Ευνοημένοι από την αδικία

Στην περίπτωσή των Armored Saint θα άξιζε να προσαρμοστεί η εποχή μας σε αυτούς και όχι αυτοί στην εποχή μας

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 19/03/2019 @ 03:26

Απολάμβανα τους Armored Saint να παίζουν ζωντανά, με τη σκηνή να είναι σε απόσταση πέντε-έξι μέτρων και σε κάποια φάση ο John Bush βρισκόταν σε απόσταση δυο μέτρων να τραγουδάει μέσα στο κοινό. Κάθε στιγμή έμοιαζε με μια μικρή υπενθύμιση της δύναμης και της ομορφιάς του απλού, παραδοσιακού heavy metal. Ήταν δυνατόν να μην νιώθω λίγο τυχερός;

Την ίδια στιγμή, ενώ έπαιζαν την μια τραγουδάρα πίσω από την άλλη, με αυτή την απόδοση, με αυτόν τον ήχο και κυρίως με αυτήν τη θετική ενέργεια που εξέπεμπαν, αναρωτιόμουν πώς κατάφερε αυτή η μπάντα και δεν έγινε ποτέ όσο μεγάλη όσο άξιζε. Ήταν αδύνατο να μην νιώθω και μια μικρή αδικία ταυτόχρονα. Κι εμείς ήμασταν τρόπον τινά οι ευνοημένοι αυτής της αδικίας.

Η κουβέντα για την ιστορία των Armored Saint είναι μεγάλη και θα μπορούσε να περιλαμβάνει πολλά και διάφορα θέματα. Από τις υποχωρήσεις που δεν έκαναν ποτέ και την απώλεια του κιθαρίστα τους Dave Prichard πριν κλείσει τα 27 του χρόνια, ως την απόφαση του John Bush να ενταχθεί στους Anthrax λίγο μετά την κυκλοφορία του "Symbol Of Salvation" όταν και φαινόταν πως είχαν μια ευκαιρία για το (όποιο) εμπορικό breakthrough. Όλα αυτά αποτελούσαν ανέκαθεν θέματα συζήτησης για τους φίλους της μπάντας, περισσότερο με μια δόση νοσταλγίας και χαλαρή what if προσέγγιση, παρά με κάποια πραγματική πικρία.

Διότι, αυτή η μπάντα δεν σου επιτρέπει να νιώσεις οποιαδήποτε πικρία για τα όσα δεν κατάφερε. Δεν στο επιτρέπει η μουσική της όταν βγαίνει από τα ηχεία, καθώς - για κάποιον λόγο - τα τραγούδια των Armored Saint έχουν μια ξεχωριστή, θετική ενέργεια. Να είναι η παρουσία του Bush, ενός από τους καλύτερους metal τραγουδιστές και performer; Σίγουρα παίζει ρόλο, αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Κι έχω την αίσθηση ότι δεν χρειάζεται κάποιου είδους μουσική υπέρ-ανάλυση. Είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που περισσότερο το νιώθεις και λιγότερο έχεις την ανάγκη να το υποστηρίξεις με κάποιου είδους επιχειρήματα.

Ίσως γιατί οι Armored Saint εκπροσωπούν κάποιου είδους heavy metal ιδανικά. Είναι η μπάντα που έφτιαξαν παιδικοί φίλοι μετά το σχολείο για να παίξουν τη μουσική που αγαπάγανε. Που έμεινε μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα, που γνώρισε μια σχετική επιτυχία και εν τέλει την αποτυχία, έχοντας επίγνωση ότι παίζει ένα μάλλον χαμένο παιχνίδι. Που δεν προσπάθησε να συμβιβαστεί και που αναγκάστηκε να διαχειριστεί την απώλεια και να συνεχίσει δυνατότερη. Και που σχεδόν 40 χρόνια μετά, μέσα από όλα αυτά, είναι ακόμα εδώ, με απόλυτη αξιοπρέπεια, σε όλα τα επίπεδα.

Είναι ακόμα οι ίδιοι φίλοι που ξεκίνησαν μαζί - ακόμα και ο Dave νιώθεις ότι είναι παρών με κάποιο τρόπο (και στον οποίο είμαι βέβαιος ότι απευθυνόταν ο Gonzo όταν έδειχνε με τις μπαγκέτες του ψηλά στο τέλος του "Aftermath"). Και είναι προφανές ότι το χαίρονται και το εκτιμούν που είναι ακόμα εδώ. Μπορείς να το διακρίνεις από το χαμόγελο στα πρόσωπά τους όταν ανεβαίνουν στη σκηνή και αντανακλάται στην τρομερή απόδοση που έχουν πάνω σε αυτή.

Πέραν τούτου, όμως, διατηρούνται σε υψηλό μουσικό επίπεδο. Φέρνουν το σήμερα στο χθες και το χθες στο σήμερα, με άνεση που λίγες μπάντες μπορούν να το κάνουν. Τα τραγούδια του 1983 δεν ακούγονται παρωχημένα και τα τραγούδια του 2000 ("Revelation") και 2015 ("Win Hands Down") δεν ακούγονται ούτε παράταιρα με την προσωπικότητά και τον χαρακτήρα της μπάντας, ούτε αναμασήματα για ρετρολάγνους. Το ανέφερε κι ο Bush κάποια στιγμή πριν παίξουν ένα τραγούδι από το τελευταίο (και τρομερό) άλμπουμ τους, ότι για τους ίδιους όλο αυτό έχει νόημα επειδή νιώθουν υπερήφανοι για τη μουσική που γράφουν ακόμα και σήμερα.

Μπορεί να αποκατασταθεί η «αδικία» και να αποκτήσουν οι Armored Saint το status που θα άξιζαν να έχουν; Ας μην γελιόμαστε, όχι. Δεν είναι η μπάντα που θα πιάσει κάποιο trend -διάολε, μου φαίνεται αστείο και μόνο που το γράφω -, ούτε υπάρχει πιθανότητα να συγχρονιστεί με τις απαιτήσεις της (metal) μουσικής βιομηχανίας που θέλει τους καλλιτέχνες να κυκλοφορούν νέο άλμπουμ κάθε δυο χρόνια και στο ενδιάμεσο να δίνουν 100 live κάθε χρόνο για να μπορέσουν να βγάλει τα έξοδά τους. Αν όλα πάνε καλά, οι Άγιοι θα συνεχίσουν να βγάζουν άλμπουμ μια φορά στα 5-6 χρόνια, αρκεί να νιώθουν ότι τα γουστάρουν και θα συνεχίσουν να παίζουν ζωντανά, όσο μπορούν και τους επιτρέπουν οι διάφορες συνθήκες. Στην περίπτωσή των Armored Saint θα άξιζε να προσαρμοστεί η εποχή μας σε αυτούς και όχι αυτοί στην εποχή μας.

Με τη βεβαιότητα πως ό,τι μουσική κυκλοφορήσουν θα έχει λόγο ύπαρξης (το λιγότερο), το μόνο που μένει είναι να διασφαλίσουμε ότι θα τους βλέπουμε ζωντανά όσο πιο συχνά είναι εφικτό. Διότι, τα 19 χρόνια ήταν πάρα πολλά και αυτή η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπάρχει πλέον για κανέναν.

  • SHARE
  • TWEET