Οι ραβδώσεις της τίγρης

Δεν θα ξεχάσω όταν έγραφα αυτό το κείμενο για τους Manowar που κάποιοι είχαν αντιδράσει ότι υπερβάλλω, όταν ανέφερα πως ο Eric Adams πλησιάζει την έβδομη δεκαετία της ζωής του (τα εξήντα δηλαδή). Στην πραγματικότητα δεν υπέρβαλα καθόλου και σήμερα με τον τραγουδιστή της μπάντας να έχει πατήσει τα 64 το επερχόμενο τέλος που ανακοίνωσαν (όσο κι αν τραβήξει) δεν φαντάζει και τόσο παράλογο. Δεν παύει, όμως, να είναι σοκαριστικό για πολλούς από εμάς.

Θα ήταν εύκολο να αναλύω για ώρες τα πόσα πράγματα δεν μου αρέσουν στην αισθητική της μπάντας, και πόσο απομακρύνομαι ακόμα περισσότερο από αυτήν όσο μεγαλώνω. Ή θα μπορούσα να επικαλεστώ το γεγονός ότι δεν έχω βρει πραγματικά ενδιαφέρουσα ούτε μισή σύνθεση της μπάντας εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γενικά, υπάρχουν πολλά και διάφορα στα οποία θα μπορούσα να αναφερθώ και τα οποία θα έκαναν τον οποιοδήποτε να πιστέψει ότι τους απεχθάνομαι. Αντιθέτως, τους λατρεύω.

Για να το θέσω λίγο απλά, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ: Manowar τύπος είσαι ή δεν είσαι. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Δεν υπάρχουν ντεμέκ καταστάσεις του τύπου «μ’ αρέσουν λίγο».

Μπορεί (και το φυσιολογικό είναι) σε μεγάλο ποσοστό να μην αρέσουν τα περισσότερα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν ή όσα κατά καιρούς πρεσβεύουν. Αλλά, απομονώνοντας τις μουσικές που έχουν γράψει, κάποιος μπορεί να καταλάβει εύκολα γιατί θεωρούνται τόσο σπουδαίοι για τη metal μουσική. Διότι, έχουν προσφέρει συνθέσεις που αποπνέουν κάτι το μοναδικό, κάτι το «μεγαλειώδες», κάτι ξεχωριστό από όλα τα υπόλοιπα. Κάποιος μπορεί να το νιώσει αυτό με το "Secrets Of Steel", με το "Blood Of My Enemies", με το "Mountains", με το "Defender" ή με το "Heart Of Steel". Δεν έχει σημασία το τραγούδι, σημασία έχει το συναίσθημα και το καταλαβαίνεις αν το έχει νιώσει.

Λένε ότι τους μεγάλους καλλιτέχνες - όπως και τους μεγάλους αθλητές - όταν φτάνουν στο τέλος της καριέρας τους, την υστεροφημία τους την καθορίζουν οι κορυφές που πάτησαν κι όχι οι αποτυχίες που είχαν. Θυμόμαστε έναν αθλητή για τα τρόπαια που κέρδισε, τις παραστάσεις και τις συγκινήσεις που προσέφερε κι όχι για τα λάθη στα οποία υπέπεσε ή τους αγώνες τους οποίους έχασε. Έτσι και στην περίπτωση των Manowar, καθώς το τέλος άρχισε να διαφαίνεται, προτιμώ να θυμάμαι από αυτούς τις κορυφές που πατήσανε, οι οποίες σε κάποιους τομείς παραμένουν άφταστες. Και πιθανότατα θα παραμείνουν τέτοιες.

Αν ένα πράγμα συνεχίζει να με «εξοργίζει» σε αυτήν την μπάντα είναι η ξεροκεφαλιά της, η οποία στερεί πράγματα από τους ίδιους και τους οπαδούς τους. Ακόμα και σήμερα, όταν βγαίνουν στη σκηνή, σου δίνουν την εντύπωση ότι μπορούν να ισοπεδώσουν τα πάντα, με τον ήχο, τα ακριβά σκηνικά και τον εξωπραγματικά καλό για την ηλικία του Eric Adams. Αντ’ αυτού, λες και το κάνουν επίτηδες, επιλέγουν τραγούδια από τη δισκογραφία τους που σε κάνουν να απορείς, διακόπτουν συνεχώς τη ροή της συναυλίας για ανούσια μουσικά μέρη ή ομιλίες και καταφέρνουν να ξενερώσουν πολύ κόσμο, ακόμα και κάποιους από τους πιστούς οπαδούς τους. Για κάποιον λόγο, όμως, διατηρώ μια μικρή ελπίδα ότι θα δώσουν στους εαυτούς και τους οπαδούς τους το τελείωμα που τους αξίζει.

Όπως και να έχει, όμως, δεν μπορείς να κρατήσεις κακία στους Manowar. Είναι σαν να κρατάς κακία σε ένα παιδί για την αφέλεια και την ανωριμότητά του. Σε εξοργίζει, αλλά κάπου μέσα σου αναπολείς την ανεμελιά που κρύβει. Κι ένα πράγμα που δένει ακόμα πολλούς από εμάς με τη metal μουσική είναι αυτό το «παιδί μέσα μας». Αυτό που μεγάλωσε, έμαθε, ονειροπόλησε και έδεσε πρόσωπα και καταστάσεις στη ζωή του με metal καλλιτέχνες, άλμπουμ και τραγούδια.

Ξέρω πολύ καλά πως η ζωή επιτάσσει πολλές φορές να σκοτώσουμε το παιδί μέσα μας. Ή να σταματήσουμε να ακούμε Manowar, το ίδιο κάνει. Η απάντηση, όμως, έχει δοθεί εδώ και χρόνια...

Stripes on a tiger don’t wash away.