Warhaus, Tango With Lions @ Gagarin 205, 20/04/18

Ή αλλιώς, πώς να καταστρέψεις το κλίμα μιας πολλά υποσχόμενης βραδιάς...

Ας αρχίσουμε όμως από την αρχή, μιας και την αρχή έκαναν στις 21:30 οι Tango With Lions. Η Κατερίνα Παπαχρήστου και οι μουσικοί συνοδοιπόροι της, που δεν χρειάζονται πλέον και ιδιαίτερες συστάσεις, μας παρουσίασαν ένα ημίωρο σετ τραγουδιών, με πολλές προσθήκες από τον νέο τους δίσκο, "The Light", ο οποίος κυκλοφόρησε αρχές του έτους από την Inner Ear, μετά από πέντε χρόνια απουσίας του σχήματος από την δισκογραφία.

Με έκκεντρο στήσιμο των ντραμς στα τέρμα αριστερά και καθιστούς όλους τους μουσικούς, οι Αθηναίοι έπαιξαν για τον πολύ κόσμο που ήρθε από νωρίς στο Gagarin οκτώ παλιά και νέα τραγούδια τους, στην ακουστική τους εκδοχή και καμιά φορά έφτασαν και να διασκευάσουν εαυτούς, όπως έγινε στο "On The Floor". Άλλη μία καλή εμφάνιση ενός σχήματος με σταθερά καλές επιδόσεις.

Έτσι ήρεμα κύλησε ο χρόνος μέχρι το και μισή της δεκάτης βραδινής, προαναγγελθείσα ώρα εμφάνισης των πρωταγωνιστών της βραδιάς. Οι Warhaus ή, αλλιώς, το νέο μουσικό όχημα του Maarten Devoldere, γοητευτικού μαγίστρου της Belpop και frontman των Balthazar. Κάνοντας μια μικρή αναδρομή στην σύντομη ιστορία της μπάντας, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι τους Warhaus, όλα ξεκινούν το 2016 όταν ο Devoldere, περνώντας το κατώφλι των πρώτων -άντα, αποκαλύπτει τη διάθεσή του να βγάλει σόλο μουσική εκτός των Balthazar συνόρων. Κάπως έτσι γεννιέται ο πρώτος δίσκος και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Πρόκειται λοιπόν για νεοπαγές σχήμα, παρ’ ότι ο εμπνευστής και βασικός συντελεστής του δεν είναι καινούριος στα πράγματα.

Η θεματολογία των τραγουδιών είναι εμπνευσμένη από την κλασσική ρομαντική λογοτεχνία - ο τίτλος του ντεμπούτου προέρχεται από τον «Εραστή της Λαίδης Τσάτερλυ» -, ενώ η σκοτεινή Belpop τους [Belgian pop] τραβάει από το δεξί της χέρι το νεο-νουάρ, ενώ με το αριστερό ξεσκονίζει αγαπημένες μελωδίες από Leonard Cohen, Tom Waits, Nick Cave.

Με κιθάρα, ντραμς και μπάσο, ολίγα πνευστά που περισσότερο διακοσμητικό ρόλο έχουν στις συνθέσεις και ένα πολύ εντυπωσιακό μεταλλόφωνο που στην πραγματικότητα κάνει την διαφορά, οι Βέλγοι έχουν στις αποσκευές τους μια ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση και πολλή χορευτική διάθεση που περνάει στο live. Αν συνυπολογίσουμε και την ατμοσφαιρική παρουσία του Devoldere, τότε οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι έχουμε ένα μείγμα-εγγύηση για καλές συναυλιακές εμπειρίες.

Παρ' όλα αυτά, και οφείλω εδώ να παραδεχτώ πως μιλάω ίσως προσωπικά, μιας και ο πολύς κόσμος δεν έδειξε να συμμερίζεται τις σκέψεις μου πάνω στο ζήτημα, ο mainman της μπάντας δεν έπαιξε καθόλου καλά το χαρτί της πρώτης γνωριμίας με ένα κοινό. Εξηγούμαι:

Λίγο αφότου βγήκε στην σκηνή εν μέσω ζεστού καλωσορίσματος και χειροκροτημάτων, βιάστηκε να μας παγώσει, λέγοντάς μας ευγενικά ότι επειδή θα ερμηνεύσει ένα «πολύ εσωτερικό» τραγούδι, καλό θα ήταν «να βγάλουμε τον σκασμό» ("shut the fuck up!"). Μετά την κρυάδα, μας ενημέρωσε ότι, καταγόμενος ο ίδιος από το Βέλγιο, διακρίνει αρκετές πολιτισμικές διαφορές ανάμεσά μας, σπεύδοντας να μας μάθει πώς μοιάζει μια τρομπέτα. Εξωτικό πνευστό που τελικά χρησιμοποίησε για εφφέ, παίζοντας συνήθως δυο-τρεις νότες σε επανάληψη.

Και κάπως έτσι, η συζήτηση με το κοινό - ή ο μονόλογος; - προχώρησε σε άλλα ενδιαφέροντα θέματα, πιο ταξι-ιδιωτικά: Μας εκτέθηκε η απορία γιατί όταν παίρνει ταξί στην Αθήνα πάντα καταλήγει να πηγαίνει προς την αντίθετη από την σωστή κατεύθυνση, το περιστατικό της «πράσινης» Ακρόπολης (ζήτησε από ταξιτζή να τον πάει στην Ακρόπολη και τελικά είδε πολύ πράσινο σε μέρος αγνώστων λοιπών στοιχείων όπου μάλλον δεν υπήρχε Παρθενώνας), το κακό αστείο του ταξιτζή που αγαπούσε τον Τραβόλτα και τα λογοπαίγνια και διάφορα άλλα, ενώ ολοένα και περισσότερο ξεπερνούσαμε το όριο της πλάκας ή του καυστικού χιούμορ. Αν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος...

Θα μου πείτε, τί μας τα λες όλα αυτά; Εμείς για την μουσική πάμε στις συναυλίες! Μα κι εγώ γι’αυτό πάω. Συνήθως... Όταν όμως ο εκάστοτε επηρμένος καλλιτέχνης αποφασίζει να μου πετάει κατά ριπάς ενοχλητικά, σκωπτικά σχόλια του τύπου «οι ταξιτζήδες σας είναι κλέφτες», «εδώ δεν έχετε χιούμορ», «αυτό εί-ναι μί-α τρο-μπέ-τα!» και διάφορα άλλα άσχετα ή στερεοτυπικά - ενώ παραδέχεται πως μόλις ένα βράδυ έχει περάσει στην Αθήνα - τότε να το βράσω! Η καλή μου διάθεση πάει περίπατο (ή μήπως, αυτοκινητάδα με ταξί;) και μου δημιουργείται ένας εκνευρισμός που καταλήγει σε απάθεια, μιας και δεν μπορώ να φύγω γιατί έχω υποχρέωση να μείνω μέχρι το τέλος.

Τί κι αν μας αφιέρωσε το υπέροχο "Love's A Stranger"; Τί κι αν κατέβηκε και τραγούδησε το "Mad World" μέσα από το κοινό; Τί κι αν στο φινάλε ξαναβγήκε γρήγορα για ένα ακόμη τραγούδι; Το πολιτισμικό χάσμα που τελικά εύστοχα καταδείχθηκε εξ αρχής, άνοιξε διάπλατα μπροστά μου και κατάπιε τα πάντα, αφήνοντας μόνο μια κακή γεύση.

Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου