While She Sleeps, Seasons AC @ Gagarin 205, 13/09/19

Η φλόγα του metalcore αρνείται πεισματικά να σβήσει. Ο ήχος μπορεί ποτέ να μην έλαβε αναγνώριση από την πλειοψηφία των πιστών σε heavy ακούσματα, αλλά σε τελική ανάλυση αυτό μικρή σημασία έχει. Ανεβαίνοντας Παρασκευή και 13 τη Λιοσίων το πρώτο που ξεχώριζε από μακριά ήταν ότι, σε σύγκριση με μια συνηθισμένη metal συναυλία, η σύνθεση του κοινού απείχε όσο το Sheffield από την Αθήνα. Το δεύτερο ήταν ότι η σκηνή κρατάει ακόμα καλά και από πλευράς αριθμών. Δεν μιλάμε για καταστάσεις που η προσέλευση σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, ωστόσο το venue ήταν τουλάχιστον μισογεμάτο. Τηρουμένων των αναλογιών, και λαμβάνοντας υπόψη το κλίμα που δημιουργήθηκε, το αποτέλεσμα ήταν πολύ παραπάνω από απλά ικανοποιητικό.

Η πρώτη έκπληξη της βραδιάς ήρθε νωρίς. Δεν είναι νέο ότι οι Seasons AC είναι δεμένοι επί σκηνής, ενώ όποιος έχει έστω κι επιδερμική επαφή με το υλικό τους γνωρίζει ότι από άποψη στυλ ταίριαζαν γάντι. Από την άλλη το άνοιγμα μιας τέτοιας συναυλίας δεν είναι εύκολο έργο. Καθόλου σπάνια η προσμονή για το μεγάλο όνομα είναι ικανή να θάψει οτιδήποτε άλλο, και ο ήχος συχνά δεν βοηθά. Στην προκειμένη περίπτωση όλα δούλεψαν ρολόι. Το δεύτερο μικρόφωνο μπορεί να ήταν κάπως χαμηλά και οι δύο κιθάρες δεν ξεχώριζαν πάντα, αλλά τα core κοψίματα και τα ογκώδη grooves αποδόθηκαν με τόσο νεύρο που έκαναν κάμποσα κεφάλια να κουνηθούν και οδήγησαν στα πρώτα σπρωξίματα. Το stage dive στο κλείσιμο του "Black" ήταν το κερασάκι στην τούρτα ενός γεμάτου σετ.

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, μέσα σε μισή ώρα το stage άδειασε και όλα ήταν έτοιμα για τους While She Sleeps. Η παρέα από το μεγάλο νησί ήδη από τα πρώτα βήματά της έχει τη φήμη ενός live act γεμάτου ενέργεια. Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα για να το αποδείξουν επί ελληνικού εδάφους. Με το που ακούστηκαν τα πρώτα μέτρα του ομώνυμου κομματιού του "You Are We" ολόκληρος ο χώρος σηκώθηκε στο πόδι, οι φωνές δυνάμωσαν, και η ίδια η πεντάδα έπαιζε με τον ενθουσιασμό ενός εφηβικού σχήματος. Πολύ νεύρο, τέρμα ένταση, ανεβασμένες ταχύτητες, χαμόγελα. Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή έκπτωση στην ποιότητα της απόδοσης ή με κακώς εννοούμενο επαγγελματισμό.

Πριν προλάβουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα η εισαγωγή του "Anti-Social" επανέφερε τις φωνές, το headbanging και κάμποσα πόδια στον αέρα. Στο "I'm not anti-social, I'm anti-bullshit" τα μικρόφωνα καλύφθηκαν από τον κόσμο. Στα drum breaks πρέπει να γκρούβαραν μέχρι και τα ντουβάρια. Στο γύρισμα προς το τέλος ο χώρος άνοιξε για το πρώτο μεγάλο wall of death της βραδιάς. Μετά το "thank fuck for headphones" ο "Loz" Taylor πρόλαβε να πάρει μερικές ανάσες, κάτω από τη hoodie και το δερμάτινο, και να πει δύο λόγια για την καθημερινή πλύση εγκεφάλου που υπομένουμε, δίνοντας την ιδανική πάσα για τα "Brainwashed" και "Civil Isolation", όπου οι κιθάρες των Long και Welsh ανέλαβαν τα ηνία.

Η ενέργεια αυξήθηκε ακόμα περισσότερο στο "Empire Of Silence". Τα sing along σε εισαγωγή και ρεφρέν άγγιξαν μεϊντενικά επίπεδα, ενώ το surfing συνεχίστηκε ακάθεκτο. Έχοντας ζήσει στον ίδιο χώρο πολλές συναυλίες, μπορώ εύκολα να θυμηθώ περιπτώσεις που ο αριθμός κάτω από τη σκηνή ήταν αισθητά μεγαλύτερος αλλά η αίσθηση δεν πλησίαζε ούτε στο ελάχιστο. Τα κοψίματα του "Feel", το moshing και το "for the pain we call love" του τρομερού "Seven Hills", το πέρασμα από το "So What?" με το "Haunt Me". Τι κι αν υπήρξαν ζητήματα με το μικρόφωνο, τι κι αν μέσα στον πανικό κάποιοι στίχοι χάνονταν. Το όλον της απόδοσης της μπάντας και της συμμετοχής του κόσμου εδώ ήταν πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμα τω μερών του.

Η θερμοκρασία από το ξεκίνημα του σετ σταδιακά αυξανόταν και στο "Four Walls" χτύπησε κόκκινο. Ο Taylor χρειάστηκε μόνο να ζητήσει να φωτιστεί ο χώρος και να συμμετάσχουν όσοι γνωρίζουν τους στίχους. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Ή όσο αναμενόμενος μπορεί να θεωρηθεί ένας παροξυσμός. Τεράστιο κομμάτι, sing along στα όρια του καραόκε, ασταμάτητο ξύλο. Όταν ο μπροστάρης βούτηξε και φώναζε να τον μεταφέρουμε προς τα πίσω, δεν νομίζω πολλοί να περίμεναν τι θα ακολουθούσε. Το άλμα από τον εξώστη ήρθε ως αποκορύφωμα μιας τρελής εμφάνισης. Κι αν άλλοι θα κρατούσαν κάτι τέτοιο για κλείσιμο, οι εγγλέζοι μας πέταξαν κατάμουτρα τα "Our Courage, Our Cancer" και "The Guilty Party", και το κέφι δεν μειώθηκε ούτε ελάχιστα.

Το καθιερωμένο encore κερδήθηκε επάξια, με το συγκρότημα να επιστρέφει με τεράστια χαμόγελα. Οι ευχαριστίες και τα καλά λόγια προς τους παρευρισκόμενους είναι κάτι αναμενόμενο σε οποιαδήποτε συναυλία· στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως ειπώθηκαν με ευθύτητα, χωρίς τουπέ ή στήσιμο. Στο τεράστιο "Silence Speaks" τα δεύτερα φωνητικά του κοινού κάλυψαν την απουσία του Oli Sykes, ενώ για την οριστική καληνύχτα δεν θα υπήρχε πιο ταιριαστή επιλογή από το "Hurricane". "It'll take a hurricane to clean up all the mess we made", χοροί, σπρωξίματα, "the end is coming", ιδρώτας, τραγούδι, "if a god's looking down, we'll give 'em something to lose", και ένα τελευταίο stage dive. Με το καλό να τα ξαναπούμε.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography