The Rumjacks, Bad Movies, Junkheart @ Piraeus Academy, 03/11/18

O celtic punk ήχος είχε πάντα το πιστό κοινό του στην Ελλάδα, με σύγχρονους πρωτοστάτες τους Dropkick Murphys, που εκπλήρωσαν ένα μεγάλο απωθημένο του κοινού προ ενάμιση έτους. Τους τελευταίους μήνες, βέβαια, οι νέοι ακροατές αυξάνονται - θες να το αποδώσουμε σε μόδα ή σε επιρροή από την pop τηλεοπτική κουλτούρα (λέγε με "Peaky Blinders") και κάπως έτσι κατέληξα σε έναν χώρο γεμάτο ανθρώπους με τραγιάσκες, τιράντες και καρό πουκάμισα.

Οι Rumjacks είναι μία παρέα από το Σύδνεϋ που αποφάσισε να παίξει ένα συνδυασμό punk rock και celtic-irish folk και ενθουσίασε την τοπική σκηνή. Από τότε έχουν περάσει δέκα χρόνια και οι Αυστραλοί επέστρεψαν για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, στα πλαίσια της περιοδείας για τα δέκατα γενέθλια τους, πραγματοποιώντας τρεις εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Πάτρα. Όπως είπε και ο Frankie McLaughlin, σκοπός του συγκροτήματος είναι να γιορτάζει μαζί με το κοινό και εν προκειμένω τα κατάφεραν πολύ καλά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Με λίγα λεπτά καθυστέρηση από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης ανέβηκαν στη σκηνή οι special guest της βραδιάς, Junkheart. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, πλήθος πηγαινοερχόταν για να βρει θέση στο χώρο, παρ' όλες όμως τις άβολες συνθήκες που πάντα καλείται να αντιμετωπίσει το πρώτο act, οι Αθηναίοι ήταν ομολογουμένως πολύ καλοί.

Η μουσική τους είναι punk rock που ταίριαξε απόλυτα με το γενικότερο κλίμα της βραδιάς. Αν και σαν όνομα κάτι μου θύμιζαν, η συναυλία του Σαββάτου ήταν η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Ήχος που παραπέμπει στην ένδοξη punk rock/pop του '90, ελληνόφωνος νοσταλγικός στίχος με αναφορές στον έρωτα και στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση, δυναμισμός και δέσιμο στην ενορχήστρωση είναι τα κύρια χαρακτηριστικά τους και με αυτά κατάφεραν να κερδίσουν το διαρκώς αυξανόμενο κοινό.

Με κομμάτια από τα δύο άλμπουμ τους αλλά και κάποια πιο πρόσφατα, όπως το "Φαντάσματα" προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο χωρίς να τους καταπιεί η σκηνή. Το κατάφεραν έως ένα σημείο  και απέσπασαν θερμό χειροκρότημα, προθερμαίνοντας το κλίμα για τον φρενήρη χορό των Bad Movies. Οι Junkheart ήταν πολύ καλοί σε αυτό που παρουσίασαν και είμαι σίγουρη ότι κέρδισαν αρκετούς νέους ακολούθους. Προσωπικά θα τους ξαναέβλεπα με μεγάλη μου χαρά.

Setlist: Φαντάσματα / Τόσο Μακριά / Το Τραγούδι Του Ανέμου / Στη Μέση Του Πουθενά / Χαρακιές / Καμιά Πατρίδα / Το Αερόστατο

Όσοι έχουν βρεθεί στις συναυλίες των Bad Movies θυμούνται πολύ καλά την ενέργεια που βγάζουν επί σκηνής. Οι Θεσσαλονικείς συνοδεύουν το mini-tour των Rumjacks στην Ελλάδα και μόνο τυχαία δε μπορούμε να θεωρήσουμε αυτή την επιλογή. Ένα από τα καλύτερα ελληνόφωνα punk rock συγκροτήματα ανοίγει την όρεξη από τη μαρκίζα, ακόμα κι όταν αναγκάζεται να στριμώξει τα 14 χρόνια δισκογραφίας του σε κάτι λιγότερο από μία ώρα.

Χωρίς πολλές συστάσεις λοιπόν, κατά τη γεμάτη ένταση παρουσία τους έπαιξαν τόσο καινούργια όσο και κλασικά κομμάτια τους  με μπόλικο rock 'n' roll. Το 45λεπτο περίπου πέρασμα από το "Salonica Rock City" μέχρι την "Εποχή Των Λύκων" έχτισε μία θερμή ατμόσφαιρα που όμως δε συγκρίνεται με εκείνη των πιο μικρών live τους, όπου το κοινό είναι πιο συνεκτικό και με καλύτερη γνώση των κομματιών. Χωρίς υπερβολές, το setlist περιελάμβανε τις μεγάλες επιτυχίες ("Η Αυτοκρατορία Των Δειλών" και "Το Γράμμα", που τραγουδήθηκε όσο ελάχιστα κομμάτια σε όλη συνολικά τη βραδιά) αλλά και καινούργια ("Ο Πρίγκηπας Του Βάλτου") και κάποια λιγότερο γνωστά.

Οι Bad Movies πραγματοποίησαν μία ψυχωμένη εμφάνιση, επιβεβαιώνοντας τον αστικό θρύλο που τους θέλει να δίνουν εξαιρετικά live. Η ανταπόκριση του ακροατηρίου θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, με εξαίρεση τις μπροστινές σειρές που δε σταμάτησαν στιγμή να χορεύουν και να απολαμβάνουν ένα all-star set.   

 
Το λάβαρο των Rumjacks φωτίστηκε λίγα λεπτά αφ’ ότου κατέβηκαν οι Bad Movies, παρεκκλίνοντας μόλις ένα λεπτό από τον προγραμματισμό. Η έναρξη με το "Plenty" ξεσήκωσε το πλήθος που είχε πυκνώσει για τα καλά, χωρίς να φτάνουμε σε άβολες ή ασφυκτικές καταστάσεις και τα κεφάλια μας κουνιόντουσαν ήδη σε ένα συνεχές μπρος - πίσω. Οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους είχαν προετοιμαστεί γι αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει - είτε είχαν βρεθεί σε κάποιο από τα περσινά live είτε είχε φτάσει στα αυτιά τους η πληροφορία για τις εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις των Αυστραλών. Καμία σημασία δεν έχει αν ήταν η πρώτη ή μη φορά, αλλά αξίζει να αναφερθεί το ότι η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού είχε έρθει διαβασμένη και ετοιμοπόλεμη. Μάλιστα, οι πρώτες νότες του "A Fistful Of Roses" από τη φλογέρα του Frankie McLaughlin αποτέλεσαν έναυσμα για χορό και στο ίδιο κλίμα κινήθηκε και η συνέχεια.

Δεν ήταν λίγες φορές που μέλη του συγκροτήματος μας απευθύνθηκαν, ευχαριστώντας για τη θερμή προσέλευση και την ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Λαλίστατος ήταν ο μπασίστας Johnny McKelvey που προσπάθησε να μας επικοινωνήσει τις εντυπώσεις από την περιοδεία και την Ελλάδα ενώ ο McLaughlin μας μετέφερε ότι ηχογράφησαν υλικό ζωντανά στην Πολωνία και θεωρεί τη χώρα μας σοβαρή υποψηφιότητα για μία ανάλογη επόμενη κυκλοφορία. Από την εμφάνιση τους δε γινόταν να λείψουν τα γνωστότερα κομμάτια που προκάλεσαν παροξυσμό ("Kirkintilloch", "Barred For Life", "An Irish Pub Song", "Uncle Tommy") αλλά και μερικά λιγότερο δημοφιλή ("Spit In The Street", "Jolly Executioner") και νεότερα από τον πρόσφατο δίσκο, "Saints Preserve Us". Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ιδιαίτερα θερμή, μεταδίδοντας τον ενθουσιασμό ακόμα και σε εκείνους που «είδαν φως και μπήκαν» χωρίς να έχουν επαφή με τον συγκεκριμένο ήχο.

Κακά τα ψέματα, τα περισσότερα τραγούδια ακολουθούν το ίδιο μοτίβο και μπορούν να δυσκολέψουν κάποιον να τα ξεχωρίσει, ο βασικός τους όμως σκοπός επιτυγχάνεται με τεράστια επιτυχία. Η διασκέδαση και το πάρτυ είναι δεδομένες συνθήκες σε κάθε τέτοια συναυλία και οι Rumjacks κατάφεραν να προσφέρουν πολύ όμορφες στιγμές σε όσους τους τίμησαν με την παρουσία τους. Αξίζει να αναφερθεί και το «δώρο» που έπεσε στο stage, όταν κάποιος από κάτω πέταξε ένα πράσινο μπλουζάκι με το τριφύλλι στο στήθος και στην πλάτη τυπωμένο το όνομα του McLaughlin. Λόγω απόστασης δε κατάφερα να διακρίνω αν το τριφύλλι ήταν το χαρακτηριστικό ιρλανδικό ή το σήμα του Παναθηναϊκού, με τη δεύτερη θεωρία να προκρίνεται, αφού δε γίνεται ο αριθμός 13 να επελέγη τυχαία.

Εκτελεστικά ήταν πολύ καλοί -δε θα μπορούσε, βέβαια, να συμβαίνει και κάτι διαφορετικό με ένα σχήμα που φέτος γιορτάζει τα δέκα χρόνια σταδιοδρομίας- και ο ήχος του χώρου εξίσου ικανοποιητικός. Το τεχνικό κομμάτι εδώ αξίζει να περάσει σε δεύτερη ανάλυση, μιας και το highlight της βραδιάς αξίζει να θεωρείται ο ενθουσιασμός που έδειξαν οι μουσικοί, άλλη μια απόδειξη του πόσο γουστάρουν αυτό που κάνουν. Οι Rumjacks, λοιπόν, μας προσέφεραν χορό και ποδοβολητά, αρκετές προπόσεις και υποσχέσεις για επιστροφή στο άμεσο μέλλον.

Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου