Templefest - Day 1: We.own.the.sky, Whereswilder, Damirah, Son @ Temple, 27/12/18

Η ατέρμονη μεταφορά συναισθημάτων μέσα από την post-rock

Από την Αθανασία Χρυσανθοπούλου, 31/12/2018 @ 15:51

Η πρώτη μέρα για το φετινό Templefest ήταν αφιερωμένη στο post-rock και στη νεοψυχεδέλεια και απ' ό,τι φαίνεται ήταν καθοριστική για τη συνέχεια του φεστιβάλ, εφόσον το πρώτο τετράωρο live έγινε σχεδόν sold out. Το βράδυ της Παρασκευής κανένας δεν βαρέθηκε από μονότονες instrumental μελωδίες χάρις στη σειρά που έπαιξαν τα συγκροτήματα αλλά και στην  ιδιαίτερη μαεστρία τους να προκαλούν μουσικά ξεσπάσματα. Το κοινό είχε την ευκαιρία να δει αγαπημένα συγκροτήματα, αλλά και να ανακαλύψει καινούργια όπως οι Son.

Η σπουδαία συναυλιακή χρονιά για το Temple τελειώνει και δίνει πάτημα στους Son να μας παρουσιάσουν τη δουλειά τους μέχρι να κυκλοφορήσει ο ανώνυμος μέχρι τώρα δίσκος τους. Αθηναίοι indie math rockers με λίγα live στο ενεργητικό τους, αλλά τρομερή όρεξη για δυνατές εμφανίσεις, μας έβαλαν στο κλίμα με λίγη νοσταλγική Midwest late '90s μελωδία. Ο κόσμος φάνηκε φανερά ευχαριστημένος και αναμένει τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα στις αρχές του νέου έτους.

Στο γεμάτο πλέον Temple γύρω στις εννέα το βράδυ ακουγόταν ένα ομοιογενές μείγμα των ήχων από Explosions in the Sky, Mogwai και God Is An Astronaut. Λέγονται Damirah, παίζουν ορχηστρικό post-rock και όταν σου ζητήσουν να τους περιγράψεις αφού τους δεις σου βγαίνουν όλες αυτές οι κλισέ ατάκες για ονειρικά ξέφωτα, ερημικούς δρόμους και γυμνά κατεστραμμένα κτήρια που όμως στην περίπτωση τους ισχύουν. Όλα τα όργανα είχαν τη δική τους μοναδική θέση κατά τη διάρκεια του set και κανένα δεν εμφάνισε διάθεση να καλύψει το άλλο. Δεν υπήρχαν δυνατά ξεσπάσματα, ούτε frontman. Τέσσερα άτομα ενωμένα σε έναν κοινό σκοπό, να μεταφέρουν μελωδίες, εικόνες και σκέψεις μέσα από τα ποιήματα των Δημήτρη Γκιούλου και Κωνσταντίνου Παπαπρίλη-Πανάτσα στο κομμάτι "As A Child, I Always Dreamed Of Fire". Την ανάγνωση των ποιημάτων ανέλαβε η ηθοποιός και συγγραφέας Στέλλα Μαγγανά. Οι Damirah επικεντρώθηκαν στον δίσκο τους "Lights And Guns And Fire", πέρασαν από τους τόνους της ψυχεδέλειας και πρόσθεσαν και ένα κομμάτι που το σκαρφίστηκαν στις πρόβες τους το οποίο δεν εμφάνισε ραγδαίες αλλαγές με τα υπόλοιπα καθώς δεν είχε αυτό που περίμεναν όλοι, στίχους.

Μετά, από τις μελωδίες που δημιουργούν σκέψεις και προκαλούν ρίγη θέλεις μια δόση rock 'n' roll και τι καλύτερο από τους Whereswilder. Άλλο ένα διαμάντι της Inner Ear ξεκίνησε δυναμικά παίζοντας το "All Wrong" από τον δίσκο "Hotshot" (2017). Τετραμελές συγκρότημα από την Αθήνα που φρεσκάρει τη νεοψυχεδέλεια των '60s και των '70s αλλά και συλλέγει εμπειρίες μέσα από τους από τις περιοδείες του στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια. Πολύχρωμες ζώνες στις κιθάρες, και διάθεση για "Yearling" (2014) είχε το επόμενο κομμάτι έτσι ώστε να μας δώσουν μια ολοκληρωμένη γεύση της δουλείας τους που δεν έχει να κάνει μόνο με την ψυχεδέλεια αλλά κρύβει και τις αναπάντεχες heavy rock στιγμές της. Αγαπημένο κομμάτι που θες να ακούς και να ξανακούς παραμένει το "Show And Tell" από τον πρόσφατό τους δίσκο.

"Cause you 're a big teaser
A troublemaker
My late night pleaser"

Ίσως φταίει το πιστό τους κοινό που όπου και αν εμφανίζονται τους στηρίζει, ίσως φταίει ο φωτισμός, ίσως όμως φταίει απλά ότι είναι μια σοβαρή και άξια instrumental post-rock μπάντα. Είναι οι we.own.the.sky και προκαλούν δέος με τις ξεσηκωτικά ψυχεδελικές τους εισαγωγές. Είναι σχεδόν μαγικό το γεγονός ότι κομμάτια όπως το "Raindrops And Oceans" μεταφέρονται από τον υπολογιστή του δωματίου σου, on stage και σε πιάνει η καρδούλα σου κάθε φορά που ακούς για οκτώ λεπτά στρώσεις από κιθάρες που οργανώνονται από τον ρυθμό των τυμπάνων. Γενικά όλο το EP είναι "The Glass/Nails" (2013)  σου δημιουργεί εθιστικές τάσεις. Φυσικά, δεν έλειψε το μεθυστικό "Muzzle" από τη λίστα τους υπενθυμίζοντας μας πως έχουμε να δούμε καινούργια δουλεία τους από το 2015 με το "Earths Collide".

Οι we.own.the.sky λοιπόν, μας ανακοίνωσαν πως ηχογραφούν τον καινούργιο τους δίσκο και μας έδωσαν μια γεύση μέσα από το κομμάτι που προσωρινά ονομάζεται "Lungs". Δεν θα ξεχάσω το εντελώς ρυθμικό σχεδόν εμμονικό παίξιμο στην κιθάρα του κομματιού που ξεπερνά απόψεις πως το συγκρότημα εκπέμπει σκοτεινιά και μελαγχολία καθότι μέσα στις μελωδίες τους ανακαλύπτεις συνεχώς μικρές ευαίσθητες και αισιόδοξες στιγμές. Μπορεί να μην έχουν στίχους αλλά τα καταφέρνουν τόσο καλά που πραγματικά είναι σαν μιλούν με τις μαεστρικές κινήσεις πάνω στα όργανά τους. Ταπεινοί όπως είναι, πίστευαν πως με το "Retrospect" και την υπέροχη σιγή του πριν την καταστροφή θα έκλειναν τη συναυλία αλλά δεν υπολόγισαν το φανατικό και οπαδικό κοινό τους που τους επανέφερε για να παίξουν λίγο ακόμη παλαιότερα αγαπημένα κομμάτια. Αναμένουμε τα καλύτερα.

  • SHARE
  • TWEET