Άλλη μια όμορφη ημέρα δισκοπωλείου...

Άλλη μια Record Store Day έλαβε χώρα προχτές. Υποθέτω ότι τα δισκοπωλεία κατακλύστηκαν από κόσμο κι οι ιδιοκτήτες τους αναρωτήθηκαν «πού είναι όλος αυτός ο κόσμος τον υπόλοιπο καιρό;». Ή και όχι...

Πιο πιθανό μου μοιάζει το σενάριο οι συνηθισμένοι γυρολόγοι των δισκάδικων να εμφανίστηκαν και πάλι, είτε για να «τσιμπήσουν» τις προσφορές της ημέρας, είτε για να προσθέσουν συλλεκτικά αντικείμενα στη δισκοθήκη τους, τα οποία πιθανότατα δεν θα βάλουν να ακούσουν ποτέ.

Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Έκπτωση στα βινύλια; Ευκαιρία να πάρω αυτά που τόσο καιρό έβρισκα τσιμπημένα, αλλά αυτό το Σάββατο ήταν σε καθεστώς ειδικής έκπτωσης. Το είπα και στον αγαπητό μου δισκοπώλη (σιγά που δεν είχε καταλάβει τι χαλβαδιάζω τόσο καιρό).

Πάντως, κάτι δεν μου κάθεται και τόσο καλά με τις ειδικές εκδόσεις της ημέρας. Ας δούμε, για παράδειγμα, τις πιο προφανείς φετινές (για έναν μεταλλά) προχθεσινές κυκλοφορίες της Record Store Day.

Από τη μια, έχεις τα κουτιά των επανεκδόσεων των δυο πρώτων δίσκων των Metallica που είναι λαχταριστά, αλλά και πανάκριβα. Κανείς φίλος της μπάντας ή των special εκδόσεων που είδε τα video που ο Hetfield και ο Ulrich τα ξετυλίγουν, δεν έμεινε ασυγκίνητος. Αλλά, η μουσική τους αξία (ήτοι, η νέα μουσική που προσφέρουν) παραμένει ανύπαρκτη όσο κι αν κάποιοι μιλάνε για remastered ήχο κλπ. Η αγορά ενός τέτοιου κουτιού, μου θυμίζει σε συναίσθημα την αγορά ενός από τα μεγάλα playmobil που μας έπαιρναν συνήθως όταν ήμασταν μικροί σε κάποια γιορτή (το καράβι ή το βενζινάδικο φερ' ειπείν). Συνέβαινε μια φορά τον χρόνο, το περίμενες καιρό, κόστιζε ακριβά, στην αρχή ασχολιόσουν συνέχεια μαζί του, μετά από λίγο σχεδόν ξέχναγες την ύπαρξή του, αλλά πάντα το έπαιζες υπερήφανος στους φίλους σου που το είχες. Ε, κάτι τέτοιο συμβαίνει και με αυτά τα κουτιά.

Αντίστοιχα υπήρχε, σε μικρότερη σαφώς κλίμακα, το "Empire Of The Clouds" των Iron Maiden που κυκλοφόρησε σε 12" single βινύλιο. Οι βαρεμένοι Maidenάδες θα το παίρναμε όσο κι αν έκανε, οπότε βάρα την τιμή του στο κεφάλι. Ένα ακόμα μπιχλιμπίδι στην Maiden συλλογή μας, χωρίς καμία νέα μουσική να προσφέρει. Κι επειδή, απ' όσο ξέρω, πούλησε καλά στην Ελλάδα, ας βρεθεί ένας εδώ (στα σχόλια εννοώ) να μας πει ότι μόλις γύρισε σπίτι το έβαλε στο πικάπ του να παίξει. Και μετά να μας πει τι διαφορά κατάλαβε.

Κάπου εδώ έρχεται να δέσει εκείνη η έρευνα που αναδημοσιεύσαμε πριν από μερικές ημέρες, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος αγοράζει βινύλια, αλλά δεν τα ακούει. "Guilty as charged" φωνάζω εγώ πρώτος που δεν προλαβαίνω να ακούσω τα περισσότερα πράγματα που αγοράζω. Κι όταν τα καταφέρνω, οι φορές είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Μισό, όμως, να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ...

Δυστυχώς, δεν είναι η δουλειά μου να ακούω δίσκους, είναι το χόμπι μου. Και για να συντηρώ το χόμπι μου (δηλαδή να αγοράζω δίσκους) δουλεύω. Κι όσο μεγαλώνουμε έχουμε υποχρεώσεις που δεν μας επιτρέπουν να είμαστε όποτε θέλουμε σπίτι μας και να έχουμε την άνεση του χρόνου που απαιτείται για να ακούμε τη μουσική μας όσο και όπως θέλουμε.

Ευτυχώς, το mp3 μπαίνει σε κάτι μικρές συσκευές και μεταφέρεται παντού. Στον υπολογιστή, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο. Μου δίνει τη δυνατότητα να γεμίσω με μουσική τα κενά της ημέρας και τον χρόνο ανάμεσα σε άλλα πράγματα. Και νιώθω ευγνώμων για αυτό.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μπορεί να αντικαταστήσει την αγορά του φυσικού (αυθεντικού) προϊόντος. Διότι, πέραν όλων των υπολοίπων, δεν θέλω να χάσω τη διαδικασία, τις μικρές στιγμές που συνοδεύουν την αγορά αυτού.

Την βόλτα στο δισκάδικο. Τις συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα γύρω από τις αγορές. Το άνοιγμα του νέου αποκτήματος. Το χάζεμα του artwork, των στίχων, των liner notes. Τις μαζώξεις σαν την προχθεσινή στην Record Store Day με καλούς φίλους...

Και μιας και επανήλθαμε στην Record Store Day, να πω ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μου κάθονται και τόσο καλά και δεν είμαι σίγουρος για το πόσο θα κρατήσει ή για το πόσο σωστά περνάει το νόημα που πρέπει.

Αλήθεια, γιατί ουσιαστικά μόνο το βινύλιο γιορτάζεται στην Record Store Day; Και γιατί οι τιμές των βινυλίων (ειδικά των ειδικών εκδόσεων της συγκεκριμένης μέρας) έχουν ξεφύγει τόσο πολύ; Και γιατί στην Record Store Day δεν συμμετέχουν αποκλειστικά μόνο δισκοπωλεία;

Επίσης, μου κάνει εντύπωση που οι μουσικοί μένουν τόσο αμέτοχοι στην Record Store Day. Ας πούμε ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να είναι και οι ίδιοι αγοραστές μουσικής, αλλά σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να υπάρχει κι ένα ζωντανό event σε κάθε δισκάδικο, ώστε να στηρίξουν έμπρακτα την ημέρα αυτή. Αν μπορούν να το κάνουν οι Metallica, υποθέτω ότι μπορούν να ενδιαφερθούν και μικρές, τοπικές μπάντες...

Ίσως, ο θεσμός της Record Store Day να πρέπει να αποτελέσει αφορμή για κάτι μεγαλύτερο και πιο δημιουργικό από το να βγάλουμε στην επιφάνεια τον καταναλωτικό μας εαυτό και να αγοράσουμε δίσκους, σε υπερβολικά υψηλές τιμές, τους οποίους πιθανότατα δεν θα προλάβουμε να ακούσουμε ποτέ...