Όταν το μέγεθος κάνει τη διαφορά
10+1 φετινά τραγούδια άνω των δέκα λεπτών που πρέπει να ακούσεις
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 09/11/2015 @ 11:16
Πάντα έβρισκα μια ιδιαίτερη μαγεία στις μακροσκελείς συνθέσεις, προσπαθώντας να τις αποκωδικοποιήσω ή να καταλάβω γιατί ο καλλιτέχνης χρειάστηκε δέκα, δεκαπέντε, είκοσι ή τριάντα λεπτά για να ολοκληρώσει μια και μόνο σύνθεση.
Μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις να χάνεται όντως το νόημα, αλλά μερικές από τις αγαπημένες μου συνθέσεις όλων των εποχών τις λες και λίγο μεγαλύτερες του... συνηθισμένου.
Πάντα όταν εντοπίζω αυτά τα μικρά μαγικά σημεία μέσα στο σύνολο ή όταν όλη η δομή μιας μακροσκελούς σύνθεσης βγάζει νόημα στο μυαλό μου, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πόσος κόσμος -τρομάζοντας εξαρχής από την μεγάλη διάρκεια- δεν δίνει καν την ευκαιρία σε αυτού του είδους τα τραγούδια και πόσο κρίμα είναι.
Οδεύοντας προς το τέλος του 2015 σκέφτηκα πως η τρέχουσα χρονιά μας έχει χαρίσει ήδη κάποιες εξαιρετικές τέτοιες συνθέσεις και αποφάσισα να ασχοληθώ στο σημερινό μου άρθρο με έντεκα εξ αυτών που θεωρώ ότι ξεχωρίζουν.
Ευελπιστώ ότι μέσα από αυτή την παρουσίαση θα πείσω αρκετούς από εσάς διστάζετε μπροστά στις μεγάλες διάρκειες να τους δώστε μια ευκαιρία κι αν το κάνετε είμαι σίγουρος πως δεν θα το μετανιώσετε...
*η σειρά είναι (σχεδόν) αλφαβητική...
1. Anekdoten - "Shooting Star"
Άλμπουμ: "Until All The Ghosts Are Gone"
Διάρκεια: 10:11
Είμαι σίγουρος ότι όσοι ακούσουν για πρώτη φορά το "Shooting Star", μέσα από το εξαιρετικό φετινό άλμπουμ των Anekdoten, θα αναφωνήσουν ότι θυμίζει πολύ τους Opeth των δυο τελευταίων άλμπουμ. Αν, όμως, ο συμπαθέστατος Akerfeldt αποφάσισε εδώ και λίγα χρόνια να ασπαστεί το εν λόγω ύφος, αυτοί εδώ οι συμπατριώτες του το υπηρετούν εδώ και χρόνια με απαράμιλλη ποιότητα. Αν αποθεώνεις τους σύγχρονους Opeth και ισχυριστείς ότι αυτό εδώ το τραγούδι δεν σε συγκλονίζει τουλάχιστον το ίδιο, κάτι μου λέει ότι είσαι μάλλον νέος ακροατής της prog μουσικής ή περιστασιακός και ακούς μόνο ονόματα που σου πουλάνε.
2. Arcane - "Learned"
Άλμπουμ: "Known/Learned"
Διάρκεια: 23:16
Η λατρεμένη Αυστραλία κάθε χρόνο θα προσφέρει τουλάχιστον μια κυκλοφορία που θα μας πάρει τα μυαλά. Το δεύτερο, διπλό άλμπουμ των Arcane περιλαμβάνει 123 λεπτά μουσικής, 23 εκ των οποίων μαζεμένα στο εντυπωσιακό "Learned", που αναρωτιέσαι πόσες ιδέες και πόση έμπνευση μπορεί να χωρέσει ένα τραγούδι μόνο του. Το αποκορύφωμα έρχεται κάπου στο ενδέκατο λεπτό όπου το πιάνο και η ακουστική κιθάρα περνάνε από ένα φλαμένγκο κι από εκεί σε μια απίστευτη prog riffάρα και άντε γεια...
