The Troggs, Penny Dreadful @ Gagarin 205, 09/11/19

Όταν προκύπτει ένα live από διάσημο συγκρότημα του μακρινού παρελθόντος χωρίς δυνατή παρουσία στα πράγματα, το ερωτηματικό για την παρούσα κατάσταση είναι δικαιολογημένο. Από τη μία γνωρίζεις ότι το υλικό που μπορεί να εγγυηθεί μια δυνατή συναυλία υπάρχει και με το παραπάνω, από την άλλη αντιλαμβάνεσαι ότι εν τέλει θα υπερισχύσει η λογική του συλλέκτη, παρά εκείνη του ενημερωμένου ακροατή.

Από τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει κανένα από τα αυθεντικά μέλη στην παρούσα σύνθεση, παρά τους δεσμούς που διατηρεί το line-up με το σπουδαίο παρελθόν και τις αναπόφευκτες απώλειες που επιφέρει ο χρόνος, είναι αλήθεια ότι η δυναμική που μπορεί να έχει μια τέτοιου είδους συναυλία περιορίζεται σημαντικά.

Κάπως έτσι, οδηγούμαστε στην αναπόφευκτη συζήτηση περί tribute στην ουσία καταστάσεων και στο κατά πόσον, αλλά και με ποιον τρόπο, ένα μεγάλο συγκρότημα του παρελθόντος μπορεί να συνεχίζει να υφίσταται, τουλάχιστον σε συναυλιακό επίπεδο. Η κατάσταση που μόλις περιγράψαμε θα μπορούσε να κουμπώσει σε πολλές περιπτώσεις, για την ώρα ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση των Troggs κατά την επίσκεψή τους στην Αθήνα και τη συναυλία που έδωσαν το βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin.

Χωρίς να υπάρχει ανακοινωμένο πρόγραμμα εμφανίσεων, το τυπικό και ασαφές εννέα με δώδεκα που υπήρχε στο event page τηρήθηκε μέσες άκρες, με τους Penny Dreadful να παρουσιάζουν σε ένα σαρανταπεντάλεπτο δώδεκα τραγούδια και να κλείνουν με ορχηστρικό θέμα από το "Lumpy Gravy" του τεράστιου Frank Zappa.

Παρότι έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από την προηγούμενη φορά που τους είχα παρακολουθήσει επί σκηνής, τα βασικά χαρακτηριστικά της τετράδας παραμένουν αναλλοίωτα, με βασική διαφορά ότι ένα ακόμη άλμπουμ και μια δεκάδα τραγούδια έχουν προστεθεί. Ο vintage εναλλακτικός rock ήχος, με αναφορές στο punk και την americana αποτελεί ξεκάθαρη δήλωση του συγκροτήματος, με το κατά τόπους σκοτεινό ύφος να δίνει μία επιπλέον διάσταση.

Με μπροστάρη τον Γιάννη Καλιφατίδη, γνωστότερο στους παλιότερους από τους διεθνείς gothic rockers Into The Abyss, οι Penny Dreadful εμφανίστηκαν συνολικά ακόμη καλύτεροι από εκείνο το βράδυ στο Κύτταρο, διαθέτοντας πολύ καλό ήχο, αξιοζήλευτο δέσιμο και εξαιρετικά παιξίματα, οπότε χωρίς δισταγμό θα επιδιώξω να τους παρακολουθήσω ξανά με την πρώτη ευκαιρία.

Καθώς τα λεπτά περνούσαν και δεν υπήρχε κινητικότητα επί σκηνής, ήταν σχεδόν δεδομένο ότι οι Troggs θα βρισκόντουσαν στη σκηνή με το που το ρολόι έδειχνε έντεκα. Ο κόσμος που είχε καλύψει μεν σε όλη του την έκταση τον κάτω χώρο του Gagarin, αρκετά αραιά δε, σχεδόν αφυπνίστηκε από την ξαφνική εμφάνιση των τεσσάρων μουσικών, που εξαρχής αποκάλυψαν τη χιουμοριστική τους διάθεση με μερικές νότες του "Wild Thing".

Πρώτο μεγάλο highlight ήταν το εξαιρετικό single "From Home", ενώ εν συνεχεία κινηθήκαμε εν πολλοίς σε classic rock και rhythm 'n' blues μονοπάτια, συν ένα σοβαρό πέρασμα από τα «απαγορευμένα», με τα "Night Of The Long Grass", "Little Girl" και "Strange Movies", και αξιομνημόνευτα το "Feels Like A Woman" (νούμερο ένα στη Νότια Αφρική και αρκετές άλλες χώρες) και το "Gonna Make You".

Το προαναφερθέν έστρωσε το έδαφος για την τρομερή τριάδα των μεγάλων hit "With A Girl Like You", "Love Is All Around" και "I Can't Control Myself", με αξιοσημείωτη συμμετοχή του κόσμου που γενικότερα φαινόταν να απολαμβάνει την εμφάνιση των Βρετανών.Δυστυχώς όμως, κάπου εκεί και μετά από μία συνολικά ώρα, έκλεισε το main set, με ένα μόλις κομμάτι στο encore.

Αυτό δεν ήταν φυσικά άλλο από το τεράστιο "Wild Thing", σε μια εκτέλεση αντάξια της φήμης του με την καθολική συμμετοχή του κοινού, συμπεριελαμβανομένου σόλο μικροσκοπικού πνευστού από τον frontman Chris Allen και κιθαριστικού οργίου στο τροποποιημένο φινάλε, που σήμανε προς απογοήτευση φαντάζομαι των περισσοτέρων και το οριστικό φινάλε της βραδιάς.

Συνολικά η εμφάνισης της τετράδας ήταν πολύ καλή, όπως μας είχε υποσχεθεί ο Allen, με σύμμαχο τον αρκετά καλό ήχο, αξιοζήλευτο δέσιμο και μεμονωμένα εξαιρετική απόδοση από τους μουσικούς. Οι ξεκάθαρες σε πολλά σημεία μπασογραμμές του Pete Lucas υπήρξαν αξιομνημόνευτές, ο Darren Bond, γιος του αυθεντικού ντράμμερ Ronnie Bond, πίσω από τα τύμπανα ήταν σταθερότατος, ο John W Doyle στην κιθάρα αποδείχθηκε δεξοιτέχνης και ο Allen υπήρξε εξαιρετικός φωνητικά αλλά και ως frontman.

Επιπροσθέτως, το κλασικό βρετανικό χιούμορ σε μικρές δόσεις ήταν αρκετό ώστε η feelgood διάθεση να περισσεύει, ενώ οι επεξηγηματικοί πρόλογοι πριν από τα τραγούδια ήταν ενδεικτική της διάθεσης του συγκροτήματος να «πλασάρει» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μουσική του στο κοινό.

Από την άλλη μεριά, εξαιτίας της περιορισμένης συνολικής διάρκειας και των πολλών κομματιών που θα μπορούσαμε ακόμη να έχουμε ακούσει, αλλά και του κόσμου, που παρά τη φιλότιμη προσπάθεια φαινόταν ποσοτικά λίγος για έναν χώρο όπως το Gagarin, η αίσθηση της μη ολοκληρωμένης εμπειρίας ισοσκέλισε την πολύ καλή παρουσία των Βρετανών, με αποτέλεσμα η εμφάνιση συνολικά να μην μπορεί να χαρακτηριστεί ως χαμένη ευκαιρία για όσους εν δυνάμει θα μπορούσαν να παρευρεθούν.

Υπό αυτές τις συνθήκες αποχαιρετήσαμε τους θρυλικούς Troggs σε μία από τις διαχρονικά σπάνιες εν Ελλάδι εμφανίσεις τους, η οποία δεν αποκλείεται να ήταν και η τελευταία. Όπως και να 'χει, αυτό που μένει είναι ότι κάθε οπαδός του rock 'n' roll που σέβεται τον εαυτό του, αξίζει να ψάξει στη δισκογραφία των Βρετανών πίσω από τις δυο-τρεις μεγάλες επιτυχίες και να ανακαλύψει μερικά σπουδαία τραγούδια-αποδείξεις του πώς γράφεται η καλή μουσική.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography