Πώς θα πουλήσεις κάτι που εσύ ο ίδιος δεν στηρίζεις έμπρακτα;

Ξεκινάω απολογούμενος για την προηγούμενη εβδομάδα όπου δεν κατάφερα να είμαι συνεπής με την τακτική δημοσίευση αυτής εδώ της στήλης. Ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων και ελπίζω να μην ξανασυμβεί.

Πάμε, όμως στο θέμα του σημερινού άρθρου, που προέκυψε μετά από μια διαδοχική σειρά σκέψεων που προκλήθηκαν από την ανακοίνωση των φοβερών και τρομερών Protest The Hero.

Μπορείτε να πάτε εδώ να την διαβάσετε περισσότερα, αλλά εν συντομία λανσάρουν έναν νέο τρόπο για να κυκλοφορούν τη μουσική τους, μέσω μιας πλατφόρμας όπου θα παρουσιάζουν ένα νέο τραγούδι κάθε μήνα για έξι μήνες, ώστε να συντελούν όλα μαζί ένα EP.

Επειδή πρόκειται για μια μπάντα που ως τώρα έχει δείξει πως δεν παίρνει τις αποφάσεις της ελαφρά τη καρδία, η κίνηση αυτή με έβαλε σε περισσότερες σκέψεις. Αντιλαμβάνομαι εν μέρει την λογική τους, αναφορικά με το κενό που δημιουργείται μεταξύ συγγραφής και κυκλοφορίας της μουσικής, αλλά περισσότερο έχω την αίσθηση πως αναγκάστηκαν να αναζητήσουν μια εναλλακτική προσέγγιση κυκλοφορίας της μουσικής τους, διότι ο παραδοσιακός τρόπος δεν έχει δουλέψει ως τώρα για αυτούς.

Η αλήθεια είναι πως στεναχωριέμαι λίγο στην ιδέα ότι στο μέλλον μπορεί να μην υπάρχει το format που γνωρίσαμε, αγαπήσαμε και συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε πολλοί από εμάς. Αυτό του ολοκληρωμένου άλμπουμ, του φυσικού προϊόντος, με το artwork / εξώφυλλο, τους στίχους και ό,τι άλλο το συνοδεύει και το χαρακτηρίζει. Ακόμα κι αν συνεχίσει να υπάρχει, πιθανότατα θα διατηρηθεί ως μια «εκ των υστέρων» κυκλοφορία, περιορισμένου αριθμού, για τους λίγους «συλλέκτες» που θα έχουν απομείνει.

Η βιομηχανία δεν το βλέπει έτσι και το καταλαβαίνω, μιας και για να μπορεί να υπάρχει κα την επόμενη ημέρα πρέπει να διασφαλίσει την βιωσιμότητα του προϊόντος της. Όσο βλέπει ότι η παραδοσιακή μορφή του δεν παράγει κέρδος, αντιλαμβάνεται ότι θα πεθάνει μαζί με αυτό, αργά ή γρήγορα.

Αυτό που δεν κατανοώ είναι η στάση πολλών μουσικών απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση. Διότι στη θεωρία όλοι καλοί είναι, αλλά στην πράξη αμφιβάλλω αν στηρίζουν οι ίδιοι το προϊόν τους.

Έχοντας την δυνατότητα να μιλάμε συνεχώς με πολλούς μουσικούς (παλιούς και νέους, διάσημους και άσημους, κάθε λογής προφίλ) η αίσθηση που έχουμε αποκομίσει είναι πως (από ένα σημείο και μετά) η πλειονότητα σταματάει να ακούει μουσική, πόσο δε να ξοδέψει λεφτά για αυτή. Η εντύπωση που μου μένει είναι πως το μέγεθος της δισκοθήκης τους είναι πολύ περιορισμένο και ιδιαίτερα τα αγορασμένα άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας παίζει να μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Τι πρέπει να σκεφτεί κάποιος που βλέπει τους μουσικούς να γκρινιάζουν ότι οι πωλήσεις των δίσκων έχουν πέσει τόσο δραματικά, σε σημείο που δεν αξίζει πλέον να κυκλοφορούν άλμπουμ, όταν οι ίδιοι είναι οι πρώτοι που δεν στηρίζουν το φυσικό προϊόν που πουλάνε; Δεν είπα να γίνουν όλοι συλλέκτες, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω...

Για να μην πάω ακόμα παραπέρα, σε μουσικούς που δηλώνουν κυνικά ότι δεν ακούνε καθόλου (νέα) μουσική. Χμ, εσύ είσαι υπεράνω μουσικής και ό,τι κυκλοφορεί πλέον είναι για τα σκουπίδια κατά την άποψή σου, αλλά οι άλλοι θα έπρεπε να αγοράζουν τη μουσική σου, ε;

Όπως, επίσης, βλέπω πολύ επιφυλακτικά κινήσεις σαν αυτές των Protest The Hero ή των Down (που έχουν πει ότι θα κυκλοφορούν μόνο EP). Θεωρώ πως πλέον δεν έχει και τόση σημασία πόσο πουλάνε ή αν τους βάζουν μέσα οι δίσκοι που κυκλοφορούν. Οφείλουν να συνεχίζουν να βγάζουν ΑΛΜΠΟΥΜ και να δίνουν στον κόσμο ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές προτάσεις κι ας είναι υποχρεωμένοι να αντισταθμίζουν την χασούρα από συναυλίες, merch ή άλλες πηγές εισοδήματος. Κι αν βραχυπρόθεσμα γλιτώσουν κάποια λεφτά, μεσομακροπόθεσμα φοβάμαι πως δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης χωρίς κάτι ουσιαστικό, όπως ένα άλμπουμ, στη φαρέτρα τους.

Αδιαμφισβήτητα, έχουμε να δούμε πολλές ακόμα κινήσεις στο πνεύμα της κίνησης των Protest The Hero και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα βγουν κερδισμένοι οι πιο παραδοσιακοί ή όσοι επιλέξουν να πηδήξουν στο τρένο της εξέλιξης.