3. Horisont - "Odyssey"
Άλμπουμ: "Odyssey"
Διάρκεια: 10:47
Δεν μπορώ να πω ότι περίμενα μια τέτοια σύνθεση από μια μπάντα σαν τους Horisont, που παίζει κλασσικό, «Ερεμπρέζικο», παλιακό rock. Όμως, όχι μόνο έγραψαν ένα δεκάλεπτο τραγούδι σαν το "Odyssey", αλλά το έβαλαν να ανοίγει και το νέο δίσκο τους. Και είναι και εξαιρετικό! Έχει έντονο '70s στοιχείο (βλέπε Deep Purple), φλερτάρει λίγο με το prog εκείνης της εποχής (ελέω και των space ήχων στα πλήκτρα), αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να μην αποκλίνει ιδιαίτερα από τον χαρακτήρα της μπάντας. Μέχρι και Maidenικά περάσματα έχει μέσα. Τραγουδάρα λέμε...
4. Iron Maiden - "The Empire Of The Clouds"
Άλμπουμ: "The Book Of Souls"
Διάρκεια: 18:03
Στα 18 λεπτά του "Empire Of The Clouds" o Bruce Dickinson κάθεται στο σκαμπό του πιάνο για να μας διηγηθεί την ιστορία του αεροσκάφους R101, που αποτέλεσε ένα από τα πιο φιλόδοξα εγχειρήματα της αεροναυπηγικής ιστορίας, χωρίς όμως ευτυχή κατάληξη, καθώς συνετρίβη στη Γαλλία το 1930. Ο Dickinson (με την βοήθεια του Kevin Shirley) προσπαθεί να περάσει από την φιλοδοξία της ιδέας, στον ενθουσιασμό του εγχειρήματος, στην αγωνία και στη θλίψη, μέσα από το μουσικό χτίσιμο και την αφήγηση των στίχων, επιστρατεύοντας μέχρι και «σήματα μορς» στο drumming του McBrain. Πρόσφατα είπε ότι θα ήθελε να το επεκτείνει στα 30 λεπτά, προσθέτοντας αφηγήσεις, ορχήστρα και διάφορα τέτοια στοιχεία που συνάδουν με το μεγαλεπήβολο της σύνθεσης αυτής. Κάποιοι το βρίσκουν υπερβολικά μεγάλο, αλλά προσωπικά απολαμβάνω την κάθε στιγμή του.
5. The Neal Morse Band - "Alive Again"
Άλμπουμ: "The Grand Experiment"
Διάρκεια: 26:45
Αν υπάρχει ένας μάστορας στο να γράφει ΜΕΓΑΛΑ σε διάρκεια τραγούδια, αυτός είναι ο Neal Morse. Με την «song in song» τεχνική, έχει την ικανότητα να συνθέτει επικής διάρκειας τραγούδια, των οποίων τα επιμέρους κομμάτια παραλλάσσονται, επανεμφανίζονται και συνδέονται με κάποιο μαγικό τρόπο, που στο τέλος κάνει το σύνολο να μοιάζει σαν μια μεγάλη μουσική περιπέτεια. Για πρώτη φορά φέτος μοιράστηκε τον δημιουργικό του οίστρο με μερικούς ακόμα σπουδαίους μουσικούς και το "Alive Again" είναι το επιστέγασμα αυτής της συνεργασίας. Από την iunstrumental εισαγωγή που ξεφεύγει ο Portnoy, ως το βασικό θέμα του ομώνυμου μέρους που έγραψε ο Eric Gillette κι από τη ρεφραινάρα του "Fly Away" κι ως το ήρεμο σημείο που τραγουδάει ο Bill Hubauer το "Alive Again" κυλάει αβίαστα στη σχεδόν μισάωρη διάρκειά του και κρύβει σημεία μαγείας. Κλασικός Neal δηλαδή...
6. Nightwish - "The Greatest Show On Earth"
Άλμπουμ: "Endless Forms Most Beautiful"
Διάρκεια: 23:58
Ο Tuomas Holopainen είναι σπουδαίος καλλιτέχνης κι όσοι νομίζουν ότι κοροϊδεύουν τους Nightwish, υποτιμώντας το ύφος ή τη μουσική τους, απλά δεν έχουν ιδέα για τι μιλάνε. Το 24λεπτο "The Greatest Show On Earth" που κλείνει το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας αποτελεί μια ακόμα εμφατική απόδειξη του μεγάλου μουσικού οράματος του Tuomas, παραθέτοντας μερικά ακόμα ψήγματα του τεράστιου μουσικού του ταλέντου. Σύμφωνοί, αν το δούμε μουσικά και μόνο, θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερο σε διάρκεια, αφαιρώντας κάποιες απαγγελίες, αλλά την ίδια στιγμή θα έχανε κομμάτι της ουσίας του, μιας και είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του εξαίρετου επιστήμονα Richard Dawkins. Και είναι ο ίδιος ο Dawkins που απαγγέλει τα εν λόγω σημεία.
7. Shattered Skies - "The World We Used To Know"
Άλμπουμ: "The World We Used To Know"
Διάρκεια: 11:03
Μια από τις πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες που ξεχώρισα το 2015 είναι οι Shattered Skied, οι οποίοι παίζουν μια μοντέρνα εκδοχή του progressive metal, η οποία περιλαμβάνει και κάποια djent στοιχεία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν καθορίζεται από αυτά. Το πολύ καλό άλμπουμ τους κλείνει με την ομώνυμη σύνθεση, η οποία διαρκεί έντεκα λεπτά και συνοψίζει όλα τα θετικά στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν: δυνατά κοφτά riff, πιασάρικες φωνητικές γραμμές, ωραίες αλλαγές και αποτύπωση προσωπικού ύφους. Κρίμα που αποχώρησε ο τραγουδιστής τους και πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή την προσπάθειά τους.
8. Subsignal - "The Beacons Of Somewhere Sometime"
Άλμπουμ: "The Beacons Of Somewhere Sometime"
Διάρκεια: 23:14
Μπορεί να σπάει σε τέσσερα επιμέρους τραγούδια (σαν το "A Pleasant Shade Of Grey" για παράδειγμα), αλλά ο συνθέτης του (Markus Steffen) ήταν ξεκάθαρος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε: Γράφτηκε και είναι προορισμένο για να παίζεται και να ακούγεται σαν ενιαίο τραγούδι. Και όντως ακούγεται πιο πλήρες έτσι. Η υψηλής ποιότητας και εμπνευσμένη μουσική δένει με τους συγκινητικούς στίχους που είναι αφιερωμένοι στη μνήμη της μητέρας του Steffen, δίνοντας έτσι ακόμα μεγαλύτερη συναισθηματική αξία στο τραγούδι. Ξεχωρίζει το μπαλαντοειδές τρίτο μέρος του τραγουδιού, το "In This Blinding Light", αλλά καθ' όλη τη διάρκεια του υπάρχουν θέματα και ιδέες που καθηλώνουν.
9. Teramaze - "An Ordinary Dream"
Άλμπουμ: "Her Halo"
Διάρκεια: 12:42
Το νέο άλμπουμ των Teramaze αποτελεί την πρώτη πραγματικά σπουδαία δουλειά τους και έχει τα φόντα να τους βάλει στα σαλόνια της μεγάλης κατηγορίας του prog metal. Και ξεκινάει με ένα τραγούδι διάρκειας άνω των δώδεκα λεπτών, έτσι για να σε βάλει απευθείας στο κλίμα του δίσκου. Βγαλμένο από τις καλές συνταγές του ιδιώματος έχει όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να ξεχωρίσει. Την ακουστική εισαγωγή, τα καταιγιστικά riff, τα υπέρ-τεχνικά μέρη, τις μεγάλες μελωδίες και την ωραία ερμηνεία. Ξεχωρίζουν το μεσαίο σημείο με την ηχογραφημένη ομιλία και το πιάνο, καθώς και το συναισθηματικά έντονο τελείωμα με τη διπλή φωνητική γραμμή που προσφέρει την κατάλληλη αποκλιμάκωση σε μια μεγάλη σύνθεση κυριολεκτικά και μεταφορικά.
10. Steven Wilson - "Ancestral"
Άλμπουμ: "Hand.Cannot.Erase"
Διάρκεια: 13:33
Είχα την τύχη να ακούσω για πρώτη φορά το "Ancestral" στην συναυλία του Steven Wilson στο Royal Albert Hall τον Νοέμβριο του 2013, υπό τον προσωρινό τίτλο "Wreckage". Θυμάμαι να νιώθω ένα δέος που σπάνια νιώθει κάποιος όταν έρχεται σε πρώτη επαφή με μια νέα μουσική σύνθεση. Παράλληλα σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να παίζουν έτσι πλέον οι Dream Theater, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Όταν, μετά από ένα χρόνο περίπου, το άκουσα για πρώτη φορά από το promo του "Hand.Cannot.Erase." κατάλαβα άμεσα ότι ήταν εκείνο το τραγούδι, όχι γιατί θυμόμουν κάποιο μέρος ή κάποια μελωδία του, αλλά γιατί ένιωσα την ίδια αίσθηση δέους. Χρειάζεται να σας πω περισσότερα για το αν τα 813 δευτερόλεπτά του το καθιστούν υποψήφιο τραγούδι της χρονιάς;
10+1. Spock's Beard - "Falling For Forever"
Άλμπουμ: "The First Twenty Years"
Διάρκεια: 20:01
Πρόκειται για ένα πολύ ξεχωριστό τραγούδι, καθώς περιλαμβάνει όλη την ιστορία της (κατ' εμέ) «μεγαλύτερης μικρής» μπάντας της rock μουσικής, των Spock's Beard. Γραμμένο από τον Neal Morse (παρά το ότι έχει αποχωρήσει από την μπάντα από το 2002), πρόκειται για ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι που γράφτηκε για την συλλογή που κυκλοφορούν οι Beards, κλείνοντας τα είκοσι χρόνια δισκογραφικής ζωής. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στο "Falling For Forever" είναι πως τα φωνητικά μοιράζονται και οι τρεις τραγουδιστές που έχουν περάσει πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας (Neal Morse, Nick D'Virgillio και Ted Leonard), αλλά πέραν από αυτό το συνολικό αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Η μουσική ρέει ιδανικά, οι ιδέες είναι η μια καλύτερη από την άλλη, ενώ περιλαμβάνει κι ένα τρομερό drum battle μεταξύ Nick D'Virgillio και Jimmy Keegan που θα κάνει να χαμογελάσουν όσους ξέρουν κάτι παραπάνω για την ιστορία της μπάντας. Βαθιά υπόκλιση.
Μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις να χάνεται όντως το νόημα, αλλά μερικές από τις αγαπημένες μου συνθέσεις όλων των εποχών τις λες και λίγο μεγαλύτερες του... συνηθισμένου.
Πάντα όταν εντοπίζω αυτά τα μικρά μαγικά σημεία μέσα στο σύνολο ή όταν όλη η δομή μιας μακροσκελούς σύνθεσης βγάζει νόημα στο μυαλό μου, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πόσος κόσμος -τρομάζοντας εξαρχής από την μεγάλη διάρκεια- δεν δίνει καν την ευκαιρία σε αυτού του είδους τα τραγούδια και πόσο κρίμα είναι.
Οδεύοντας προς το τέλος του 2015 σκέφτηκα πως η τρέχουσα χρονιά μας έχει χαρίσει ήδη κάποιες εξαιρετικές τέτοιες συνθέσεις και αποφάσισα να ασχοληθώ στο σημερινό μου άρθρο με έντεκα εξ αυτών που θεωρώ ότι ξεχωρίζουν.
Ευελπιστώ ότι μέσα από αυτή την παρουσίαση θα πείσω αρκετούς από εσάς διστάζετε μπροστά στις μεγάλες διάρκειες να τους δώστε μια ευκαιρία κι αν το κάνετε είμαι σίγουρος πως δεν θα το μετανιώσετε...
*η σειρά είναι (σχεδόν) αλφαβητική...
1. Anekdoten - "Shooting Star"Άλμπουμ: "Until All The Ghosts Are Gone"
Διάρκεια: 10:11
Είμαι σίγουρος ότι όσοι ακούσουν για πρώτη φορά το "Shooting Star", μέσα από το εξαιρετικό φετινό άλμπουμ των Anekdoten, θα αναφωνήσουν ότι θυμίζει πολύ τους Opeth των δυο τελευταίων άλμπουμ. Αν, όμως, ο συμπαθέστατος Akerfeldt αποφάσισε εδώ και λίγα χρόνια να ασπαστεί το εν λόγω ύφος, αυτοί εδώ οι συμπατριώτες του το υπηρετούν εδώ και χρόνια με απαράμιλλη ποιότητα. Αν αποθεώνεις τους σύγχρονους Opeth και ισχυριστείς ότι αυτό εδώ το τραγούδι δεν σε συγκλονίζει τουλάχιστον το ίδιο, κάτι μου λέει ότι είσαι μάλλον νέος ακροατής της prog μουσικής ή περιστασιακός και ακούς μόνο ονόματα που σου πουλάνε.
2. Arcane - "Learned"Άλμπουμ: "Known/Learned"
Διάρκεια: 23:16
Η λατρεμένη Αυστραλία κάθε χρόνο θα προσφέρει τουλάχιστον μια κυκλοφορία που θα μας πάρει τα μυαλά. Το δεύτερο, διπλό άλμπουμ των Arcane περιλαμβάνει 123 λεπτά μουσικής, 23 εκ των οποίων μαζεμένα στο εντυπωσιακό "Learned", που αναρωτιέσαι πόσες ιδέες και πόση έμπνευση μπορεί να χωρέσει ένα τραγούδι μόνο του. Το αποκορύφωμα έρχεται κάπου στο ενδέκατο λεπτό όπου το πιάνο και η ακουστική κιθάρα περνάνε από ένα φλαμένγκο κι από εκεί σε μια απίστευτη prog riffάρα και άντε γεια...
3. Horisont - "Odyssey"Άλμπουμ: "Odyssey"
Διάρκεια: 10:47
Δεν μπορώ να πω ότι περίμενα μια τέτοια σύνθεση από μια μπάντα σαν τους Horisont, που παίζει κλασσικό, «Ερεμπρέζικο», παλιακό rock. Όμως, όχι μόνο έγραψαν ένα δεκάλεπτο τραγούδι σαν το "Odyssey", αλλά το έβαλαν να ανοίγει και το νέο δίσκο τους. Και είναι και εξαιρετικό! Έχει έντονο '70s στοιχείο (βλέπε Deep Purple), φλερτάρει λίγο με το prog εκείνης της εποχής (ελέω και των space ήχων στα πλήκτρα), αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να μην αποκλίνει ιδιαίτερα από τον χαρακτήρα της μπάντας. Μέχρι και Maidenικά περάσματα έχει μέσα. Τραγουδάρα λέμε...
4. Iron Maiden - "The Empire Of The Clouds"Άλμπουμ: "The Book Of Souls"
Διάρκεια: 18:03
Στα 18 λεπτά του "Empire Of The Clouds" o Bruce Dickinson κάθεται στο σκαμπό του πιάνο για να μας διηγηθεί την ιστορία του αεροσκάφους R101, που αποτέλεσε ένα από τα πιο φιλόδοξα εγχειρήματα της αεροναυπηγικής ιστορίας, χωρίς όμως ευτυχή κατάληξη, καθώς συνετρίβη στη Γαλλία το 1930. Ο Dickinson (με την βοήθεια του Kevin Shirley) προσπαθεί να περάσει από την φιλοδοξία της ιδέας, στον ενθουσιασμό του εγχειρήματος, στην αγωνία και στη θλίψη, μέσα από το μουσικό χτίσιμο και την αφήγηση των στίχων, επιστρατεύοντας μέχρι και «σήματα μορς» στο drumming του McBrain. Πρόσφατα είπε ότι θα ήθελε να το επεκτείνει στα 30 λεπτά, προσθέτοντας αφηγήσεις, ορχήστρα και διάφορα τέτοια στοιχεία που συνάδουν με το μεγαλεπήβολο της σύνθεσης αυτής. Κάποιοι το βρίσκουν υπερβολικά μεγάλο, αλλά προσωπικά απολαμβάνω την κάθε στιγμή του.
5. The Neal Morse Band - "Alive Again"Άλμπουμ: "The Grand Experiment"
Διάρκεια: 26:45
Αν υπάρχει ένας μάστορας στο να γράφει ΜΕΓΑΛΑ σε διάρκεια τραγούδια, αυτός είναι ο Neal Morse. Με την «song in song» τεχνική, έχει την ικανότητα να συνθέτει επικής διάρκειας τραγούδια, των οποίων τα επιμέρους κομμάτια παραλλάσσονται, επανεμφανίζονται και συνδέονται με κάποιο μαγικό τρόπο, που στο τέλος κάνει το σύνολο να μοιάζει σαν μια μεγάλη μουσική περιπέτεια. Για πρώτη φορά φέτος μοιράστηκε τον δημιουργικό του οίστρο με μερικούς ακόμα σπουδαίους μουσικούς και το "Alive Again" είναι το επιστέγασμα αυτής της συνεργασίας. Από την iunstrumental εισαγωγή που ξεφεύγει ο Portnoy, ως το βασικό θέμα του ομώνυμου μέρους που έγραψε ο Eric Gillette κι από τη ρεφραινάρα του "Fly Away" κι ως το ήρεμο σημείο που τραγουδάει ο Bill Hubauer το "Alive Again" κυλάει αβίαστα στη σχεδόν μισάωρη διάρκειά του και κρύβει σημεία μαγείας. Κλασικός Neal δηλαδή...
6. Nightwish - "The Greatest Show On Earth"Άλμπουμ: "Endless Forms Most Beautiful"
Διάρκεια: 23:58
Ο Tuomas Holopainen είναι σπουδαίος καλλιτέχνης κι όσοι νομίζουν ότι κοροϊδεύουν τους Nightwish, υποτιμώντας το ύφος ή τη μουσική τους, απλά δεν έχουν ιδέα για τι μιλάνε. Το 24λεπτο "The Greatest Show On Earth" που κλείνει το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας αποτελεί μια ακόμα εμφατική απόδειξη του μεγάλου μουσικού οράματος του Tuomas, παραθέτοντας μερικά ακόμα ψήγματα του τεράστιου μουσικού του ταλέντου. Σύμφωνοί, αν το δούμε μουσικά και μόνο, θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερο σε διάρκεια, αφαιρώντας κάποιες απαγγελίες, αλλά την ίδια στιγμή θα έχανε κομμάτι της ουσίας του, μιας και είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του εξαίρετου επιστήμονα Richard Dawkins. Και είναι ο ίδιος ο Dawkins που απαγγέλει τα εν λόγω σημεία.
7. Shattered Skies - "The World We Used To Know"Άλμπουμ: "The World We Used To Know"
Διάρκεια: 11:03
Μια από τις πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες που ξεχώρισα το 2015 είναι οι Shattered Skied, οι οποίοι παίζουν μια μοντέρνα εκδοχή του progressive metal, η οποία περιλαμβάνει και κάποια djent στοιχεία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν καθορίζεται από αυτά. Το πολύ καλό άλμπουμ τους κλείνει με την ομώνυμη σύνθεση, η οποία διαρκεί έντεκα λεπτά και συνοψίζει όλα τα θετικά στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν: δυνατά κοφτά riff, πιασάρικες φωνητικές γραμμές, ωραίες αλλαγές και αποτύπωση προσωπικού ύφους. Κρίμα που αποχώρησε ο τραγουδιστής τους και πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή την προσπάθειά τους.
8. Subsignal - "The Beacons Of Somewhere Sometime"Άλμπουμ: "The Beacons Of Somewhere Sometime"
Διάρκεια: 23:14
Μπορεί να σπάει σε τέσσερα επιμέρους τραγούδια (σαν το "A Pleasant Shade Of Grey" για παράδειγμα), αλλά ο συνθέτης του (Markus Steffen) ήταν ξεκάθαρος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε: Γράφτηκε και είναι προορισμένο για να παίζεται και να ακούγεται σαν ενιαίο τραγούδι. Και όντως ακούγεται πιο πλήρες έτσι. Η υψηλής ποιότητας και εμπνευσμένη μουσική δένει με τους συγκινητικούς στίχους που είναι αφιερωμένοι στη μνήμη της μητέρας του Steffen, δίνοντας έτσι ακόμα μεγαλύτερη συναισθηματική αξία στο τραγούδι. Ξεχωρίζει το μπαλαντοειδές τρίτο μέρος του τραγουδιού, το "In This Blinding Light", αλλά καθ' όλη τη διάρκεια του υπάρχουν θέματα και ιδέες που καθηλώνουν.
9. Teramaze - "An Ordinary Dream"Άλμπουμ: "Her Halo"
Διάρκεια: 12:42
Το νέο άλμπουμ των Teramaze αποτελεί την πρώτη πραγματικά σπουδαία δουλειά τους και έχει τα φόντα να τους βάλει στα σαλόνια της μεγάλης κατηγορίας του prog metal. Και ξεκινάει με ένα τραγούδι διάρκειας άνω των δώδεκα λεπτών, έτσι για να σε βάλει απευθείας στο κλίμα του δίσκου. Βγαλμένο από τις καλές συνταγές του ιδιώματος έχει όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να ξεχωρίσει. Την ακουστική εισαγωγή, τα καταιγιστικά riff, τα υπέρ-τεχνικά μέρη, τις μεγάλες μελωδίες και την ωραία ερμηνεία. Ξεχωρίζουν το μεσαίο σημείο με την ηχογραφημένη ομιλία και το πιάνο, καθώς και το συναισθηματικά έντονο τελείωμα με τη διπλή φωνητική γραμμή που προσφέρει την κατάλληλη αποκλιμάκωση σε μια μεγάλη σύνθεση κυριολεκτικά και μεταφορικά.
10. Steven Wilson - "Ancestral"Άλμπουμ: "Hand.Cannot.Erase"
Διάρκεια: 13:33
Είχα την τύχη να ακούσω για πρώτη φορά το "Ancestral" στην συναυλία του Steven Wilson στο Royal Albert Hall τον Νοέμβριο του 2013, υπό τον προσωρινό τίτλο "Wreckage". Θυμάμαι να νιώθω ένα δέος που σπάνια νιώθει κάποιος όταν έρχεται σε πρώτη επαφή με μια νέα μουσική σύνθεση. Παράλληλα σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να παίζουν έτσι πλέον οι Dream Theater, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Όταν, μετά από ένα χρόνο περίπου, το άκουσα για πρώτη φορά από το promo του "Hand.Cannot.Erase." κατάλαβα άμεσα ότι ήταν εκείνο το τραγούδι, όχι γιατί θυμόμουν κάποιο μέρος ή κάποια μελωδία του, αλλά γιατί ένιωσα την ίδια αίσθηση δέους. Χρειάζεται να σας πω περισσότερα για το αν τα 813 δευτερόλεπτά του το καθιστούν υποψήφιο τραγούδι της χρονιάς;
10+1. Spock's Beard - "Falling For Forever"Άλμπουμ: "The First Twenty Years"
Διάρκεια: 20:01
Πρόκειται για ένα πολύ ξεχωριστό τραγούδι, καθώς περιλαμβάνει όλη την ιστορία της (κατ' εμέ) «μεγαλύτερης μικρής» μπάντας της rock μουσικής, των Spock's Beard. Γραμμένο από τον Neal Morse (παρά το ότι έχει αποχωρήσει από την μπάντα από το 2002), πρόκειται για ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι που γράφτηκε για την συλλογή που κυκλοφορούν οι Beards, κλείνοντας τα είκοσι χρόνια δισκογραφικής ζωής. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στο "Falling For Forever" είναι πως τα φωνητικά μοιράζονται και οι τρεις τραγουδιστές που έχουν περάσει πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας (Neal Morse, Nick D'Virgillio και Ted Leonard), αλλά πέραν από αυτό το συνολικό αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Η μουσική ρέει ιδανικά, οι ιδέες είναι η μια καλύτερη από την άλλη, ενώ περιλαμβάνει κι ένα τρομερό drum battle μεταξύ Nick D'Virgillio και Jimmy Keegan που θα κάνει να χαμογελάσουν όσους ξέρουν κάτι παραπάνω για την ιστορία της μπάντας. Βαθιά υπόκλιση.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
