«Κιθαρίστας ή ντράμερ;» Η απάντηση ίσως είναι «Μπασίστας!»

Σε συναυλίες, οι κιθαρίστες έχουν την τάση να περιφέρονται σαν το μέρος να είναι δικό τους, εκτός αν φυσικά, πραγματικά τους ανήκει το μέρος, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο, δεδομένου ότι είναι κιθαρίστες. Αλλά για σκεφτείτε: το ότι στέκονται μπροστά-μπροστά και παίζουν εντελώς cool πράγματα, διασφαλίζει ότι είναι αρκετά κοντά στο κοινό για να κάψουν καρδιές (και αυτιά), να υποκινούν ταραχές κ.λπ..

Οι μπασίστες, εν τω μεταξύ, είναι συχνά τα πιο εγκληματικά υποτιμημένα μέλη σχεδόν κάθε μπάντας.

Ωστόσο, φαίνεται να υπάρχει νέα επιστημονική απόδειξη ότι οι μπασίστες είναι στην πραγματικότητα ένα από τα πιο σημαντικά μέλη. Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν ισχυρά νευρολογικοί και διαρθρωτικοί λόγοι που η μουσική χρειάζεται μπάσο.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο McMaster στο Χάμιλτον του Καναδά, διαπίστωσαν ότι υπάρχει ένας λόγος που μπασογραμμές τείνουν να συμπληρώνουν το φόντο ενός τραγουδιού, αφήνοντας τους θεατρινισμούς σε υψηλότερων συχνοτήτων όργανα (ξέρετε, κιθάρες). Οι εγκέφαλοι είναι πολύ καταλληλότεροι για να απορροφήσουν την ρυθμική αίσθηση μιας μελωδίας, αν αυτή συμβαίνει σε χαμηλότερους τόνους.

Ο Laurel Trainor -επικεφαλής της μελέτης- συνέδεσε τους συμμετέχοντες σε EEG ώστε να παρακολουθήσει τη δραστηριότητα του εγκεφάλου καθώς άκουγαν ταυτόχρονα δύο νότες από πιάνο – τη μία υψηλής συχνότητας, την άλλη χαμηλής. Κάθε λίγο, οι ερευνητές έπαιζαν τη μία από τις δύο νότες κλάσματα του δευτερολέπτου νωρίτερα. Οι συμμετέχοντες ήταν καλύτεροι στο να αναγνωρίσουν τα λάθη όταν συνέβαιναν στις μπάσες νότες. Η ίδια μελέτη διαπίστωσε ότι, αν κληθούν να χτυπήσουν τα δάχτυλά τους σε αυτή την απρόβλεπτη ροή από νότες, τα υποκείμενα ήταν καλύτερα στο να προσαρμόσουν το χτύπημά τους όταν οι χαμηλότερες νότες άρχιζαν να φθάνουν νωρίτερα απ’ ό,τι ήταν αν το ίδιο συνέβαινε με τους υψηλότερους τόνους.

Μήπως αυτό δείχνει πόση επιρροή έχει το μπάσο, όταν πρόκειται για τον καθορισμό ολόκληρης της ρυθμικής αίσθησης ενός τραγουδιού; Γιατί έτσι φαίνεται. Χρειαζόμαστε απλώς το συμπέρασμα.

Όπως ο Robert Challoner έγραψε το 1880 στην «Ιστορία της Επιστήμης και Τέχνης της Μουσικής» του, «το μέρος του μπάσου [...] είναι, στην πραγματικότητα, το θεμέλιο πάνω στο οποίο ακουμπάει η μελωδία και χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμία μελωδία».

«Ξέρετε, ο πιανίστας μπορεί να παίξει μια Ντο συγχορδία στο πιάνο, αλλά θα είναι μια Ντο μόνο αν παίξω Ντο στο μπάσο. Αν παίξω κάτι άλλο, είναι μια εντελώς διαφορετική συγχορδία. Για παράδειγμα, μια Λα», είπε ο Sting στο Singing Bassist. «Έτσι, μπορείτε να ελέγχετε την αρμονία. Εάν είστε επίσης τραγουδιστής, μπορείτε να ελέγχετε το top - ναι, είμαι control freak! Έτσι, ο καθένας παίζει σύμφωνα με τις παραμέτρους σας. Έτσι, ως bandleader, είναι μια πολύ καλή θέση για να βρεθείτε.»

Οι μπασίστες έχουν επίσης ένα σημαντικό ρόλο στην εδραίωση της αρμονικής και μελωδικής κατεύθυνσης της μουσικής.

Άλλη έρευνα, αυτή τη φορά μέσω του Northwestern University, ανακάλυψε ότι η μουσική με βαρύ μπάσο είναι πιο αποτελεσματική στο να εμπνεύσει αίσθημα δύναμης και κινήτρου. Οι ερευνητές του Northwestern έβαλαν τους συμμετέχοντες στην έρευνα να ακούσουν μουσικά κομμάτια με αλλοιωμένα τα επίπεδα του μπάσου.

«Επιλέξαμε να παίξουμε με τα επίπεδα του μπάσου στη μουσική επειδή η υπάρχουσα βιβλιογραφία προτείνει πως ο ήχος του μπάσου και η φωνή συνδέονται με την κυριαρχία», είπε ο Dennis Hsu, ένας από τους συντάκτες της μελέτης, στο Science Daily.

Τελικά, μήπως οι μπασίστες είναι οι σκιώδεις κυρίαρχοι του παιχνιδιού στις απανταχού μπάντες;