R.I.P., BUS, Knock Nevis @ Death Disco, 07/05/19

«Eίναι καθημερινή», «θέλω να δω μπάλα», «ψιλοβαριέμαι», οι δικαιολογίες είναι πολλές και κάθε φορά μπορεί να χρησιμοποιείται και διαφορετική. Το θέμα είναι ότι βρεθήκαμε Τρίτη βράδυ στο Death Disco αρχικά ανάμεσα σε άλλους 20 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των μελών κάποιων από τα support συγκροτήματα, να περιμένουμε να δούμε τους doomsters R.I.P. από το μακρινό Portland των Η.Π.Α. Δυστυχώς το κοινό δεν πολλαπλασιάστηκε ακριβώς όσο περνούσε η βραδιά, με την προσέλευση να παραμένει αποκαρδιωτική.

Μπροστά λοιπόν σε ένα απογοητευτικά μικρό κοινό, πρώτοι εμφανίστηκαν οι Knock Nevis, με μικρή χρονικά καθυστέρηση σε σχέση με το πρόγραμμα. Ομολογώ πως δεν τους ήξερα, όμως χάρηκα όταν διαπίστωσα ότι πρόκειται για ένα power trio με groovy ήχο και ελαφρώς grunge επιρροές. Ο κιθαρίστας Andrew φάνηκε εξαιρετικά διαβασμένος, ενώ ο drummer Joe ακολουθούσε κατά πόδας - στο τρίο δεν μπορείς να μην είσαι καλός! Ο μπασίστας Jorgo (φαντάζομαι «Γιώργος») είχε και καθήκοντα τραγουδιστή. Το set ξεκίνησε με γρήγορα κομμάτια, με επιδέξιο κιθαριστικό παίξιμο. Ο Jorgo μας έδειξε πως όπου χρειαζόταν μπορούσε να βάλει το απαραίτητο γρέζι στη φωνή του. Από τη μέση του set και μέχρι το τέλος του, τα κομμάτια παίχτηκαν συνεχόμενα, εν είδει medley. Σφιχτό μισάωρο set που ταίριαζε για άνοιγμα.

Επόμενοι στη σκηνή και με το κοινό να παραμένει αποθαρρυντικά μικρό, ανέβηκαν οι γνωστοί Bus The Unknown Secretary, οι οποίοι έχουν ήδη δύο δίσκους στο ενεργητικό τους. Ο πλέον πρόσφατος, που μετρά μόνο λίγους μήνες ζωής, είναι το "Never Decide", από το οποίο και παίχτηκαν τελικά όλα σχεδόν τα κομμάτια, σε μια τύποις παρουσίασή του. Το σαμπαθικό heavy rock των Bus είναι διανθισμένο με στοιχεία από Mercyful Fate. Από τα καινούργια τους κομμάτια, στα οποία όπως είπαμε βασίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου το set τους, ξεχώρισα τα "The Hunt" και "Into The Night" με το γκαζωμένο τους φινάλε αμφότερα, το groovy σφηνάκι "Moonchild", το αργόσυρτο και βαρύ "Lucifer" και το "Fallen", τη μοναδική εκπροσώπηση του πρώτου τους δίσκου. Αρκετά καλός ήχος σε όλο το πενηντάλεπτο set, ωραία φωνητικά από τον Bill και επαγγελματικό παίξιμο από τους Bill και Φώτη στις κιθάρες.

Είχε έρθει η ώρα για τους headliners της βραδιάς, όμως αυτοί που δεν είχαν έρθει ήταν οι άνθρωποι που θα τους έβλεπαν. Η προσέλευση του κόσμου εξακολουθεί να κινείται στα απογοητευτικά επίπεδα των λίγων δεκάδων και η φαινομενικά ανεξήγητη επιμονή των περισσότερων διοργανωτών να προσπαθούν να κάνουν τις συναυλίες τους ημέρα Σάββατο, αποκτά μια εύλογη δικαιολογία. Οι R.I.P. είναι πολύ καλή μπάντα, η οποία έχει βγάλει δύο ενδιαφέροντες δίσκους doom μουσικής. Σαν και αυτούς έχουμε τιμήσει πολλούς στο παρελθόν, αλλά φαίνεται πως ο συνδυασμός ημέρας Τρίτης, ημιτελικού Champions League και πολλών ανακοινώσεων για συναυλίες που αδειάζουν τα πορτοφόλια, κράτησε τους πολλούς μακριά από το Death Disco.

Οι R.I.P. που βγήκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 23:00 το βράδυ και με την απόδοσή τους έδειξαν ότι τιμούν το έστω και μικρό κοινό. Η θεματολογία της μουσικής τους έχει να κάνει με τον θάνατο και το αναπόφευκτο αυτού, όπως άλλωστε μας είχε δηλώσει ξεκάθαρα και παραστατικά ο τραγουδιστής Fuzz στην πρόσφατη συνέντευξη που μας έδωσε. Παραδόξως, μεγαλύτερη βαρύτητα δόθηκε στον προηγούμενο δίσκο "In The Wind" και όχι στον πλέον πρόσφατο "Street Reaper". Έτσι, το "In The Wind Part 2" ακολουθήθηκε από το "Tremble", με την αισθητική των Black Sabbath να είναι παρούσα όπως σε κάθε doom κομμάτι που θέλει να αποκαλείται έτσι, με δυνατές δόσεις όμως από Pentagram στην περίπτωση των R.I.P. Τα κιθαριστικά riff του Angel ήταν αυτά που πρωταγωνιστούσαν κατά κύριο λόγο στα κομμάτια, αλλά η σκηνική παρουσία του Fuzz, του οποίου το μικρόφωνο αντί για mic stand στηριζόταν σε ένα ...δρεπάνι, το οποίο απορώ ειλικρινά με τι δικαιολογίες το κουβαλάνε στις αεροπορικές τους μετακινήσεις, ήταν εξίσου καλή και σίγουρα πιο εντυπωσιακή.

Με τον Fuzz να φροντίζει να μας ενημερώνει πριν από σχεδόν κάθε τραγούδι για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, το "Street Reaper" έκανε την εμφάνισή του στο set με τις ταχύτητες να ανεβαίνουν. Το "Black Leather" έριξε για λίγο και πάλι τις ταχύτητες, για να έρθει ο Fuzz να προλογίσει ένα νέο, ακυκλοφόρητο και πολύ γρήγορο κομμάτι, το οποίο και μας έπαιξαν. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να συγκρατήσω κάποιον τίτλο - υπομονή μέχρι να βγει ο επόμενος δίσκος!

Υποστηρίζοντας πλήρως την αισθητική την οποία μας είχε περιγράψει ο ίδιος για τη μουσική των R.I.P. και κράζοντάς μας ότι ήμασταν ακίνητοι σαν αγάλματα, ο Fuzz μας ενημέρωσε ότι το μέρος στο οποίο θα ήθελε πολύ να βρίσκεται αντί της Αθήνας ήταν το φέρετρό του, με το "The Casket" να ανεβάζει για μια ακόμη φορά τους ρυθμούς. Το ύφος του δεύτερου δίσκου είναι πιο γρήγορο και άμεσο από αυτό του πρώτου.

Ανάμεσα σε τάφους, φέρετρα και γενικότερη θανατίλα, το set έκλεισε με το "Smoke & Lightning", του οποίου η ατμόσφαιρα και τα κιθαριστικά μέρη θυμίζουν St.Vitus. Η μπάντα κατέβηκε από τη σκηνή, ο drummer Willie D αποχώρησε κατ’ ευθείαν για τα παρασκήνια του Death Disco (για όποιον δεν έχει πάει, είναι στο υπόγειο), ενώ ο Fuzz και ο Angel κατευθύνθηκαν προς τον πάγκο με το merch για να πιάσουν κουβέντα με τον κόσμο. Δυστυχώς, δεν επανήλθαν ποτέ στη σκηνή.

Παρ' όλο λοιπόν που οι R.I.P. μας τίμησαν με την απόδοσή τους, δε μας τίμησαν ιδιαιτέρως με την πολύ περιορισμένη διάρκεια του set τους. Τα 45 λεπτά κρίνονται ελάχιστα για έναν headliner - φανταστείτε ότι οι Bus έπαιξαν περισσότερο - ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει υλικό προκειμένου η ζωντανή εμφάνιση να έχει πιο αξιοπρεπή διάρκεια. Ναι, το κοινό που έχει στηρίξει άλλα κι άλλα κατά καιρούς ήταν απόν παρ' όλο το οικονομικό εισιτήριο και το γεγονός ότι οι R.I.P. είναι καλό και ζεστό όνομα. Ακριβώς γι' αυτόν τον τελευταίο λόγο, μακάρι στο μέλλον να τους ξαναδούμε υπό καλύτερες συνθήκες, γιατί είναι μπάντα που αξίζει.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography