Οι δαίμονες της ακουστικής κιθάρας...

Οι μεγάλοι ερμηνευτές και ο μοναχικός δρόμος τους

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 05/03/2018 @ 11:03

Παλιότερα, όταν κάποιο μέλος ενός συγκροτήματος - συνήθως ο τραγουδιστής - ένιωθε ότι το όνομά του μεγάλωνε με ταχύτερους ρυθμούς από αυτούς του συγκροτήματός του, συχνά έψαχνε αφορμή να πηδήξει από το καράβι και να αναζητήσει μια δική του προσωπική καριέρα, που θα είχε αυτόν στο προσκήνιο και στη μαρκίζα. Οι καιροί έχουν αλλάξει αρκετά, αλλά η ιστορία των προσωπικών καριερών συνεχίζεται, έστω και υπό διαφοροποιημένο πρίσμα πλέον.

Στην πραγματικότητα της σημερινής μουσικής βιομηχανίας ο μουσικός είναι υποχρεωμένος να περιοδεύει όσο το δυνατόν περισσότερο μπορεί, αλλά υπάρχει κι ένα μέτρο που ορίζει την συχνότητα της επανάληψης των εμφανίσεών ενός ονόματος σε ένα μέρος, πριν ξεκινήσει η μείωση του ενδιαφέροντος λόγω υπέρ-προσφοράς. Ούτε μπορεί να κυκλοφορεί άλμπουμ κάθε τρεις και λίγο για να υποστηρίζει μια νέα περιοδεία, αφού η έμπνευση δεν έρχεται κατά παραγγελία.

Στο πλαίσιο αυτό βλέπουμε την πλειονότητα των μουσικών να συμμετάσχει σε δυο ή και τρία σχήματα ταυτόχρονα, ώστε να μοιράζει τον δημιουργικό χρόνο και μαζί με αυτόν τις αντίστοιχες περιοδείες. Μια εκ των εναλλακτικών που επιλέγουν όλο και περισσότεροι ερμηνευτές είναι αυτή της ακουστικής σόλο καριέρας, τόσο στουντιακά όσο και επί σκηνής.

Ο τελευταίος που μπήκε σε αυτό το club είναι ο Myles Kennedy, ο οποίος κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ και εν συνεχεία θα βγει σε περιοδεία παρέα με την κιθάρα του. Μέσα από την πιο «απογυμνωμένη», ακουστική προσέγγιση του υλικού που έγραψε κάνει μια κατάθεση ψυχής, εξιστορώντας μια πολύ προσωπική ιστορία, η οποία δύσκολα θα μπορούσε να ειπωθεί μέσα από τους Alter Bridge ή στο πλαίσιο κάποιας συλλογικής δουλειάς.

Αντίστοιχα, πριν λίγο καιρό ο Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour) βγήκε κι αυτός σε μια προσωπική, ακουστική περιοδεία. Μάλιστα, έδωσε στη δημοσιότητα το video από την εμφάνισή του στο Λονδίνο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τα δείτε ολόκληρο, καθώς στις σχεδόν δυο απολαυστικές ώρες της διάρκειας της εμφάνισής του πιστοποιεί γιατί θεωρείται από τους σπουδαιότερους σύγχρονους ερμηνευτές παγκοσμίως (οκ, εκτός από εδώ). Ακόμη και τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη κάνει να ακούγεται απολαυστικός ο άτιμος...

Κι άλλοι σπουδαίοι ερμηνευτές κατέφυγαν σε αυτόν τον μοναχικό δρόμο. Από τον Eddie Vedder που ξεκίνησε με το ανυπέρβλητο soundtrack του "Into The Wild" και συνεχίζει να δίνει σόου παρέα με το γιουκαλίλι του, ως τον Chris Cornell που είχε φτάσει σε σημείο να δίνει πιο συγκλονιστικά live όταν έπαιζε μόνος του με την ακουστική του κιθάρα, παρά με τους Soundgarden. Και μας άφησε και το ζωντανά ηχογραφημένο "Songbook" ως αδιάψευστο μάρτυρα του εν λόγω ισχυρισμού...

Επίσης, μπορώ να θυμηθώ όταν ο Sully Erna (τραγουδιστής των Godsmack) κυκλοφόρησε το υπέροχο "Avalon" να αναρωτιέμαι γιατί δεν έκανε δεν άφησαν να κάνει το ίδιο όταν έπρεπε ο James Hetfield. Ποιος δεν θα ήθελε να ακούσει καμιά δεκαριά τραγούδια κοντά στο ύφος του "Mama Said" και του "Low Man's Lyric" και εν συνεχεία να δει τον Hetfield να τα αποδίδει ζωντανά σε μικρά club, παρέα με την ακουστική του κιθάρα; Κι έτσι καθήμενος σε ένα σκαμπό να διηγείται (μέσα από αυτά ή ανάμεσα σε αυτά) τις προσωπικές του ιστορίες;

Η πράξη έχει αποδείξει πως όταν οι σπουδαίοι καλλιτέχνες δεν έχουν την επιλογή να «κρυφτούν» πίσω από τόνους παραμόρφωσης, μεγάλους ενισχυτές, πολλά φώτα και μεγάλες παραγωγές, επιστρατεύουν αυτά που πραγματικά έχουν «απογυμνωμένα»: την φωνή, τις μελωδίες και τις πραγματικές τους ιστορίες. Και το αποτέλεσμα είναι συνήθως συγκλονιστικό.

Όμως, το αποτέλεσμα δεν είναι πάντοτε το επιθυμητό, ούτε είναι όλα ρόδινα. Πρώτα από όλα, πολλοί από αυτούς που ακολουθούν την εν λόγω οδό, γλυκαίνονται: η μουσική πολυπλοκότητα είναι μικρότερη, δεν απαιτούνται συνεννοήσεις και ισορροπίες με άλλα μέλη και τα έσοδα δεν μοιράζονται. Έτσι, ξεχνούν ότι η βασική μπάντα τους δεν μπορεί να υποκατασταθεί ή να αντικατασταθεί. Επίσης, συχνά το απλό μπερδεύεται με το απλοϊκό και το αποτέλεσμα που προκύπτει αποδεικνύεται συχνά κατώτερο των προσδοκιών (βλέπε επίσης Chris Cornell κι Eddie Vedder).

Παρ' όλα αυτά δεν παύει να αποτελεί μια ιδανική επιλογή διαφοροποιημένης καλλιτεχνικής έκφρασης -κυρίως για αυτούς που το βασικό τους όχημα κινείται σε πιο σκληρά ηχητικά τοπία- ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επισκεφτούν αυτοί οι καλλιτέχνες κάποιες χώρες σαν την δικιά μας, που το κόστος για να έρθουν τα κανονικά τους σχήματα σε συνάρτηση με τη ζήτηση, συνεχίζει να είναι απαγορευτικό.

Βέβαια, το 2016, όταν ο Chris Cornell εμφανίστηκε σε ένα αρχαίο θέατρο στη Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας, κρίθηκε ότι το ελληνικό κοινό δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κάτι παρόμοιο. Δυστυχώς, ακόμα κι αν έχει αλλάξει αυτό, πλέον δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς δεν μπορεί πλέον να ξορκίσει δαίμονές με την ακουστική του κιθάρα. Ούτε δικούς του, ούτε δικούς μας.

  • SHARE
  • TWEET