Η αφύπνιση του Μαγγελάνου

Έχω την αίσθηση πως η καρδιά των οπαδών της metal μουσικής της χώρα μας, αυτή την εβδομάδα θα βρίσκεται στο Wacken. Ο λόγος είναι προφανής και ακούει στο όνομα Savatage. Μετά από δώδεκα χρόνια σιωπής, οι Αμερικανοί επανασυνδέονται για μια αποκλειστική συναυλία ως headliners του φημισμένου φεστιβάλ, παρέα με το alter ego / μετεξέλιξη της μπάντας, τους Trans-Siberian Orchestra. Τι καθιστά όμως τόσο σπουδαία αυτή την επιστροφή;

Οι περισσότεροι δεν αναζητούν καν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, αλλά ίσως υπάρχουν κάποιοι (πιθανότατα νεότεροι) που δεν αντιλαμβάνονται γιατί την επόμενη μέρα του φεστιβάλ θα ψάχνουμε βίντεο από την εμφάνισή τους μανιωδώς και γιατί κάποιοι αψήφησαν δυσκολίες και οικονομικά προβλήματα και πετάνε αυτές τις ημέρες στη Γερμανία για να τους δουν από κοντά. Ούτε θα καταλάβουν γιατί μέρα παρά μέρα θα περιμένουμε εναγωνίως δηλώσεις ή ανακοινώσεις ότι η μπάντα θα συνεχίσει με ευρωπαϊκή περιοδεία ή ακόμα και με την ηχογράφηση νέου άλμπουμ.

Οι Savatage παρέχουν αυτό που μια μεγάλη μερίδα των ακροατών της μουσική αναζητά σε αυτή: συναισθηματικό δέσιμο. Πόσα συγκροτήματα μπορούν να ισχυριστούν ότι οι οπαδοί τους συνδέονται τόσο πολύ με τα τραγούδια τους; Ελάχιστα. Ειδικά, στη χώρα μας, μπορεί και κανένα άλλο, πέραν των προφανών μεγαθηρίων, όμως και πάλι όσο αφορά στο δέσιμο με τους Savatage είναι από τις λίγες φορές που το ένστικτο του Έλληνα μουσικόφιλου αποδείχτηκε τόσο σωστό εξαρχής.

Επίσης, μην ξεχνάμε πως ήρθαν να αλλάξουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο ακούμε την metal μουσική, όταν ο Paul O' Neil τους έπεισε να χρησιμοποιήσουν εκτενώς το πιάνο του Jon Oliva στο "Gutter Ballet", πίσω στο 1989. Έχω την αίσθηση πως πολύς κόσμος που απέρριπτε την εκτενή χρήση πλήκτρων στην metal μουσική κατάπιε τη γλώσσα του.

Παράλληλα, είχαν στις τάξεις τους το μεγαλύτερο ταλέντο στην κιθάρα που ανέδειξε η metal μουσική μετά τον Randy Rhoads, αλλά δυστυχώς η μοίρα του είχε σχεδιάσει κι αυτού παρεμφερές, πρόωρο φινάλε. Τέτοιου είδους τραγωδίες δημιουργούν μύθους και ενισχύουν ακόμα περισσότερο το δέσιμο σε όλα τα επίπεδα.

Παρά την τραγωδία αυτή συνέχισαν για να θριάμβευσαν εκ νέου. Μπορεί ο Jon Oliva να έχει ένα μικρό δίκιο όταν λέει πως η μετέπειτα πορεία των Savatage θα έπρεπε να γίνει υπό το όνομα των Trans-Siberian Orchestra, αλλά οι μετέπειτα δίσκοι όχι μόνο δεν υστερούν σε ποιότητα των προκατόχων τους, αλλά στρατολόγησαν νέες γενιές οπαδών που τα λατρεύουν εξίσου με τα άλμπουμ του παρελθόντος. Όσοι μεγαλώσαμε με το metal των '90s το ξέρουμε καλά αυτό.

Ξανά σαν παιχνίδι της μοίρας, η παράλληλη μπάντα / επιχείρηση των Paul O' Neil και Jon Oliva τους έδωσε την επιτυχία που πάντα τους άξιζε. Βέβαια, κανείς οπαδός των Savatage δεν κατάφερε ποτέ να δεθεί με τους Trans-Siberian Orchestra και σχεδόν κανείς από τις πολλές χιλιάδες κόσμου που σπεύδει να παρακολουθήσει τα σόου των τελευταίων δεν μπήκε στον κόπο να αντιληφθεί το πραγματικό μεγαλείο των Savatage. Όμως, είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος και το καλύτερο είναι πως τα λεφτά μπαίνουν στην ίδια τσέπη, παρέχοντας το «παντεσπάνι» στα μέλη της μπάντας και δίνοντας μια αίσθηση απόδοσης δικαιοσύνης.

Όμως, εδώ και δεκαπέντε χρόνια, οι οπαδοί της μπάντας είμαστε εν μέρει θύματα αυτής της επιτυχίας των TSO, κάτι που παραδέχεται άλλωστε κυνικά κι ο Jon Oliva. Διότι, ανάμεσα στις πολλές δουλειές που έχουν παρουσιάσει τα διάφορα μέλη του συγκροτήματος μόνο η πρώτη δουλειά του Zachary Stevens με τους Circle II Circle και το τελευταίο προσωπικό άλμπουμ του Jon Oliva θύμισαν κάτι από το μεγαλείο αυτής της μπάντας, άντε και μερικά σκόρπια τραγούδια. Όλα αυτά, όμως, είναι παρηγοριά στον άρρωστο (οπαδό)...

Αυτή την εβδομάδα, λοιπόν, αφυπνίζεται ο Μαγγελάνος και μαζί αναπτερώνονται οι ελπίδες μας ότι οι Savatage θα επιστρέψουν. Κανείς δεν κατάφερε να τους υποκαταστήσει όλα αυτά τα χρόνια, κανείς δεν κατάφερε να τους πλησιάσει πειστικά, ούτε καν οι ίδιοι στις υπόλοιπες δουλειές τους. Θα ήθελα να ακούσω μια νέα στούντιο δουλειά τους, καθώς δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα καταφέρουν να θριαμβεύσουν για μια ακόμα φορά. Κυρίως, όμως, θα ήθελα να δω ξανά κόσμο να δακρύζει στο "Believe", να τραγουδάει σαν να μην υπάρχει αύριο στο "Gutter Ballet" ή στο "Edge Of Thorns" και σε όλους τους υπόλοιπους ύμνους τους.

«Where's the lights? Turn them on again...»

Η ορχήστρα πρέπει να ξεκινήσει να παίζει ξανά...