα σε καλές και δύσκολες στιγμές, πολύ περισσότερο εκ των δυο σπουδαίων αυτών καλλιτεχνών και ως εκ τούτου θα μου λείψει περισσότερο. Το κάνει αυτό η μουσική, να σου λείπουν άνθρωποι που δεν γνώρισες ποτέ.

Όπως, φοβάμαι ότι θα (μου) λείψουν πολύ, πάρα πολύ οι Riverside. Μακάρι να το ξεπεράσουν, μακάρι να βρουν ξανά τον δρόμο τους με κάποιο τρόπο, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι -πέραν της προφανούς δυσκολίας- ο Mariusz και οι υπόλοιποι είναι πολύ εσωστρεφείς και συναισθηματικοί για να διαχειριστούν την απώλεια του Piotr. Τουλάχιστον αυτό μαρτυρούν οι μουσικές και οι στίχοι τους. Ακόμα κι αν συνεχίσουν, αμφιβάλλω αν θα είναι το ίδιο...

Όσοι δεν έχετε ασχοληθεί με τους Riverside, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας, έστω και λόγω αυτής της δυσάρεστης αφορμής. Αν πρέπει να πω κάτι θετικό, αυτό είναι το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό.

«Memories of yesterday
Hopes left behind
I have to fade away now
There's no other way out
The curtain falls...»

Καλό ταξίδι, Piotr.  Ευχαριστούμε για όσα άφησες πίσω.