Rise Evolve: Mother Of Millions, Need, Poem, Universe217, Playgrounded @ Fuzz Club, 18/10/19

Την περιμέναμε πολλοί αυτήν τη βραδιά, καθώς ήταν σαν να είχε μείνει κάτι ανεκπλήρωτο για να κλείσει ένας κύκλος θρήνου και αποχαιρετισμού. Με κάποιον τρόπο ξέραμε ότι θα ήταν ταυτόχρονα υπέροχα και απίστευτα δύσκολα, αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν ήξερε κανείς τι ακριβώς μπορεί να περιμένει ότι θα νιώσει σε αυτό το event.

Εκ των υστέρων απλά θέλω να επιβεβαιώσω πως δεν ήταν ένα μουσικό event και δεν μπορεί να κριθεί ως τέτοιο. Ήταν μια τελετουργία, ανάλογη με αυτές που διαβάζουμε πως έστηναν σε όλη την πορεία της ανθρωπότητας οι διάφορες φυλές για να διαχειριστούν το αναπόφευκτο, να αντιμετωπίσουν το άγνωστο και να τιμήσουν την ίδια τη ζωή.

Δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για νότες, για απόδοση ή για οτιδήποτε συναφές όταν βιώσαμε έναν προβολέα να φωτίζει ένα σημείο στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκεται ένας άνθρωπος και να παίζει τις νότες που ακούγαμε. Δεν μπορεί να υπάρξει κανένα δυνατότερο συναίσθημα από τη σπαρακτική φωνή μιας μητέρας που αναζητά τον γιό της. Δεν μπορείς να μη σφιχτεί η καρδιά σου όταν δακρύζουν οι συνοδοιπόροι του πάνω στη σκηνή τραγουδώντας το "Wish You Were Here".

Μου είναι αδύνατο να καταμετρήσω τις φορές που έχω βρεθεί σε ένα συναυλιακό χώρο και έχω παρασυρθεί από το συναίσθημα, έχοντας βιώσει με μοναδικό τρόπο μουσικές με τις οποίες έχω δεθεί. Είναι κάτι το μοναδικό και το σπουδαίο, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βραδιά στη μνήμη του φίλου μου του Μάκη στο Fuzz.

Πέραν αυτού, είναι σημαντικό να μιλήσουμε και για αυτούς που επιλέχθηκαν να τιμήσουν με τον δικό τους τρόπο αυτήν τη βραδιά.

Οι Poem έχοντας άμεσα «συγγενική» σχέση με τους Mother Of Millions (καθώς μοιράζονται την ίδια φωνή) ήταν προφανές πως θα ήταν εκεί. Ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή και ενώ ο κόσμος ακόμα μαζευόταν από κάτω, έχοντας τη βοήθεια του Χρήστου Κόλλια στο μπάσο, καθώς ο Τάκης Φύτος είχε αρχικά άλλη υποχρέωση αλλά τελικά βρέθηκε να παρακολουθεί την εμφάνιση της μπάντας του από το κοινό. Σε συνδυασμό με την guest εμφάνιση του Steve Lado (Tardive Dyskenisia) στην κιθάρα για δυο τραγούδια, είχε ενδιαφέρον να παρακολουθούμε μια διαφορετική εκδοχή των Poem επί σκηνής, οι οποίοι όπως και να έχει είναι μπαντάρα και πάντα εγγύηση επί σκηνής.

Setlist: False Morality / My Own Disorder / Four Cornered God / Euthanasia

Η τελευταία εικόνα που είχαμε για τους Need ήταν αυτή στη συγκλονιστική εκείνη - αφιερωμένη και πάλι στον Μάκη - εμφάνισή τους στη σκηνή του Release Athens, ενώ πριν ένα χρόνο είχαν μοιραστεί τη σκηνή με τους Mother Of Millions, ανοίγοντας αμφότεροι για τους Pain Of Salvation. Οι Need και οι Mother Of Millions είναι αμφότεροι στυλοβάτες του ελληνικού prog κι είχαν πάντα μια πολύ στενή και όμορφη σχέση, που καθιστούσε την παρουσία τους σε αυτό το event επιβεβλημένη. Παρά το γεγονός ότι η μπάντα βρίσκεται σε μια παρατεταμένη φάση ολοκλήρωσης του νέου άλμπουμ, πάτησε γερά πάνω στη σκηνή, απέδωσε όπως πάντα με δύναμη και συναίσθημα, έκανε τον κόσμο να τραγουδήσει και να κουνηθεί και τίμησε τόσο την αξία της όσο και τον σκοπό αυτής της βραδιάς. Για του πολλούς φίλους της μπάντας θα πω μόνο το εξής: Και που να βγει το καινούριο άλμπουμ!

Setlist: Rememory / Alltribe / Tilikum / Mother Madness

(Χ.Κ.)

Αν κρίνουμε βάση «μεγέθους», η σειρά εμφάνισης των Playgrounded μπορεί να μας παραξένεψε λίγο, ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η προσπάθειά τους. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις γύρω μου, ίσως το ύφος της μπάντας να μην ήταν κοντά στο αυτί μεγάλου μέρους του κοινού, με μικρά πηγαδάκια να σχηματίζονται.

Προσωπικά δεν είχα ξαναδεί τη μπάντα σε ζωντανή εμφάνιση, και θεωρώ πως αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Τελείως ατμοσφαιρικός ήχος, με επαναλήψεις και post αισθητική, ογκώδη ήχο και ξεσπάσματα, σε σημεία Karnivool-ίζον θα έλεγα. Με έπεισαν. Και θεωρώ πως και το ύφος τους ταίριαζε με τη βραδιά που ζητούσε σημεία εσωτερισμού και λιγότερο ξεφαντώματος.

Ξεχωριστή στιγμή το "The Stranger - Pt.2 Killing" με το κινηματογραφικό του ύφος, και τα ηλεκτρονικά στοιχεία να γεμίζουν τον ήχο με τον καλύτερο τρόπο.

Συνολικά μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση που ίσως να αδικήθηκε μετά τα γκάζια των Need, ωστόσο η βραδιά ήταν ένας φόρος τιμής στο Μάκη και όχι ανταγωνισμός για τον καλύτερο, και με το λακωνικό τους, μελαγχολικό ήχο οι Playgrounded άφησαν κ αυτοί το μουσικό τους στεφάνι για τον φίλο μας.

Setlist: Mute / Rotterdam / The Stranger - Pt. 2 Killing / Waves / Crossing

Για τους Universe217 δε χρειάζεται να πούμε και πολλά πράγματα. Αν τους πετύχεις σε βραδιά με καλό ήχο, σε ταξιδεύουν με έναν τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν. Και ήταν μια απ αυτές τις βραδιές, με το μυστικιστικό υπόκωφο βουητό να σε γραπώνει απ’ το λαιμό, μια μπάντα όπως πάντοτε δεμένη με άψογο παίξιμο, και την Τάνια για άλλη μια φορά να τραγουδά σαν να μήν υπάρχει αύριο.

Το ότι αυτή η φωνή πλαισιώνεται από πραγματικά ενδιαφέρουσα μουσική, είναι που κάνει το εγχείρημα των Universe217 τόσο ιδιαίτερο. Παίζοντας τέσσερα νέα, ακυκλοφόρητα κομμάτια μας έκαναν να περιμένουμε ακόμη περισσότερο τη νέα τους δουλειά όποτε με το καλό έρθει, ενώ τα "Harm" και το υπέροχο "Rest Here" έκλεισαν τα μάτια στους φίλους των προηγούμενων δουλειών τους.

Όπως πάντα, οι Universe217 διακατέχονται από μια φιλοσοφία που έχει ως επίκεντρο τη μουσική. Χωρίς κουβέντες, χωρίς πολλά πολλά, έπαιξαν τα κομμάτια τους, μας ταρακούνησαν , μας συγκίνησαν και μας έκαναν να σκεφτούμε. Και κάπως έτσι είχε έρθει η ώρα που περιμέναμε, αλλά και με το ζόρι κρατούσαμε το μυαλό μας και τα μάτια μας μακριά από αυτά τα πλήκτρα, στα αριστερά της σκηνής...

Setlist: Harm / Intentions / Furious /Rest Here/ Mind/ Better

Τα φώτα σβήνουν και ένας προβολέας μένει να φωτίζει τα πλήκτρα στο πίσω αριστερό μέρος της σκηνής, εκεί που έστηνε συνήθως ο Μάκης, ενώ το "Nema" παίζει από τα ηχεία, ενώ σιγά-σιγά τα υπόλοιπα μέλη των Mother Of Millions ανεβαίνουν στη σκηνή. Ο χρόνος έχει παγώσει, η συναισθηματική φόρτιση είναι σε επίπεδα που δύσκολα περιγράφονται και οι κραυγές της μητέρας του Μάκη σχεδόν παραλύουν το μυαλό.

Απορώ πως βαστάνε τα πόδια, πως υπακούν τα χέρια, πως λειτουργεί το μυαλό του Κώστα, του Γιώργου, του Πάνου και του Γιώργου καθώς ξεκινούν να παίζουν το "Anchor" με τον προβολέα να είναι ακόμα εκεί καρφωμένος στο κενό. Κι όμως τα καταφέρνουν. Είναι άξιοι θαυμασμού.

Για να συνεχιστεί το live κλήθηκαν φίλοι της μπάντας από τις μπάντες που άνοιξαν να αναλάβουν την κενή θέση των πλήκτρων και τόσο τα παιδιά από τους Playgrounded (Οδυσσέας και Ορέστης) όσο κι ο Αντώνης από τους Need απέδωσαν με την ποιότητα και τον σεβασμό τα μέρη του Μάκη, βοηθώντας την υπόλοιπη μπάντα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε: να γεμίζει τη σκηνή και να εντυπωσιάζει με την απόδοσή της. Και τι τραγούδια... "Amber", "Rite", "Spiral", "Rome"...

Για το "Artefact" - ας μου επιτραπεί να το χαρακτηρίσω το προσωπικό magnum opus του Μάκη - ο Γιώργος άφησε τα τύμπανα και ανέλαβε τον ρόλο των πλήκτρων, παραχωρώντας τη θέση του πίσω από το kit στον Καμήλ (πρώην drummer των Poem). Μου είχε πει ο ίδιος ο Μάκης για το πόσο καλός είναι στο πιάνο ο Γιώργος και αποδείχθηκε αληθής, καθώς η σπουδαία αυτή 10λεπτη σύνθεση αποτέλεσε μια ακόμα συναισθηματική κορύφωση της βραδιάς.

Μένοντας στα πλήκτρα ο Γιώργος αρχίζει να παίζει μια πολύ οικεία μελωδία, ελαφρώς παραλλαγμένη και μέχρι να την αναγνωρίσουμε ο έτερος Γιώργος της μπάντας ξεκινάει να τραγουδάει "So you think you can tell?". Και μαζί του (το λέω ανατριχιάζοντας κι όσο το γράφω) όλος ο κόσμος αποδίδει έναν τεράστιο φόρο τιμή τραγουδώντας το "Wish You Were Here". Και το εννοούν όλοι το τόσο πολύ, όσο το τραγουδάνε... Για την ιστορία οι Mother το έφεραν κι αυτό τόσο όμορφα στα μέτρα τους οι μπαγάσηδες, που είμαι σίγουρος ότι κάποιος χαμογελούσε διαφορετικά από τους υπόλοιπους...

Το τέλος της βραδιάς είχε αγκαλιές, δακρυσμένα πρόσωπα και κάποια χαμόγελα που προέρχονταν από την αναγνώριση πως τα πράγματα έγιναν ακριβώς όπως όφειλαν να γίνουν, αλλά κι από το γεγονός ότι ο σκοπός αυτής βραδιάς ήταν πολύ σημαντικός και είχε την ανταπόκριση που έπρεπε.

Όσα έζησα και ένιωσα αυτή τη βραδιά μου άφησαν μια νέα αίσθηση: πως όσο οι Mother Of Millions θα συνεχίσουν να υπάρχουν, μέσα από αυτούς με κάποιο τρόπο θα ζει κι ο Μάκης. «Είδες τι είναι η μουσική;» μου είπε ο Κώστας μετά το πέρας της συναυλίας. Νομίζω πως είδα...

Setlist: Nema / Anchor / Silence / Amber / Rite / Soma / Collision / Spiral / Rome / Artefact / Wish You Were Here

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography