Το σπουδαίο του σήμερα

Γιατί η συναυλία των Opeth αποδεικνύει ότι ο κόσμος το επιζητά αυτό...

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 23/03/2015 @ 15:53
Έτσι είναι η τακτική αρθρογραφία. Άλλο πράγμα έχεις ετοιμάσει να γράψεις κι άλλο τελικά καταλήγεις να στέλνεις για δημοσίευση. Σήμερα, λοιπόν, δεν θα πιάσω ούτε τον τρόπο που γίνεται το promotion στις συναυλίες, ούτε τον τρόπο που επιλέγουν κάποιοι καλλιτέχνες για να υποστηρίξουν τη δουλειά τους. Ευρισκόμενος τόσο την Παρασκευή, όσο και το Σάββατο στο Gagarin, θα προσπαθήσω να εκφράσω κάποιες σκέψεις με αφορμή το sold out των Opeth και τη μισοάδεια από κόσμο εμφάνιση των Sanctuary.

Την Παρασκευή στους Opeth ο κόσμος γέμισε το venue (κι από ότι μου είπαν ήταν κι αρκετός κόσμος απ' έξω) για να δει μια μπάντα που μπορεί να μην είναι νέα, αλλά βρίσκεται σε καλλιτεχνική και εμπορική ακμή, προοδεύοντας σταθερά, ανεξάρτητα του αν διχάζει τους οπαδούς της, με την κατεύθυνση που έχει ακολουθήσει.

Το Σάββατο έπαιζε μια μπάντα που θεωρητικά (λόγω και της σύνδεσης με τους Nevermore) είναι πιο αγαπητή στο ελληνικό metal κοινό, έχει την απόλυτη έγκριση των «σοφών μεταλλάδων» κι επέστρεψε μετά από 25 περίπου χρόνια δισκογραφικά, με ένα (τουλάχιστον) αξιοπρεπές άλμπουμ.

Αμφότερες οι δυο μπάντες μας έχουν επισκεφτεί σχετικά πρόσφατα (το 2012 οι Opeth και το 2011 οι Sanctuary) οπότε δεν μπορεί να ήταν αυτός ο παράγοντας, ούτε νομίζω πως οι Σουηδοί μπορούν να χαρακτηριστούν ως πιο «εύκολοι» ή «εμπορικοί» σε σχέση με τους Αμερικανούς, ώστε να έχουν τόσο μεγαλύτερο target group.

Τελικά, η απάντηση μπορούσε να δοθεί από την ηλικιακή κατανομή του κόσμου στις δυο συναυλίες, η οποία με μια πρόχειρη ματιά πρέπει να ήταν κοντά στα 10 χρόνια: Από τα 25 στους Opeth, στα 35 στους Sanctuary. Καλώς ή κακώς, έτσι είναι η metal μουσική, θέλει νιάτα για να τραφεί και ζώντας σε χαλεπούς οικονομικά καιρούς καταλαβαίνω απόλυτα όσους επέλεξαν την Παρασκευή έναντι του Σαββάτου, γιατί όσο κι αν μας ξενίζει εμάς τους μεγαλύτερους μπάντες σαν τους Sanctuary είναι μάλλον χθεσινά νέα για την νεολαία.

Μην με παρεξηγήσει κανείς, έχω σε τεράστια εκτίμηση και τους Sanctuary και τον Dane, ενώ όπως προανέφερα θεωρώ το "The Year The Sun Died" τουλάχιστον αξιοπρεπέστατο ως άλμπουμ. Μόνο που η πλειονότητα του κόσμου πήγε με κριτήριο τη νοσταλγία, για να ακούσει (πάλι) τα προ 25ετίας τραγούδια της μπάντας κι όχι τόσο τα περσινά, όπως φάνηκε κι από την σχετική απάθεια στο καταπληκτικό ομώνυμο τραγούδι του τελευταίου δίσκου. Για πολλούς το απωθημένο έφυγε το 2011 κι έτσι φτάσαμε στο σημείο ο κόσμος να είναι σημαντικά λιγότερος αυτή τη φορά.

Αντιθέτως, οι Opeth μέσα από την διαρκή τους εξέλιξη έχουν καταφέρει να αποτελούν ένα εκ των σημαντικότερων ονομάτων στο σύγχρονο metal στερέωμα, ένα όνομα με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο σημερινός πιτσιρικάς που ξεκινάει να ακούει αυτή τη μουσική. Και υπάρχουν πολλά τέτοια ονόματα εκεί έξω.

Οφείλουμε να στηρίζουμε τους «ήρωές» μας, οφείλουμε να μην ξεχνάμε τις ρίζες και τις βάσεις μας, αλλά όπως αποδεικνύεται αν μένουμε μόνο στα ίδια και στα ίδια ο ρυθμός του κόσμου που θα αποχωρεί από τις συναυλίες θα είναι μεγαλύτερος του νέου κόσμου που θα εισέρχεται σε αυτές.

Ίσως οι promoters να φοβούνται τον συντηρητισμό του κόσμου, ίσως κάποιοι εμπλεκόμενοι να φοβούνται αυτή την αλλαγή, αλλά όπως και να έχει η σμίκρυνση του κοινού που προσέρχεται στις συναυλίες δεν θα ευνοήσει κανέναν μεσοπρόθεσμα.

Μαζί με την πολύ σωστή δουλειά που γίνεται σε underground επίπεδο, μαζί με την αναβάθμιση του ρόλου των εγχώριων support που λαμβάνει χώρα (απόδειξη αυτές οι δύο συναυλίες), μαζί με τα πολυσυλλεκτικά φεστιβάλ που σιγά-σιγά έρχονται και στη χώρα μας, είναι επιτακτική ανάγκη να μπούμε στον συναυλιακό χάρτη συγκροτημάτων που θεωρούνται σπουδαία σήμερα και στο μέλλον θα μνημονεύονται για τα τωρινά τους έργα. Μπορούμε; Θέλουμε; Ή προτιμούμε να συνεχίσουμε να ζούμε με τις ιδιαιτερότητές μας;
  • SHARE
  • TWEET