Το καταστροφικό χάρισμα

Το όνομα του Scott Weiland προστέθηκε στη λίστα των χαρισματικών μουσικών που έχασαν την μάχη με τους δαίμονές τους

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 07/12/2015 @ 09:55
Η είδηση ότι ο Scott Weiland άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο για κάποιον λόγο με στεναχώρησε περισσότερο από όσο θα περίμενα. Ίσως επειδή ήταν τόσο ξαφνικό το συμβάν, ίσως επειδή ήταν μόλις 48 χρονών, ίσως επειδή έχω μια αδυναμία σε τέτοιου είδους περσόνες που δεν προσπαθούν να κρύψουν την πάλη με τους δαίμονές τους και την εξωτερικεύουν μέσα από τη μουσική τους.

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο Weiland δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλής (πόσο δε αγαπητός) στη χώρα μας, καθώς έγινε περισσότερο γνωστός ως ο frontman των Velvet Revolver, οι οποίοι με τη σειρά τους θεωρήθηκαν ως συνέχιση των Guns N’ Roses και αναπόφευκτα η κρίση ήταν αυστηρή για αυτόν. Ούτε, όμως, οι Stone Temple Pilots είχαν καμία ιδιαίτερη επιτυχία στα μέρη μας. Υποθέτω πως η εξήγηση θα κρύβεται στον ασαφή όρο «αμερικανιά» που συχνά επικαλούνται μουσικόφιλοι στη χώρα μας, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τον λόγο.

Η ατυχής κατάληξη του Weiland μου φέρνει στον νου τις περιπτώσεις του Kurt Cobain και του Layney Staley, πιθανότατα επειδή συνυπήρξαν στο κύμα του grunge των '90s. Μπορεί ο Weiland να είχε άλλο ταπεραμέντο και (φαινομενικά) πιο εξωστρεφές στυλ από τους δυο προαναφερθέντες, αλλά στο τέλος της ημέρας είναι μάλλον περισσότερα αυτά που τους συνδέουν. Κυρίως το ότι όλοι τους ήταν ταυτόχρονα χαρισματικοί και καταστροφικοί.

Όπως αναφέρουν πολύ εύστοχα στην ανακοίνωσή τους οι πρώην συνοδοιπόροι του στους Stone Temple Pilots, το χάρισμα που είχε ο Weiland ήταν ταυτόχρονα η ευχή και η κατάρα του.

Αυτό το ταλέντο / χάρισμα και η διαχείριση της δημοσιότητας που προσελκύει είναι ένα δυσβάσταχτο βάρος για πολλούς μουσικούς, οι οποίοι βρίσκουν τρόπο να το αντισταθμίσουν μέσω των εξαρτήσεων. Τα παραδείγματα είναι, δυστυχώς, πάμπολλα.

Αν το σκεφτούμε λίγο πιο πολύ, το lifestyle που αναγκάζονται να ακολουθήσουν οι μουσικοί τους σπρώχνει όλο και περισσότερο σε αυτόν τον δρόμο. Αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της μουσικής βιομηχανίας δεν τους προστατεύει ακριβώς...

Κάποιοι υποκύπτουν νωρίς, κάποιοι είναι πιο δυνατοί και το παλεύουν χρόνια και κάποιοι βρίσκουν έναν εναλλακτικό τρόπο εξάρτησης (π.χ. μεταστροφή στη θρησκεία) για να κρατηθούν ζωντανοί.

Εδώ υπάρχει και μια «ενοχλητική» αλήθεια που οφείλουμε να παραδεχτούμε. Οι περισσότεροι μουσικοί που συνήθιζαν να μεγαλουργούν υπό την επήρεια ουσιών / αλκοόλ παρουσιάζουν μια αισθητά μειωμένη έμπνευση όταν ξεμπλέκουν από αυτά.

Πιθανόν να είναι κι αυτός είναι ένας λόγος που πολλοί μουσικοί ξανακυλάνε μετά από πολλαπλές προσπάθειες απεξάρτησης, όπως πιθανότατα συνέβη και στην περίπτωση του Weiland. Όχι απαραίτητα γιατί το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι, αλλά γιατί το καταλαβαίνει ο περίγυρός τους και τους σπρώχνει προς τα εκεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Διότι, ξέρει καλά πως ο κόσμος δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για έναν «καθαρό» και «ξενέρωτο» Scott Weiland, για έναν Χριστιανό Mustaine ή για έναν ξεμωραμένο Ozzy. Δυστυχώς.

Και κάπως έτσι αυτή λίστα χαρισματικών μουσικών που χάνουν την μάχη με τους δαίμονές τους όλο και μεγαλώνει, με τελευταία προσθήκη τον Scott Weiland, έναν αυθεντικό rock star, από τους frontmen που λείπουν σήμερα και πιθανότατα θα λείψουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον...

  • SHARE
  • TWEET