Job well done

Ο Malcolm Young ήταν ο καλύτερος στο να κάνει όλη τη δουλειά, ενώ οι προβολείς ήταν στραμμένοι αλλού

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/11/2017 @ 13:13

Δεν έχω καμία ιδιαίτερη προσωπική εμπειρία να μοιραστώ για τον Malcolm Young ή τους AC/DC γενικότερα. Ούτε μπορώ να βρω λέξεις να υπερθεματίσω το πόσο σημαντικός/σπουδαίος/επιδραστικός υπήρξε. Το έκαναν τόσοι και τόσοι τρανοί, με τόσους συγκινητικούς τρόπους. Δεν έχω κάτι να προσθέσω εγώ.

Το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι να καθόμαστε σε ένα bar με καλή παρέα, να έρχονται οι μπύρες, και να σηκώνουμε τα ποτήρια να τσουγκρίσουμε, ενώ από τα ηχεία να ακούγονται τα riff του. Τόσο απλά, τόσο συνηθισμένα, τόσο πολύτιμα.

Μπορώ να θυμηθώ, όμως, μια ιστορία που καθιέρωσε τα αδέρφια Young πολύ ψηλά στη συνείδησή μου, πέραν του μουσικού κομματιού...

Πριν από αρκετά χρόνια (δεκατρία για την ακρίβεια) είχα την τύχη να συνεργαστώ με μια εταιρεία Αυστραλιανών συμφερόντων που στη χώρα μας είχε στείλει ως υπεύθυνο τον David, έναν τύπο από την Νέα Ζηλανδία, με τον οποίο έτρεμα κάθε φορά που έπρεπε να μιλήσουμε, γιατί πάσχιζα να καταλάβω τι μου έλεγε. Τα αγγλικά αποδεικνύονταν πολύ λίγα μπροστά στην προφορά ενός Νεοζηλανδού...

Μια μέρα - που πραγματικά δεν θυμάμαι πως προέκυψε - έφερα την κουβέντα στην μουσική (είμαι σίγουρος πως όσοι με ξέρουν θα απορήσουν, ποτέ δεν το κάνω αυτό) και συγκεκριμένα στην rock μουσική (πάλι μεγάλη έκπληξη). Ο David με ένα απαθές ύφος μου έσκασε την κεραμίδα: «ξέρεις, ήμουν επί πολλά έτη tour manager των AC/DC στην Αυστραλία»...

Αν μπορούσα θα τον βομβάρδιζα με ερωτήσεις, αλλά δεν είχα την δυνατότητα ή την άνεση να το κάνω, οπότε μεθοδικά και με πλάνο, άρχισα να εκμαιεύω όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα.

Θυμάμαι να μου λέει πως το πρώτο task που του είχαν αναθέσει όταν μπήκε στη μουσική βιομηχανία ήταν «να βρει καλό χόρτο για τους Pink Floyd» σε κάποια περιοδεία τους down under. Το δικό μου πρώτο αντίστοιχο task πρέπει ήταν να βάλω σε σειρά κάτι χαρτιά σε ντοσιέ. Λογικό ο David να έχει πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες από εμένα να πει...

Μου είπε για τα πάρα πολλά μεγάλα ονόματα με τα οποία είχε συνεργαστεί και μετά από πολλές κι επίμονες ερωτήσεις μου ανέφερε ότι ο χειρότερος μουσικός σε χαρακτήρα, τον οποίο δεν θα ήθελε να ξαναδεί μπροστά του, ήταν ο Axl Rose (άραγε τι χουνέρι θα του είχε κάνει), ενώ αντιθέτως ο καλύτερος businessman, τον οποίο θαύμαζε, ήταν ο Lars Ulrich. Χαρακτηριστικά μου είπε πως δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στο χώρο που να έχει τόσο καλή γνώση και τόσο καλό έλεγχο των πάντων. Ίσως κάποια πράγματα να μην είναι και τόσο τυχαία...

Για τους AC/DC και τα αδέρφια Young μου έλεγε ότι είναι μοναδικοί, οι καλύτεροι από όλους με διαφορά στην μουσική βιομηχανία. Μάλιστα, για να υπερθεματίσει θυμάμαι να μου λέει το εξής: «Δεν υπάρχει άλλη μπάντα που να πλησιάζει το φιλανθρωπικό έργο των αδερφών Young. Μόνο που όλες οι φιλανθρωπίες τους γίνονται με έναν όρο. Να μην γίνουν ποτέ γνωστές».

Ποτέ δεν μπήκα στην διαδικασία να αμφισβητήσω τα όσα μου είπε, ούτε μπορούσα να τα διασταυρώσω, αλλά δεν έβρισκα λόγο να μου έχει πει ψέματα. Μα και απολύτως αλήθεια να μην ήταν, εγώ θα τα κρατήσω.

Και με αυτή την εικόνα, έχοντας γεμάτο το ποτήρι μου, όσο γράφω αυτό το κείμενο, αποχαιρετώ τον Malcolm. Έναν άνθρωπο που έκανε όλη τη δουλειά, αφήνοντας τα φώτα των προβολέων στραμμένα αλλού. Πάντα τους θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους κι ο Malcolm ήταν απλά ο καλύτερος εξ αυτών.

  • SHARE
  • TWEET