Uriah Heep, Chrysilia @ Fuzz Club, 08/02/19

Το γεγονός ότι οι θρυλικοί Uriah Heep είχαν να εμφανιστούν στην Αθήνα σχεδόν οκτώ χρόνια, σε συνδυασμό με τη σταθερά καλή τους πορεία στα μουσικά δρώμενα παρά την ηλικία τους, ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα έφερνε αρκετό κόσμο στο Fuzz. Το πανηγυρικό sold-out μια-δυο μέρες πριν τη συναυλία, το οποίο μάλιστα δεν διαφημίστηκε, απλά απέδειξε ότι τα οκτώ χρόνια ήταν πάρα πολλά. Μιλώντας προσωπικά, είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τη δεύτερη φορά μου στο Gagarin το 2003 και σχεδόν δύο δεκαετίες από το '99 στο Ρόδον, οπότε θα ήταν σχεδόν αμαρτία να μην εκμεταλλευτώ την ευκαιρία.

Τη συναυλία θα άνοιγαν οι Chrysilia, πεντάδα με δύο γυναικείες παρουσίες που κινείται στον χώρο του συμφωνικού/folk metal. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς δικαίως ότι δεν ήταν και η πιο ταιριαστή επιλογή, από την άλλη πλευρά όμως το folk στοιχείο μετρίαζε τις εντάσεις και αποτέλεσε έναν σύνδεσμο, ενώ δεν είναι κακό να υπάρχει πότε-πότε ηχητική διαφοροποίηση στο support για να ανοίγουμε τους ορίζοντές μας.

Παρά την απουσία βιολιού που θα έκανε το τελικό αποτέλεσμα μάλλον πιο πλούσιο και ενδιαφέρον, οι Chrysilia, με τον επαγγελματισμό και την ποιότητα που έβγαλαν, θαρρώ πως κέρδισαν την προσοχή και την εκτίμηση του κοινού. Δυνατό τους σημείο ήταν μια εξαιρετική frontwoman, η οποία σε συνδυασμό με την πολύ καλή δεύτερη φωνή της κιμπορντίστριας σε αρκετά σημεία, απέδωσε πραγματικά άψογα. Πολύ ενδιαφέροντα ήταν και τα σόλο, με την κιθαριστική μαγεία δυστυχώς να μην επεκτείνεται στα υπόλοιπα μέρη των τραγουδιών.

Το 40λεπτο, συμπεριλαμβανομένης της εισαγωγής σετ, βασίστηκε στο προ διετίας ντεμπούτο "Et In Arcadia Ego" που βγήκε στην αγορά από τη φινλανδική Lion Music, ενώ απολαύσαμε και την επιμεταλλωμένη εκδοχή στο "The Mummer's Dance" της σπουδαίας Loreena McKennitt που θα περιλαμβάνεται στο επερχόμενο, δεύτερο άλμπουμ. Καλύτερη στιγμή αποτέλεσε το εναρκτήριο "The Menalon Trail" με τις καταπληκτικές μελωδίες, ενώ αρκετά ενδιαφέρον ήταν το «hit» "Desperate Wings".

Δεδομένης της δυσκολίας να αποτυπωθεί στο σανίδι το στουντιακό αποτέλεσμα ενός κατά βάσει συμφωνικού/μοντέρνου metal σχήματος, ειδικά όταν μιλάμε για support εμφάνιση, οι Chrysilia τα κατάφεραν πολύ καλά και είμαι σίγουρος ότι βρίσκονται στα υπόψιν των φίλων του είδους. Προσωπικά θεωρώ τις βασικές ρυθμικές φόρμες που χρησιμοποιούνται στο συμφωνικό metal αρκετά περιοριστικές και θα προτιμούσα περισσότερη τσαχπινιά, αλλά μάλλον φταίνε τα αρκετά παλιομοδίτικα γούστα μου,οπότε πάω πάσο.

Με το πρόγραμμα να τηρείται εξαρχής και μέχρι τέλους με ακρίβεια πενταλέπτου, τους τεχνικούς να ρυθμίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες επί του εξοπλισμού που συνοδεύει το συγκρότημα, κλασικό ροκ να μας χαλαρώνει και να μας φτιάχνει, αρχής γενομένης από το καταπληκτικό "Alone With You" των Αυστραλών Sunnyboys και το sold out να είναι πέρα για πέρα ανθρώπινο, όλα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη στιγμή της έναρξης.

Μέσα σε κλίμα γενικότερου ενθουσιασμού, ο θρύλος Mick Box με τους παλαιότερους και νεότερους συνοδοιπόρους του κατέλαβαν τη σκηνή, εκκινώντας δυναμικά με το "Grazed Βy Heaven" από το πιο πρόσφατο και 25ο κατά σειρά άλμπουμ της σχεδόν 50ετούς πορείας του σχήματος "Living The Dream". Προς τιμήν του σχήματος, τα καινούρια τραγούδια ακούγονται πολύ καλά στο live, ενώ αρκετοί από τους οπαδούς στις πρώτες γραμμές αλλά και γενικότερα φαίνεται να το απολαμβάνουν, καθώς τραγουδούν και συμμετέχουν ενεργά.

Όσον αφορά τα παλαιότερα, καταρχάς στις πρώτες νότες του "Return Τo Fantasy" ήταν σαν να μπήκε γκολ, το εναρκτήριο από το "Abominog" του 1982, "Too Scared Τo Run" αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, και στο άψογα εκτελεσμένο "Rainbow Demon" ψιλοτρόμαξα με τη μέτρια ανταπόκριση του κοινού, μιας και πρόκειται για ένα από τα καλύτερα και γιατί όχι πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια του συγκροτήματος. Ευτυχώς τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα όταν μπήκαμε στην τελική ευθεία με τους έξι back to back ύμνους.

Η αρχή έγινε με το "Gypsy", την πρώτη επιτυχία από το μακρινό 1970, με τα σόλο να «μεταφέρονται» στο επόμενο "Look Αt Yourself", όπου όλοι οι μουσικοί έκαναν το κομμάτι τους. Ρίγη συγκίνησης προκάλεσε αναμενόμενα το "July Morning", για το οποίο ο Box μας πρόσφερε την ακόλουθη ιστορία: Ήταν τρεις μέρες άρρωστος, και όταν επέστρεψε στο στούντιο, οι υπόλοιποι είχαν δουλέψει τρία ξεχωριστά μέρη. Η σύνδεση έγινε, το αποτέλεσμα ήταν μαγικό, και τα υπόλοιπα ήταν rock 'n' roll ιστορία.

Το φινάλε το κανονικού σετ υπήρξε μεγαλειώδες, με ένα από τα αναμενόμενα μεγαλύτερα sing along που μπορεί να συναντήσει κανείς σε κλειστό συναυλιακό χώρο στην Αθήνα. Ο λόγος φυσικά για το σπουδαίο "Lady Ιn Black" που αποδόθηκε πολύ όμορφα και τραγουδήθηκε από σύσσωμο το Fuzz. Το σύντομο διάλειμμα υπό τις επευφημίες "we want more" έφερε τους χτύπους του "Sunrise" και το συγκρότημα πίσω στη σκηνή, για μία ακόμη σπουδαία εκτέλεση ενός θρυλικού τραγουδιού, που κατά την προσωπική μου άποψη υπήρξε και το απόλυτο highlight της βραδιάς.

Το οριστικό φινάλε ήρθε αναμενόμενα με το "Easy Livin'" μετά από 100 καθαρά λεπτά μουσικής μέσα σε αποθέωση και πανηγυρικό κλίμα, για να αποχωρήσουν άπαντες χαμογελαστοί και γεμάτοι με όμορφες αναμνήσεις. Και πως θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό, όταν και οι πέντε μουσικοί, βασιζόμενοι σε ένα σπουδαίο ρεπερτόριο, έδωσαν όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά μια σπουδαία παράσταση.

Θα ξεκινήσω από τον νεότερο στο σχήμα, το αεικίνητο Davey Rimmer, ο οποίος με εκπληκτικό κατά τόπους παίξιμο απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί με άνεση σε ένα τόσο σπουδαίο σχήμα. Ο υπερδυναμικός Russell Gilbrook πίσω από τα τύμπανα, που έχει δώσει μοντέρνα πνοή και την απαραίτητη φρεσκάδα τα τελευταία χρόνια, υπήρξε αλάνθαστος, παρότι μπούκωνε κάπως τον κατά τα άλλα πολύ καλό, αν και όχι πολύ δυνατό ήχο.

Από τις παλιοσειρές πλέον, ο Phil Lanzon υπήρξε απλά άψογος μαέστρος και ο Shaw, που έχει φάει πολύ bullying πριν το bullying επειδή δεν μπορούσε να πλησιάσει τον Byron (λες υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που θα μπορούσε να το κάνει), ήταν παρά την ηλικία του εξαιρετικός. Το μόνο που θα μπορούσε να του προσάψει κανείς ήταν ότι υπερέβαλε κάπως βγαίνοντας εκτός φωνητικών γραμμών, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να τον ακολουθήσουμε στον ρυθμό, αλλά μικρό το κακό.

Τελευταίος και καλύτερος ο Magic Man, κουβαλώντας πάνω από μισό αιώνα εμπειρίας στην εξάχορδη, δεν σταμάτησε να χαμογελά, να αστειεύεται και να κάνει τα μαγικά του, αποτελώντας την επιτομή του καλώς εννοούμενου επαγγελματισμού και φωτεινό παράδειγμα για κάθε rock μουσικό, είτε κάνει τα πρώτα του βήματα στο σανίδι είτε έχει διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα. Σε αντιστοιχία, η πεντάδα στο σύνολό της απέδειξε πως παίζεται η μεγάλη μπάλα, αποτελώντας παράδειγμα για κάθε rock μπάντα, ανεξαρτήτως ιδιώματος, ηλικίας και αναγνώρισης.

Το σπουδαίο υλικό, παλαιότερο αλλά γιατί όχι και νεότερο υπήρχε, η ερμηνευτική διάθεση περίσσευε, οι ολοζώντανες εκτελέσεις έδωσαν αξία σε αυτό που λέμε συναυλία, ο σεβασμός προς το κοινό αποδείχθηκε ποικολοτρόπως, και εν τέλει η ανάγκη να ξαναδούμε τους Uriah Heep το συντομότερο δυνατό, τουλάχιστον στην Αθήνα, χωρίς τον στυλίστα τους αν γίνεται, είναι επιτακτική. Σε οκτώ μήνες, όχι χρόνια.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος