Yob, Automaton @ Κύτταρο, 13/11/18

Έχουν έρθει πολλές φορές στην χώρα μας, αλλά για άκυρους και προσωπικούς λόγους δεν είχα καταφέρει να τους δω ποτέ. Μιλάμε για απωθημένο από τα λίγα. Μιλάμε για οργή και λαχτάρα ταυτόχρονα. Έπρεπε λοιπόν να κλείσουν για μένα έναν νευρωτικό κύκλο συναυλιών μαζί με Neurosis, Amenra και Ufomammut. Τώρα μπορώ να ζητήσω να φέρετε και τους Baroness για να ολοκληρωθώ!

Η βραδιά ξεκίνησε με τη φανταστική εμφάνιση των Automaton. Πρώτη φορά που τους έβλεπα και αυτούς και σίγουρα η έκπληξη μου ήταν μεγάλη και ιδιαίτερα θετική. Κυρίως instrumental με λίγα φωνητικά, τα οποία ήταν πολύ καλά βέβαια, άφηναν τη σαπίλα να πει με δικά της λόγια τις σκέψεις τους. Όγκος, βάθος και άπειρο feedback σε βαρούσαν στο θώρακα σαν γροθιές. Η επιλογή για ξεκίνημα ήταν εξαιρετική. Η μπάντα έδωσε μια πάρα πολύ καλή παράσταση και παρουσίασε ένα βαρύ και ατμοσφαιρικό metal που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μεγάλα συγκροτήματα με όνομα στο χώρο. Ήταν προβαρισμένοι, σχεδόν αλάνθαστοι, αρκετά δυναμικοί, με όρεξη επί σκηνής και έντονο ήχο. Ο ήχος θα μπορούσε να είναι λίγο πιο δυνατά ώστε να νιώσουμε ακόμα καλύτερα το βάρος τους, αλλά δεν τους δημιούργησε τελικά κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Αυτή τους η εμφάνιση ήταν μια ευκαιρία για όσους δεν τους γνώριζαν να ψαχτούν μαζί τους μιας και απέδειξαν ότι το αξίζουν. Ετοιμάζουν και νέα κυκλοφορία και τώρα είναι η στιγμή τους. Πολλά μπράβο.

Οι Yob ξεκίνησαν όπως ξεκινάει ο φανταστικός φετινός τους δίσκος "Our Raw Heart" με τα λόγια "shining, without cause, every I, in every breath". Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι και το τελευταίο η τρίχα έμεινε όρθια κάγκελο. Ακούσαμε αυτό το υπέροχο, το ατμοσφαιρικό, το εξαιρετικά ψυχεδελικό και προοδευτικό doom metal τους που είναι τόσο δικό τους, τόσο ξεχωριστό, τόσο μοναδικό και τόσο μα τόσο εκπληκτικά γεμάτο και όμορφο. Το εισαγωγικό riff οδοστρωτήρας του "The Screen" σε συνδυασμό με τις κραυγές βέβαια στην πορεία, μας τσάκισε τα κόκαλα. Ήχος ογκώδης και καθαρός ώστε να καταφέρνει να σου δώσει ότι έχει. Δεν υπάρχει περίπτωση να πέρναγε έστω και τυχαία οποιοσδήποτε φίλος heavy και metal μουσικής και να μην γούσταρε με αυτό το θαύμα. Μιλάμε για θαύμα όχι αστεία. Απίθανος ήχος, τρομερό παίξιμο, φανταστικές φωνές, ασύλληπτοι ρυθμοί, απύθμενο βάθος και ασήκωτος όγκος. Σε κάποια φάση σε φίλους γύρω μέσα στον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου τόλμησα να πω, ότι βλέπουμε την καλύτερη live μπάντα αυτής της δεκαετίας! Ό,τι ένιωθα για Οpeth και Τool την προηγούμενη, ένα πράγμα. Σοβαρολογώ, δεν ντρέπομαι και δεν το παίρνω πίσω. Προσωπικά έπαθα την πλάκα μου. Μου πήραν τη μαγκιά! Δεν έχω ενθουσιαστεί και πωρωθεί ξανά έτσι. Ήταν φανταστικοί. Δεν πίστευα αυτά που έβλεπα και άκουγα.

Ο Mike Scheidt είναι τεράστιος. Στέκει τρομακτικός καλώντας τους πάντες σε μια μάχη. Τα φωνητικά του, η σκηνική του παρουσία και το παίξιμο του είναι αντάξιο ενός πραγματικού αρχηγού. Δεν τίθεται θέμα ότι όλοι είναι εξαιρετικοί μουσικοί και παίζουν φανταστικά, αλλά ο Mike κερδίζει στη σκηνή όλα τα βλέμματα. Ο κόσμος από κάτω του έστελνε την αγάπη του και αυτός ανταπέδιδε προς τον κόσμο και την διοργάνωση. Το αξίζει και με το παραπάνω αυτός συγκεκριμένα, αλλά κρίμα γιατί και τα άλλα δυο παλικάρια στο ρυθμικό κομμάτι ειλικρινά ξεσκίζονται και βγάζουν τόσο μα τόσο όγκο που μερικές φορές γουρλώνεις τα αυτιά σου για να το χωρέσεις.

Τα τύμπανα σε μερικά σημεία, μόνα τους κατάφερναν να σε κρατάνε στήλη άλατος. Το μπάσο δε, σε κάτι περάσματα σου τσάκιζε τα γόνατα. Μουσικά τίποτα δεν μπορεί να επιβραδύνει τους Yob παρά μόνο ο δικός τους αργός ρυθμός. Η μπάντα είναι εκπληκτικά εξελίσσιμη στην πάροδο των χρόνων και ζωντανά καταφέρνουν να αποδώσουν όλες τις καλές πτυχές τους. Ακούσαμε το πανέμορφο "The Lie That Is Sin" από το "The Great Cessation" και φυσικά κοντέψαμε να αποτρελαθούμε με την κομματάρα "Adrift Ιn The Ocean" από το "Atma". Ίσως όμως το καλύτερο σημείο ήταν το "Ball Οf Molten Lead" που νομίζω ήταν και ότι πιο παλιό ακούσαμε από αυτούς. Μας κατέβηκαν τα σαγόνια στο πάτωμα. Μας πέσαν τα μαλλιά από το κεφάλι. Τσίτωσε το δέρμα μας βρε αδερφάκι μου! Το κλείσιμο βέβαια με το κοντά εικοσάλεπτο "Marrow" από το "Clearing The Path To Ascend" μας άφησε να κοιτάμε σαν θεόχαζοι πέρα δώθε και να ψάχνουμε κάπου να προσκυνήσουμε.

Η μπάντα αξίζει πολλά. Αξίζει προσκύνημα και αγάπη. Όποιο είδος metal και να ακούς, ακόμα κι αν έκανες τη βλακεία να μην τους δεις ζωντανά, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου να τους ακούσεις λίγο. Είναι από αυτά τα συγκροτήματα που εξελίσσουν ένα είδος. Είναι από τους μουσικούς που εμπνέουν χιλιάδες άλλους. Είναι από τα κομμάτια (που φτιάχνουν) που οριοθετούν και προοδεύουν το είδος. Το δικό τους doom είναι ασήκωτο, υπνωτικά αργό, καθηλωτικό, συντριπτικό, έντονα συναισθηματικό, συχνά ψυχεδελικό και ανατριχιαστικά ατμοσφαιρικό. Μπορείς να σπάσεις τον σβέρκο σου. Μπορείς να ταξιδέψεις. Μπορείς να χαζέψεις εντελώς. Για μένα που ήμουν τυχερός άτυχος να μην τους έχω ξαναδεί, όλο αυτό ζωντανά με παλάβωσε. Με τσάκισε ειλικρινά με κάθε καλή και κακή έννοια. Πονάει το κορμί μου και η ψυχή μου βαθιά.

Εν κατακλείδι, η εμφάνιση των Yob είναι ξανά (γνωρίζω ότι και στις προηγούμενες εμφανίσεις έσπειραν και έδειραν) από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχουμε δει και όλοι μαζί θα θυμόμαστε για χρόνια. Ρε, δεν κάνω πλάκα, οι Yob γάμησαν!

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography