Steven Wilson και Neal Morse ανοίγουν τη διαφορά από τους υπόλοιπους

Είναι γνωστό πλέον, σε όσους ασχολούνται λίγο περισσότερο με την rock και metal μουσική, πως το progressive ως ιδίωμα τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στην καλύτερη φάση του από τις θρυλικές μέρες των 70s, όταν έγραφαν τη δική τους ιστορία ονόματα όπως οι Pink Floyd, οι Yes, οι Genesis και τόσοι άλλοι, οι οποίοι θεωρούνται (δικαίως) μεγαθήρια της rock μουσικής. Αυτό έχει να κάνει με το ότι η προοδευτική μουσική ως προσέγγιση είναι φτιαγμένη από συστατικά που δεν φθείρονται εύκολα στο χρόνο, καθιστώντας - έστω και ετεροχρονισμένα - τους δημιουργούς της πιο κοντά σε αυτό που λέμε «κλασσικό» στην rock μουσική.

Αν, λοιπόν, θέλαμε να κάνουμε μια πρόβλεψη για το ποιοι σημερινοί εκφραστές της progressive μουσικής έχουν τις περισσότερες πιθανότητες στο μέλλον να χαρακτηριστούν ως «κλασσικοί» της γενιάς τους, τα πονταρίσματα θα έπεφταν σε δυο σπουδαίους μουσικούς και ταυτόχρονα ιδιαίτερες προσωπικότητες. Στον Βρετανό Steven Wilson και στον Αμερικανό Neal Morse, οι οποίοι μπορεί να εκφράζουν δυο τελείως διαφορετικές σχολές/φιλοσοφίες, αλλά ηγούνται αμφότεροι της σημερινής progressive μουσικής.

Το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς από τους δυο δεν αποτελεί διάττοντα αστέρα, με το φόβο πως η εκθαμβωτική λάμψη του θα εξαφανιστεί γρήγορα. Για πάνω από 20 χρόνια έχουν περάσει από την απαξίωση μέχρι την καταξίωση και όλα τα ενδιάμεσα στάδια ένα προς ένα, έχοντας δομήσει σε γερά θεμέλια αυτό που απολαμβάνουν σήμερα. Κι αν αυτό εμπορικά μπορεί να απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως σπουδαίο, καλλιτεχνικά είναι και παρά είναι.

Η αφορμή για αυτές τις σκέψεις δίνεται από το γεγονός πως - εντελώς συμπτωματικά - οι νέες δουλειές των δύο αυτών καλλιτεχνών καταφθάνουν με διαφορά μερικών ημερών (προσωπικά τις παρέλαβα την ίδια ακριβώς μέρα) και αναμένεται να μονοπωλήσουν τα ακούσματα του prog κοινού, όπως μονοπωλούν τα δικά μου. Πρόκειται για δυο υπέροχες δουλειές, αντάξιες των προσδοκιών, στις οποίες οι δημιουργοί τους αποδεικνύουν πως δεν είναι ούτε στο ελάχιστο επαναπαυμένοι στη φήμη τους. Επιτρέψτε μου, όμως, να σταθώ σε δυο παράγοντες που τους κάνουν να ξεχωρίζουν και τους οποίους θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικούς για το ότι έχουν φτάσει εδώ που έχουν φτάσει.

Πρώτον, ως ΜΟΥΣΙΚΟΙ αυτό που κάνουν αδιάλειπτα είναι να παράγουν μουσική. Πολλή μουσική, σε διαφορετικές κατευθύνσεις, με διαφορετική αισθητική και χωρίς το φόβο ότι κάτι θα ξεφύγει από τα ποιοτικά standards που οι ίδιοι έχουν θέσει. Διότι, δεν ξεχνούν τι σημαίνει να είσαι ενεργός μουσικός, ζώντας και αναπνέοντας για να συνθέτουν και να ερμηνεύουν μουσική. Αναζητήστε μόνο τα 2-3 τελευταία χρόνια σε πόσες δουλειές έχουν βάλει την υπογραφή τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τόσο ο Morse, όσο κι ο Wilson και αναρωτηθείτε γιατί αυτοί οι τόσο καταξιωμένοι καλλιτέχνες δουλεύουν τόσο σκληρά.

Δεύτερον, παρατηρείστε τους μουσικούς που επιλέγουν για να τους πλαισιώνουν. Δεν τους ενδιαφέρει να έχουν απλώς «αξιοπρεπείς» μουσικούς και να απολαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος καλλιτεχνικά και οικονομικά. Ρισκάρουν και βάζουν προκλήσεις στον εαυτό τους, σπαταλάνε σημαντικό μέρος του budget που διαθέτουν, χάνουν ευκαιρίες να παίξουν σε περισσότερα μέρη (μιας και οι μουσικοί αυτοί κοστίζουν ακριβά), αλλά στο τέλος δικαιώνονται από τις επιλογές τους. Διότι, ο κύριος γνώμονας για τις επιλογές τους είναι το καλλιτεχνικό κριτήριο, κάτι που δείχνουν να μην διαπραγματεύονται.

Κάπως έτσι φτάνουν σε σημείο - μετά από τόσα χρόνια και με τόσες σπουδαίες δουλειές στο ενεργητικό τους – η κάθε νέα περιοδεία που κάνουν να αφορά την τελευταία τους δουλειά κι όχι ένα best of τραγουδιών, διανθισμένο με 2-3 νέα τραγούδια για το ξεκάρφωμα. Είναι και η φύση της μουσικής που πρεσβεύουν τέτοια, αλλά είναι αδιαμφισβήτητα και θέμα καλλιτέχνη.

Πίσω τους υπάρχουν πολλοί ακόμα καλλιτέχνες που στηρίζουν το σημερινό progressive οικοδόμημα και τη σημαντικότητά τους ίσως αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο. Προς το παρόν, υποκλινόμαστε στους ηγέτες του χώρου, καθώς τα "Hand.Cannot.Erase" και "The Grand Experiment" επιβεβαιώνουν τα όσα τους αποδίδονται σε αυτό το κείμενο.