Watain, Dead Congregation, Thy Darkened Shade @ Gagarin 205, 04/05/19

Η ανακοίνωση της επιστροφής των Watain στην Ελλάδα, πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους συναυλία, είναι από μόνη της ένα μεγάλο γεγονός. Η φήμη τους ξεπερνάει τα όρια του black metal, κυρίως λόγω των ζωντανών τους εμφανίσεων αλλά και των συνθέσεών τους καθαυτών. Μια τέτοια, επιβλητική, θεατρική και υπερβατική εμφάνιση περιμέναμε όσοι πήγαμε στο Gagarin 205 το Σάββατο βράδυ. Η λεπτομέρεια όμως που έκανε την διαφορά και απογείωσε την βραδιά, πέραν της αυστηρής τήρησης του προγράμματος, ήταν τα δυο συγκροτήματα που άνοιξαν την βραδιά. Οι Thy Darkened Shade και οι Dead Congregation, θα πρέπει να λογίζονται ως παγκόσμιου βεληνεκούς στο είδος τους και ήταν ευχής έργον να απογειώσουν μια ήδη πολλά υποσχόμενη βραδιά.

Η είσοδος στις 20:00 ακριβώς των Thy Darkened Shade, με την κατάλληλη εισαγωγή και έπειτα με το φοβερό "Elixir Of Azazel", θα ξεδίπλωνε μπροστά στο κοινό, παρά τα όποια ηχητικά προβλήματα, τις συνθέσεις και την ποιότητα της μπάντας. Το συγκρότημα, δεν λογαριάζει τον αρχικά μέτριο ήχο, και μεταδίδει την αύρα των δίσκων του, ειδικά του "Liber Lvcifer I: Khem Sedjet" που είναι από τους κορυφαίους της δεκαετίας για το ιδίωμα. Οι μανιακές κιθάρες, οι εναλλαγές καταιγιστικών ρυθμών και «ορθόδοξων» μελωδιών, πλαισιώνονταν από δυναμικά φωνητικά, που συνεισέφεραν στο απόκοσμο και τελετουργικό στοιχείο. Η ατμόσφαιρα του "Or She-Ein Bo Mahshavah| παρά τις προς στιγμήν τεχνικές δυσκολίες απλώνεται σε όλη την αίθουσα και το κοινό εξοικειώνεται περισσότερο με τον πολυεπίπεδο ήχο της μπάντας. Το κλείσιμο  με το επιθετικό "Revival Through Arcane Skins" και έπειτα με το εντυπωσιακό στην απλότητά του “Daemon Phosphorus”, ανοίγουν επαρκώς τις πύλες της κολάσεως για να τις διαβούν αργότερα οι Watain.

Οι Dead Congregation που ακολούθησαν, ως γνωστόν κινούνται σε death metal πεδία. Κάθε τους εμφάνιση προκαλεί πάντα ιδιαίτερη αίσθηση ενώ διαθέτουν και αρκετά πιστό κοινό. Είναι η πρώτη φορά που τους παρακολουθώ ως support act σε άλλο συγκρότημα και πιστεύω είναι κάτι που επηρέασε την εμφάνισή τους. Ο ήχος αρχικά, από εκεί που στεκόμουν μου φάνηκε πολύ μέτριος σε σημείο να μην ακούγονται τα χαρακτηριστικά τους leads και κοψίματα για τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά. Σε συνυπολογισμό, με το, πιθανώς, μη εξοικειωμένο κοινό λόγω των περιστάσεων, δεν υπήρχε η ένταση που συχνά χαρακτηρίζει τις εμφανίσεις τους, παρά την προφανή ύπαρξη πιστών οπαδών. Φυσικά, η ποιότητά των συνθέσεων τους δεν χωράει περιθώρια αμφισβήτησης. Μετά το "Wind’s Bane", έλαβε μέρος ένα απαραίτητο τεχνικό διάλειμμα. Έκτοτε, η μπάντα δεν κοίταξε πίσω της, και με το "Morbid Paroxysm" να ακούγεται όπως πρέπει, άρχισαν να ξεσηκώνουν περισσότερο κόσμο. Η ανεπανάληπτη δυάδα "Only Ashes Remain και “Promulgation Of The Fall", πάντα και παντού θα ακούγεται τρομακτική και θεοσκότεινη. Το κλείσιμο δε, με το συγκλονιστικό "Teeth Into Red" ήταν και η αποκορύφωση της εμφάνισής τους, με τα leads και τα solos του να προκαλούν δέος.

Οι Watain, εισέρχονται στην σκηνή του κατάμεστου πλέον Gagarin, στις δέκα και είκοσι ακριβώς. Ο κόσμος, διπλάσιος από την προ πενταετίας εμφάνισή τους, εκτόνωσε την προσμονή του στην μανιακή εκκίνηση με το "Storm Of The Antichrist". Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καταλληλότερο κομμάτι για την έναρξη της τελετής των Σουηδών, οι οποίοι έχοντας πίσω τους το απαραίτητο σκηνικό με banners, κεριά και φλεγόμενες τρίαινες, διέθεταν μια κολασμένη ενέργεια που παρέσερνε κάθε παραβρισκόμενο. Η συνέχεια με το πρώτο single του "Trident.Wolf.Eclipse", "Nuclear Alchemy", κινήθηκε στα ίδια επίπεδα. Το εν λόγω κομμάτι μπορώ να πω πως στον δίσκο δεν με εντυπωσίασε, ζωντανά όμως η συνεισφορά του κοινού και το πάθος της μπάντας το απογείωσαν. Μετά από την πιο thrash έναρξη, το πέρασμα από το "The Wild Hunt" και τις μελωδίες του "The Child Must Die", η ατμόσφαιρα άρχισε να μαυρίζει επικίνδυνα.

Ο Danielsson ανάμεσα στα πρώτα τραγούδια ήταν ιδιαίτερα ομιλητικός, στο πνεύμα του show που δίνει η μπάντα. Τα υπόλοιπα μέλη, εναλλάσσονταν διαρκώς δεξιά και αριστερά, συνεισφέροντας τα μέγιστα σε ένα show που αν το παρακολουθούσες πρώτη φορά θα έβλεπες ζούσες ακριβώς αυτό που είχε υποσχεθεί η μπάντα στην συνέντευξή της. Η επιστροφή στους δύο πρώτους τους δίσκους που ακολούθησε, πρώτα με το "Puzzles Ov Flesh" και μετά με το "Angelrape", έφερε χαμόγελα και ατελείωτο headbanging τους παλαιότερους οπαδούς. Αν δε, το μπάσο ήταν πιο δυνατό ειδικά στο "Puzzles Ov Flesh", θα μιλούσαμε για μια πρόωρη κορυφή της εμφάνισής τους. Μεταφερόμαστε έπειτα στο παρόν και τα "Furor Diabolicus" (που και εδώ το χαμηλό μπάσο του στέρησε δυναμική) και το "Sacred Damnation". Ο τελευταίος δίσκος των Σουηδών είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό και αυτό φάνηκε.

Φυσικά, δεν ήταν παρά μέχρι τα "Underneath The Cenotauph" και ειδικά το "Malfeitor" που νιώσαμε πως βλέπουμε κάτι ανεπανάληπτο. Το δεύτερο δε, με όλο του το ζωντανό μεγαλείο, θαρρώ πως στοίχειωσε όλο το κοινό. Ο ύμνος του "Sworn To The Dark" με την εισαγωγή - πικάρισμα της μπάντας, τραγουδήθηκε έξαλλα, σε σημείο να μην θυμίζει black metal τραγούδι. Η απόδοση του Stellarvore ζωντανά, είναι μια εμπειρία από μόνη της. Η πομπώδης σύνθεση, μέσα στα σκηνικά και την ατμόσφαιρα των λύκων, ήταν μια εξωπραγματική εμπειρία, και από τα πειστήρια πως οι Watain διαφέρουν από τους σύγχρονους εκπροσώπους τους, ως προς την προσέγγιση και το όραμά τους. Η μαύρη μαγεία του "The Serpent's Chalice", κλείνει την βραδιά μέσα από το επιβλητικό δεύτερο μισό της. Το "Sworn To The Dark - No Return" έχει καθιερωθεί στην συνείδηση του κοινού ως modern classic και το ξέρει και η ίδια η μπάντα.

To τέλος, βρίσκει τον Εric Danielsson αρχικά να κρατάει μια ελληνική σημαία με το λογότυπο της μπάντας και έπειτα να μένει μόνος του στην σκηνή για να ολοκληρώσει την τελετή και τις τιμές στους θεούς του. Μπορεί να μην είχαμε, όπως σε άλλους σταθμούς της περιοδείας, διασκευή στους Bathory, είχαμε όμως μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση. Αν υπάρχει μια διαφορά με την προηγούμενη τους επίσκεψη, αυτή είναι πως η μπάντα, διαφορετικό μέγεθος πλέον, ήταν πιο προσεγμένη, πιο στυλιζαρισμένη και λιγότερο ορμητική και μανιακή. Οι διαφορές όμως είναι μηδαμινές και παρά τα μικρά παράπονα του γράφοντα, οι Watain ικανοποίησαν, φτάνοντας με ευκολία τα στάνταρ που έχουν οι ίδιοι θέσει. Το πάθος και η αφοσίωση που τους διακατέχει σε κάθε νότα κάθε τραγουδιού, θα μείνουν χαραγμένα στο μυαλό όσων παρακολουθήσαν αυτήν την εξαιρετική συναυλία.

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης