Riverside, Allochiria, Verbal Delirium @ Gagarin 205, 08/03/20

Η μαγεία της μουσικής αποτυπωμένη σε μια συναυλία

Από τους Νίκο Καταπίδη, Σπύρο Κούκα, 10/03/2020 @ 16:07

Τα νέα για τον ερχομό των Riverside μετά από τόσα χρόνια ήταν μουσική στα αυτιά μας, με το "Wasteland" να έχει βρει ψηλή θέση στις λίστες μας για το 2018. Ήμασταν λοιπόν περίεργοι για το εάν αυτή η βραδιά γεμάτη απο διαφορετικές μουσικές θα ήταν αντάξια της προσμονής μας. Δώσαμε λοιπόν το παρόν στο Gagarin 205 εν μέσω μιας γενικότερης κοινωνικής ανησυχίας και αγωνίας μας μέχρι τελευταίας στιγμής για τυχόν ακύρωση λόγω των τεκταινόμενων της επικαιρότητας. Ευτυχώς οι φόβοι μας διαλύθηκαν από νωρίς και είχαμε την τύχη να ζήσουμε ένα από τα ομορφότερα live του χρόνου ως τώρα.

Με το γνωστό μαγαζί της Λιοσίων να γεμίζει σιγά-σιγά κόσμο, οι Verbal Delirium θα είχαν τον άχαρο, όσο και τιμητικό ρόλο του opening act της βραδιάς. Οι Έλληνες progsters, έχουν διαγράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα, όσο και παραγνωρισμένη πορεία μέχρι στιγμής, με τρεις δίσκους που κάθε ακροατής του καλού, συναισθηματικού progressive rock θα έπρεπε να τσεκάρει, με την κυριακάτικη εμφάνιση τους να έρχεται σε μια περίοδο που οι ίδιοι προετοιμάζουν το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα.

Verbal Delirium

Έχοντας ένα σχετικά μέτριο ήχο καταρχάς, που σταδιακά βελτιώθηκε όσο η ροή των κομματιών συνέχιζε, η μπάντα με μπροστάρη τον Γιάννη "Jargon" Κοσμίδη θα μας απασχολούσε ιδανικά, παρουσιάζοντας μια επιλογή τραγουδιών από τις μέχρι τώρα δουλειές της. Συναισθηματικοί, ουσιώδεις, ενδοσκοπικοί ανά στιγμές αλλά πάντα ενδιαφέροντες, οι Verbal Delirium υπήρξαν μια εξαιρετική και άμεσα συγγενική ηχητικά (σίγουρα πολύ περισσότερο από το support σχήμα που ακολούθησε) μπάντα με τους headliners, με τα – διπλά – keyboards σε πρωταγωνιστικό ρόλο και τις αισθαντικές ερμηνείες του Jargon ως βασικό πόλο έλξης. Κι αν το περιορισμένο χρονικά της εμφάνισης τους και ο λιγοστός χώρος δράσης που είχαν στη διάθεση τους επί σκηνής υπήρξαν δεδομένα θέματα, οι μέχρι σήμερα γνωστές και περιπετιώδεις συνθέσεις τους και η γευστικότατη πρόγευση που πήραμε από τα όσα σπουδαία δημιουργούνται αυτήν την περίοδο, υπήρξαν αρκούντως ικανοποιητικά. [Σ.Κ.]

Μπορεί στα μάτια πολλών και ειδικά των ανυποψίαστων η επιλογή των Allochiria ως support σχήμα στους Riverside να ήταν παράταιρη, και ίσως σε ένα βαθμό να ήταν. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, η μουσική τους έχει ένα έμφυτο προοδευτικό χαρακτήρα, και επενδύει ιδιαίτερα στο να φτιάχνει μια λασπώδη και ασφυκτική ατμόσφαιρα.

Όπως πάντα, με ελάχιστη επικοινωνία με το κοινό, αφήνουν τη μουσική τους να μιλήσει, με τις κραυγές της Ειρήνης να σκίζουν τον αέρα, ξαφνιάζοντας νομίζω μερικούς στο κοινό που δεν είναι και τόσο εξοικειωμένο με πιο ακραίους ήχους. Ωστόσο, δε νομίζω πως μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την ποιότητα της μπάντας που ήταν άψογη παικτικά και ηχητικά, με ένα βαλτώδη ήχο που προσωπικά με συγκινεί κάθε φορά. Ξεχωρίζω το "Κ." με το φανταστικό του ατμοσφαιρικό, ανατολίτικο πέρασμα και το πολύ δυνατό drumming, όπως και το "We Crave What We Lack" με τη ριφάρα που σε παίρνει από τα μούτρα από την αρχή και το μελαγχολικό του ύφος.

Allochiria

Μπορώ να πω πως μου έλειψαν λίγο τα projections που είχαν σε προηγούμενη εμφάνισή τους, αφού συμπλήρωναν αξιόλογα την ομολογουμένως λιτή τους σκηνική παρουσία. Παρά το γεγονός πως το κοινό ήταν πιο "παραδοσιακό" prog, νομίζω πως σε μεγάλο βαθμό απήλαυσε την εμφάνιση των Allochiria, ή τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ από τον αριθμό των ατόμων που μέτρησα σε συγχρονισμένο headbanging. Σίγουρα μια λίγο πιο ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία να δώσει το κάτι παραπάνω στη μπάντα μελλοντικά.

Με το εντυπωσιακό setup των ακρυλικών τυμπάνων και το φρούριο των πλήκτρων να αποκαλύπτονται, η επιλογή της μουσικής πριν να ανεβούν οι Riverside στη σκηνή είχε την πλάκα της. Mε ήχο θορυβώθη σαν να παίζει από παλιό ραδιόφωνο, jazz/ragtime εποχής 20s, μέχρι που ξάφνου ξεχωρίζουν σιγά σιγά οι νότες του "The Day After" και ο ήχος του ραδιοφώνου σταδιακά καθαρίζει. H "όξινη βροχή" άρχισε να πέφτει με το ηλεκτρισμένο μπάσο του Mariusz Duda και η μουσική του "Wasteland" ακούγεται ακόμη καλύτερη ζωντανά, με τον κόσμο να τραγουδά τη χαρακτηριστική μελωδία του "Dancing ghosts" σημείου και να ενθαρρύνεται από τη μπάντα, συνεχίζοντας ακόμη και μετά το τέλος του κομματιού. Νομίζω τα χαμόγελα επί σκηνής έλεγαν τα πάντα για τη χαρά και την όρεξη που υπήρχε. Το ταξίδι στην αποκάλυψη συνεχίστηκε με το "Vale Of Tears" και την πιο prog metal πλευρά να βγαίνει στην επιφάνεια με τα περίτεχνα riffs να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Η καλύτερη πάσα που θα μπορούσε για τον επερχόμενο ορχηστρικό οργασμό του "Reality Dream Ι" από το μακρινό "Out Of Myself".

Riverside

Αυτό που σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας μου έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι η όρεξη και η αγάπη που βγάζει αυτή η μπάντα στο σανίδι. Δεν μπορώ να μην κάνω ειδική αναφορά στο μικρό θεούλη Michał Łapaj που όχι μόνο ντύνει όλα τα τραγούδια με ηχοχρώματα και φοβερά σόλο, αλλά φαίνεται σαν να χαίρεται το κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκεται εκεί. Με χαμόγελο, βλέμματα και αλληλεπίδραση με τον κόσμο, απέσπασε το θερμό χειροκρότημα και πλήθος από αποθεωτικά σχόλια από τους γύρω μου. Όχι πως η υπόλοιπη μπάντα πάει πίσω, αφού φεύγει από τη στριφνή και αποστειρωμένη σκηνική παρουσία πολλών ατόμων στο χώρο, και ανταλλάσσει διαρκώς ενέργεια μεταξύ της αλλά και με το κοινό.

Το φανταστικό "Anno Domini High Definition" εκπροσωπήθηκε αρχικά με το "Hyperactive" και οι ταχύτητες ανέβηκαν, για να έρθει η στιγμή για το αγαπημένο "Conceiving You" όπου έπεσαν λίγο οι τόνοι. Ο Mariusz αστειεύτηκε πως θεωρεί στερεότυπο ότι η μουσική τους απευθύνεται κυρίως στο αντρικό prog κοινό, και πως έχουν και πιο απαλές στιγμές, κάτι που απέδειξαν με το εν λόγω κομμάτι, όπου ο Maciej Meller απέδειξε και πάλι πως είναι άξιος συνεχιστής του αδικοχαμένου Piotr Grudziński στην κιθάρα, βγάζοντας άπλετο συναίσθημα.

Riverside

Η συνέχεια με το (δυστυχώς κομμένο) "Second Life Syndrome" ξεσήκωσε και πάλι τον κόσμο, ενώ το "Left Out" κατάφερε να ακουστεί ακόμη πιο μαγικό απ’ότι στη στουντιακή του εκτέλεση, και οφείλω να πω πως είναι μια από τις αγαπημένες μου και πιο αντιπροσωπευτικές πολύπλευρες συνθέσεις της μπάντας. Σίγουρα βοήθησε και το δυνατό sing-along σε αυτό. Επιστροφή στις πιο απαλές μουσικές με το "Guardian Angel" , και το (δυστυχώς) μοναδικό εκπρόσωπο του "Love, Fear And The Time Machine", το "Lost". Σε αυτό το σημείο ο πολύς καλός ήχος νομίζω πως είχε τελειοποιηθεί, αφού προηγουμένως η κιθάρα ήταν λίγο στη σκιά του μπάσου.

To live νομίζω πως απογειώθηκε με τα δυο επόμενα κομμάτια, το (επίσης κομμένο) "Egoist Hedonist" στο οποίο μου έλειψε βέβαια το επικό φινάλε ωστόσο η μετάβαση στο "Wasteland" ήταν μαστορικά μελετημένη, με τον κόσμο να αναλαμβάνει χρέη φωνητικών γι ακόμη μια φορά, υπό την καθοδήγηση του Mariusz, και το έκανε με περισσό ζήλο, ακόμη και μετά την αποχώρηση της μπάντας από τη σκηνή. Η επιστροφή για το encore έγινε με ένα δεύτερο φινάλε για το "Wasteland" αφού ο κόσμος δε σταμάτησε να τραγουδά κι έκανε τους Riverside να ξαναπαίξουν το western-ικό μέρος του κομματιού.

Riverside

Μια συγκινητική αφιέρωση στον Piotr που έλειπε από αυτή τη βραδιά, με μια λιτή κι όμορφη εκτέλεση του "Wish You Were Here". Ακολούθησε το παλιό χιτάκι "02 Panic Room" και οι ευχαριστίες του Mariusz για την υποστήριξη του κόσμου που ήταν αυτό που τους έδωσε δύναμη για να συνεχίσουν, μετά το χαμό του Piotr. Tο οριστικό κλείσιμο της συναυλίας έμελλε να είναι σε μια πιο αισιόδοξη νότα, με το "River Down Below" και το ανατριχιαστικό σόλο του Maciej να αγγίζει την ψυχή μας με κάθε του νότα. Γι άλλη μια φορά, ο κόσμος ήταν το έξτρα μέλος της μπάντας, τραγουδώντας δυνατά και κάνοντας τους Riverside να μη θέλουν να φύγουν από τη σκηνή.

Riverside

Μην έχοντας την ευκαιρία να έχω δει τους Riverside στην προ επταετίας (και να μετανιώνω ακόμη γι αυτό), αντικειμενικά θα έλεγα πως είναι μια από τις καλύτερες prog εμφανίσεις που έχω δει. Με κρυστάλλινο ήχο, μια μπάντα γεμάτη όρεξη, παικτική αρτιότητα αλλά και φοβερή αλληλεπίδραση με το κοινό, όπως φυσικά και μοναδικές συνθέσεις, δε νομίζω πως άφησε κάποιον παραπονεμένο. Θα ήθελα να έχω δει τουλάχιστον ένα κομμάτι από το "Shrine Of The New Generation Slaves" που πολλοί αγαπάμε ιδιαίτερα, ωστόσο ούτε αυτό μπορεί να διαλύσει τον πλούτο συναισθημάτων που μου δημιούργησε αυτή η μπάντα. Ας ελπίσουμε πως η επόμενή τους επίσκεψη θα είναι πολύ πιο σύντομα, και είμαι σίγουρος πως αρκετοί από μας θα φέρουμε πολλούς φίλους μαζί μας. [N.K]

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST

 

The Day After
Acid Rain
Vale of Tears
Reality Dream I
Lament
Hyperactive
Conceiving You
Second Life Syndrome (first part only)
Left Out
Guardian Angel
Lost (Why Should I Be Frightened By a Hat?)
Egoist Hedonist
Wasteland

Encore:

Wish You Were Here (διασκευή Pink Floyd)
02 Panic Room
River Down Below

  • SHARE
  • TWEET