Up The Hammers - Day 1: Manilla Road, Doomsword, Northwind, Attika κ.ά. @ Gagarin 205, 25/05/18

Το κυρίως μενού του δέκατου τρίτου Up The Hammers Festival περιελάμβανε την πρώτη ημέρα δύο πολύ αγαπημένες και γνώριμες μπάντες, το μεγαλύτερο ίσως συναυλιακό απωθημένο των Αθηναίων οπαδών του κλασικού metal, δύο νέες δυνάμεις στο ξεκίνημα και στο ενδιάμεσο δύο σχήματα που θέλαμε πολύ να δούμε ζωντανά για διαφορετικούς λόγους.

Night

Τα 35 λεπτά που κράτησε η εμφάνιση των Night ήταν υπεραρκετά για να αποδείξουν μερικά πραγματάκια. Πρώτον, είναι σπουδαίοι παίχτες (Σουηδοί γαρ, με το κράτος να επιδοτεί τα μαθήματα μουσικής και τις πρόβες). Δεύτερον, η απόδοση τους έδειξε πως άνετα θα μπορούσαν να παίξουν πιο ψηλά στη μέρα και είμαι σίγουρος πως κέρδισαν όσους είχαν τα κότσια ή τον ελεύθερο χρόνο να έρθουν και να ξεκινήσουν τις μπύρες από τις τέσσερις το μεσημέρι.

Τρίτον, πως είναι ροκάδες στην καρδιά, αφού το δωρικό metal τους, είναι τίγκα στις μελωδίες και τα σόλο. Τέταρτον, πως δεν χρειάζεται να έχεις τα PA των Maiden για να βγάλεις ζεστό και καλό ήχο σε μια συναυλία. Το μοναδικό αρνητικό της εμφάνισής τους; Το ότι παίξανε μόνο 35 λεπτά και πως ίσως ότι τα φωνητικά ήταν λίγο πιο πίσω, αν και λογικά αυτό έγινε εσκεμμένα λόγω της ψιλής και ιδιαίτερης φωνής του τραγουδιστή.

Vulture

Η «καλή» μέρα φαίνεται από το πρωί λένε και οι Vulture χωρίς καν να ξεκινήσουν αντιμετώπισαν κάποιο τεχνικό θέμα, πριν στρέψουν τις πλάτες τους στο κοινό και εξαπολύσουν την speed/thrash ηχητική τους καταιγίδα. Δυστυχώς ο ήχος δεν ήταν σε κανένα σημείο σύμμαχος τους καθώς ήταν αρκετά δυνατός, βαβουριάρικος και με τις κιθάρες να ξυρίζουν, αλλά φάνηκε πως πρόκειται για μια μπάντα που το κατέχει το σπορ και τα έδωσαν όλα στο διάστημα που εμφανίστηκαν.

Η επιλογή στο να διασκευάσουν το "Rapid Fire" έδειξε για ακόμα μια φορά ποιοι είναι οι μπαμπάδες του είδους και γενικά φάνηκαν να κερδίζουν τις εντυπώσεις, αν και στα πηγαδάκια που σχηματίστηκαν μετά το πέρας της εμφάνισής τους, το κυρίαρχο θέμα που επικράτησε ήταν ο μέτριος ήχος και πόσο περισσότερο θα ευχαριστιόμασταν την εμφάνισή τους αν ήταν κάπως καλύτερος.

Κ.Π.

Agatus

Η εμφάνιση των heavy blacksters Agatus στο φετινό Up The Hammers, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα θέλγητρα για να έρθει κανείς, τουλάχιστον την πρώτη ημέρα. Το setlist τους ήταν βασισμένο στο προπέρσινο υπερ-επιτυχημένο (καλλιτεχνικά και εμπορικά) άλμπουμ τους "Eternalist", το οποίο απέδωσαν ολόκληρο, πλημμυρίζοντας στο σκοτάδι το Gagarin.

Η μπάντα, παρά το μουδιασμένο ξεκίνημα και κάποια προβλήματα στον ήχο της, βρήκε το ρυθμό της στη συνέχεια, εκεί κάπου στην κομματάρα "The Oath (Of Magic And Fire)", και ικανοποίησε, σε γενικές γραμμές, τον κόσμο που τους είδε. Η εσωστρεφής φύση της μουσικής τους, με τις ετερόκλητες επιρροές και την πληθώρα πλήκτρων «ξένισε» το πιο παραδοσιακό κοινό του φεστιβάλ, το οποίο όμως εκτίμησε τη λιτή και σεμνή παρουσία της μπάντας και την τίμησε με το χειροκρότημά του.

Β.Σ.

Attika

Έχοντας αγαπήσει το "When Heroes Fall" ως σχεδόν καινούρια κυκλοφορία και θεωρώντας το ακόμη τρομερής ποιότητας άλμπουμ, περίμενα την πρώτη εμφάνιση των Attika επί ευρωπαϊκού εδάφους με ιδιαίτερη ανυπομονησία. Στην σκάρτη μία ώρα που βρέθηκαν στην σκηνή οι τέσσερις Αμερικανοί (και όχι πέντε όπως μας είχε δηλώσει ο Robert VanWart) είχαν τα θετικά και τα αρνητικά τους, με το τελικό πρόσημο να καθορίζεται από την υποκειμενικότητα και την διάθεση του ακροατή.

Το setlist ήταν αναμενόμενα εξαιρετικό, η φωνή του VanWart (ή Rob Halford από την Μελβούρνη της Florida) κρατάει ακόμη αυτήν την μοναδική αντρίκεια χροιά, ο Bill Kraweski έχει την τεχνική κατάρτιση να φορέσει τα παπούτσια του Joe Longobardi, ο Jeff Patelski εντυπωσίασε με το στιβαρό και παλιακό παίξιμό του και τα τρία καινούρια τραγούδια ήταν παραδόξως πολύ ενδιαφέροντα, θυμίζοντας αρκετά την παλιακομοντέρνα προσέγγιση των Judas Priest.

Από την άλλη μεριά, ενώ ο ήχος ήταν σε γενικές γραμμές καλός, ακούγαμε συχνά πυκνά «μικροφωνισμούς» και λάθη συγχρονισμού, που αν δεν οφείλονται σε κάποιο απροσδιόριστο τεχνικό ζήτημα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η μπάντα δεν ήταν σωστά προετοιμασμένη για την απόδοση του απαιτητικού heavy/power υλικού της (ίσως να έφταιγε η απουσία δεύτερου κιθαρίστα).

Αν και πιστεύω πως δύσκολα οι Attika κέρδισαν νέους οπαδούς, οι παλιοί θαρρώ πως ικανοποιήθηκαν, με μερικούς από αυτούς να σιγοντάρουν σε σημεία σε ένα υποτυπώδες sing along. Προσωπικά υπήρχαν τραγούδια και σημεία που ευχαριστήθηκα αρκετά, ενώ γενικότερα, λαμβάνοντας επίσης υπόψιν ότι πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε τους Αμερικανούς, θεωρώ εαυτόν τυχερό που τους είδα, έστω με αμφιλεγόμενη απόδοση.

Θ.Ξ.

Northwind

Στους Θεσσαλονικιούς Northwind τα πράγματα σοβάρεψαν πολύ... Μιλάμε για την πρώτη εμφάνισή τους στην Αθήνα και οι προσδοκίες ήταν, δικαιολογημένα, πολύ υψηλές, γνωρίζοντας το ποιοτικότατο υλικό τους και την ιστορία τους. Ευτυχώς, οι Northwind όχι μόνο στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, αλλά έδωσαν ένα απίστευτα «γεμάτο» live, παίζοντας επτά από τα εννέα κομμάτια του αριστουργηματικού "Mythology" αλλά και τα πανέμορφα "Red Justine", "Kick The World" και "Seven Days In A Hole" από το "Northcomin".

Κερασάκι στην τούρτα ήταν ένα αξιοπρεπέστατο καινούριο κομμάτι ("King Alexander The III") αλλά και η απόδοση του Δήμου των heavy/rockers Heritage στα φωνητικά, ο οποίος απέδωσε πανέμορφα τους ύμνους των Northwind, προσαρμόζοντας τη φωνή του στα λυρικά και μελωδικά δεδομένα της ιστορικής μπάντας, η οποία γενικώς βρέθηκε σε μεγάλη μέρα.

Έξυπνη επιλογή ήταν η πιο heavy προσέγγιση του υλικού τους και η απουσία γυναικείων φωνητικών και πλήκτρων, γεγονός που προσέδωσε περισσότερο «συναυλιακό» χαρακτήρα στα τραγούδια και επιπλέον βοήθησε στη διαύγεια του ήχου, που ήταν ο καλύτερος που ακούσαμε, συγκριτικά με όσους προηγήθηκαν.

Περιττό να αναφέρω το χαμό και την πόρωση που προκάλεσαν τα "Medea", "Iole" και φυσικά το "Prometheus The Man" (τι riff-άρα...), τα οποία κατά τη γνώμη μου ανήκουν πλέον στο πάνθεον των μεγάλων στιγμών του συγκεκριμένου φεστιβάλ διαχρονικά.

Μέσα σε γενικές επευφημίες και απόλυτα ικανοποιημένα πρόσωπα, οι Northwind αποχαιρέτησαν τη σκηνή μετά από περίπου μία ώρα και το Έπος "Eagles", ανεβάζοντας τον πήχυ του ανταγωνισμού εκεί που πετούν οι Αετοί, για τους Ιταλούς Doomsword.

Β.Σ.

Doomsword

Είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε το τωρινό στάτους των Doomsword. Η μπάντα από το Βαρέζε μετράει πέντε δισκάρες αλλά παραμένει δισκογραφικά άπραγη από το "The Eternal Battle" του 2011. Μοιάζουν να απλώνουν το πολεμικό, επικό σκοτάδι τους μόνο στη χώρα μας, αφού η τελευταία τους παρουσία στο σανίδι ήταν πάλι στο Up The Hammers, το 2015 όταν εμφανίστηκαν πριν από Omen και Titan Force. Και πριν από αυτό, το 2013 πάλι στη χώρα μας, όταν άνοιξαν για τους Warlord...

Φέτος, ανοίγοντας  τους Manilla Road, το ξεκίνημα έγινε με το κομμάτι που κλείνει έναν από τους δύο μεγάλους τους δίσκους."Resound The Horn: Odin's Hail" για μια κάπως μουδιασμένη αρχή, αφού ο ήχος ήταν αρκετά μουντός και η φωνή του Deathmaster δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου. Ευτυχώς, οι ισορροπίες έφτιαξαν γρήγορα και απολαύσαμε μια βαθιά βουτιά στην Ιρλανδική μυθολογία, τραγουδώντας "come face the hound of Cullan" για το "Death Of Ferdia" με ηρωική ανάταση και τις γροθιές στον αέρα.

Το επόμενο κομμάτι δεν ήθελε συστάσεις. "Heathen Assault" και ο πόλεμος ξεκίνησε επιτέλους στο Gagarin. Υψωμένα πανό, ιταλικές σημαίες και το βούκινο του Deathmaster όσο πιο ψηλά γίνεται για ένα από τα σημαντικότερα επικά κομμάτια της περασμένης δεκαετίας. Ο Ragnar απευθύνεται στους γιούς του, τωρινούς και μελλοντικούς. "Take a look to these shores, my son, for tomorrow everyone will fear the name of Lodbroksson" και ανατριχιάζουν μέχρι και τα βινύλια που ήταν στοιβαγμένα στον εξώστη.

Όλο το σετ από εκεί και έπειτα δεν έκανε κοιλιά. Η επιστροφή του Geilt στο μπάσο, επτά χρόνια μετά την αποχώρησή του, τον βρήκε άκρως κεφάτο. Το κιθαριστικό δίδυμο των The Autarch και The Ancient (και οι δύο εισήλθαν στην μπάντα το 2013, οπότε δεν τους έχουμε ακούσει δισκογραφικά) ήταν στιβαρό. Όμως, όπως και πριν τρία χρόνια, πάλι έβαλαν τον The Autarch, ο οποίος έχει αναλάβει τα lead σημεία των τραγουδιών, σε χαμηλότερη ένταση, κάτι που δεν είναι και τόσο συνετό, όσο και να θες να δώσεις έμφαση στο βάρος των riff.

Πίσω στα του setlist, παρόλους τους ύμνους που μας έλειψαν (βλέπε "MCXIX", "The Youth Of Finn Mac Cool", "Helms Deep", "The Siege") δεν μείναμε ουδόλως παραπονεμένοι. Όπου και να βουτήξεις το χέρι σου στα άλμπουμ των Doomsword, θα βρεις συνθέσεις ξερού, ανόθευτου επικού ατσαλιού. Ευχάριστη έκπληξη το "Battle At The End Of Time" από την τελευταία τους δουλειά, το οποίο έπαιξαν για πρώτη φορά και αποδείχτηκε καταιγιστικό. Προφανώς, μετά το "Heathen Assault" η κορυφή άνηκε στο "In The Battlefield". Κάθε συναυλία των Doomsword είναι σαν να βρίσκεσαι στο πεδίο της μάχης, προλόγισε ο Deathmaster. Και είχε απόλυτο δίκιο.

Κόναν για το encore που ζήτησε μετά μανίας το κοινό. Το "Days Of High Adventure" μας έφτιαξε τη διάθεση και μας ύψωσε το ηθικό μετά το σκοτάδι που έπεσε βαρύ. Ζητήσαμε και δεύτερο encore αλλά ας μην το παρακάνουμε. Ακολουθούσαν και οι μπαμπάδες Manilla Road βλέπετε, σεβασμός. Οι Doomsword υποτίθεται πως γράφουν τραγούδια για μια νέα κυκλοφορία και η αλήθεια είναι πως κρίνεται απαραίτητη πριν τους ξαναδούμε.

Μ.Π.

Manilla Road

Η εμφάνιση των Manilla Road είχε κριθεί με άνεση εκ των προτέρων ιστορική για δύο λόγους. Πρώτον, θα βλέπαμε για πρώτη φορά επί σκηνής στην χώρα μας τον αυθεντικό ουσιαστικά ντράμερ, Rick Fisher, παράλληλα με τον τωρινό Neudi, και δεύτερον, οι Αμερικανοί θα επέστρεφαν με τους καλύτερους δυνατούς όρους στην μεγάλη σκηνή του Gagarin, 16 χρόνια μετά την παρθενική τους εμφάνιση επί αθηναϊκού εδάφους. Ταυτόχρονα, η τιμιότητα που έχει επιδείξει με συνέπεια η παρέα του Shleton απέναντι στους οπαδούς, δεν άφηνε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις αναφορικά με τα στάνταρ απόδοσης.

Το μπάσιμο με την τριπλέτα "Necropolis", "Crystal Logic" και "Flaming Metal Systems" μας έπιασε απροετοίμαστους, στέλνοντάς μας στα ουράνια, και όταν είδα τον Neudi να παίρνει την θέση του Fisher, ειλικρινά αυτό που σκέφτηκα ήταν «αν έρθει τώρα "Quadrology", αντίο ζωή»! Όντως έτσι έγινε, αλλά επειδή δεν χρειάζεται να παίζεις φουλ επίθεση όλο το 90λεπτο για να βάζεις πολλά γκολάκια (οι Manilla βέβαια παίξανε και χασομέρια στην παράτα), οι τόνοι έπεσαν όταν ο Fisher επανήλθε για το "Defender" (πρώτη φορά στην Ελλάδα) και τα μεγάλα έπη "Metal" και "The Empire".

Ο Neudi επέστρεψε την ώρα που έπρεπε για το ανέκαθεν αγαπημένο "Road Of Kings" και το mega hit "Divine Victim", το sing along στο "The Ninth Wave" ήταν μάλλον το μεγαλειωδέστερο της βραδιάς και το "In The Wake", πρώτο single που έβγαλαν ποτέ οι Manilla μέσα από το περσινό "To Kill A King", μάζεψε φόρα για την τελική επίθεση (κι ας αστειεύτηκε ο Shelton ότι θα έπαιζαν το ομώνυμο δεκάλεπτο).

Ο Fisher γύρισε για την πρώτη φορά του συναυλιακού "Black Lotus" από το περίφημο "Mark Of The Beast" (αν και πολλοί θα θέλανε πιστεύω κάποιο άλλο τραγούδι από το εν λόγω έπος επών) και το "Riddle Master" σε όλη του την μεγαλοπρέπεια συντάραξε το Gagarin συθέμελα. Φτάνοντας προς το τέλος ήταν αυτονόητο ότι ο Neudi θα αναλάμβανε για τη δίλεπτη μάχη του "Open The Gates" και το πόνο τρόμου του "Μystification", και ακόμα πιο αναμενόμενο το φινάλε με τον Fisher για το "Τhe Veils Of Negative Existence" και το "Dreams Of Eschaton".

Μία ακόμη τρομερή συναυλία των Manilla Road λοιπόν έκλεισε (και άνοιξε) όπως το θρυλικό 35χρονο "Crystal Logic", με τον αυθεντικό ουσιαστικά ντράμερ Rick Fisher να βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα για δέκα από τα είκοσι τραγούδια και να τα πηγαίνει εξαιρετικά. Φυσικά και οι υπόλοιποι τέσσερις απέδωσαν τα μέγιστα, με τον 60άρη Shelton να ξεχωρίζει για μία ακόμη φορά και αντέχει με άνεση πάνω από δύο ώρες.

Ο ήχος ήταν σε γενικές γραμμές πολύ καλός, ειδικά στα αριστερά όπου το μπάσο δεν "σκέπαζε" τύμπανα και κιθάρες, οι εκτελέσεις το ίδιο, με εξαίρεση ίσως το "The Veils Of Negative Existence" και ο κόσμος συγκλονιστικός, ειδικά στο πρώτο μισό με γεμάτο το Gagarin. Η κούραση, η ζέστη, το εργάσιμο της ημέρας και το προχωρημένο της ώρας (σχολάσαμε δύο παρά δέκα) είχαν ως αποτέλεσμα ο κόσμος να αραιώσει χωρίς να σπάσει πάρα πολύ, σίγουρα όμως όλοι όσοι (υπ)έμειναν ανταμείφθηκαν στο 100%.

Συνολικά, και αυτή η εμφάνιση των Manilla Road έκρυβε πολλές συγκινήσεις και θα μνημονεύεται ως ξεχωριστή για διαφορετικούς λόγους, ενώ γενικότερα μιλώντας, η πρώτη ημέρα έκλεισε χωρίς κάποιο συγκλονιστικό απρόοπτο, αλλά με τρομερές εμφανίσεις, ειδικά από την μέση και μετά. Το ερώτημα εάν η δεύτερη μέρα θα έφτανε ή θα ξεπερνούσε την πρώτη θα απαντούταν 24 ώρες μετά.

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου