Release Athens (Clutch, Black Rebel Motorcycle Club, Planet Of Zeus, Godsleep, Whereswilder) @ Πλατεία Νερού, 19/06/19

Πέμπτη μέρα για το φετινό Release Festival, το οποίο έφτασε αισίως στη μέση του. Μετά τη reggae, το punk - post και μη , το metal το επικό και την επέλαση από το Νησί, το μενού είχε σκληρό rock και παρακλάδια αυτού. Οι γνώριμοί μας Clutch θα εμφανίζονταν για έκτη φορά στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία και παρέα με τους Black Rebel Motorcycle Club θα προσπαθούσαν να κερδίσουν το στοίχημα του ανοιχτού χώρου.

Όσο για τα δικά μας τα παιδιά, οι Whereswilder θα δοκίμαζαν τις δυνάμεις τους στη σκηνή ενός μεγάλου φεστιβάλ, ενώ οι Godsleep θα επανασυστήνονταν σε μαζικό κοινό μετά τη μεγάλη αλλαγή που έκαναν πίσω από το μικρόφωνο. Από την άλλη, οι Planet Of Zeus δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, μιας και αποτελούν μια από τις 2-3 πιο δημοφιλείς ελληνικές μπάντες, με τον νέο τους δίσκο να είναι ήδη έτοιμος και να αναμένεται από πολύ κόσμο.

Μπορεί να ψηνόμασταν λιγάκι από τον ήλιο, αν και η βροχή που προηγήθηκε βοήθησε σχετικά τη θερμοκρασία, ωστόσο όσοι είχαν μαζευτεί από νωρίς στην Πλατεία Νερού μαζεύτηκαν μπροστά στη σκηνή (ναι μερικοί αράζαμε δίπλα στον πύργο του ηχολήπτη για να έχουμε λίγη σκιά), με τους Whereswilder να ανοίγουν αυτή την ημέρα, με αέρα μεγάλης και έμπειρης μπάντας.

Και η αλήθεια είναι πως η εμφάνισή τους δεν ήταν τυπικά καλή, αλλά σίγουρα εξαιρετική. Με έναν κρυστάλλινο ήχο, πραγματικά ορεξάτη παρουσία και αλήτικο αλλά και δεμένο παίξιμο, παρουσίασαν υλικό από τις δυο δισκογραφικές τους δουλειές, "Hotshot" και "Yearlink". Το 70-ίζον rock τους ήταν ό,τι έπρεπε για να μας ανοίξει την όρεξη, και η αντίδραση του κοινού έδειξε πως η ενέργεια που βγήκε στη σκηνή ήταν μεταδοτική, με αρκετούς να ξεκινάνε από νωρίς τους χορούς.

Και πως να μην κουνηθείς σε τραγούδια σαν το "This Feeling" με το rock 'n' roll γκαζιάρικο κλείσιμο. Για να 'μαι ειλικρινής και κρίνοντας εκ των υστέρων το πως κινήθηκε όλη η βραδιά, πιστεύω πως οι Whereswilder θα άξιζαν μια υψηλότερη θέση στο billing και να παίξουν σε περισσότερο κοινό. Για μένα ήταν η έκπληξη της ημέρας και μια υποδειγματική rock εμφάνιση.

Τηρώντας με ακρίβεια το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, οι Godsleep ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 6μιση, αλλάζοντας τον ήχο σε πιο βαριά μονοπάτια. Αμιγώς stoner, χωρίς να πρωτοτυπούν έκαναν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, ενώ τα μυρωδικά είχαν αρχίσει να γίνονται πιο αισθητά τουλάχιστον εκεί που καθόμουν. Η Amie ως frontwoman φάνηκε να το ζει, με παθιασμένες ερμηνείες, και δε διστάζει να πάει τη φωνή της σε ακραίους ήχους, ενώ το rhythm section ήταν πολύ groovy με γεμάτο ήχο, κάτι που φάνηκε και από το headbanging που διακρίναμε διάσπαρτο στον κόσμο.

Με δυο δίσκους στις πλάτες τους, έπαιξαν μια μίξη, με το παλιότερο υλικό να βγάζει μια μεγαλύτερη επιθετικότητα, αλλά και νεότερα κομμάτια σαν το "Basic (The Fundamentals Of Craving)" να ξεδιπλώνουν τον πιο μελωδικό χαρακτήρα της μπάντας. Χωρίς να εντυπωσιάσουν, έπαιξαν με την ψυχή τους και το ευχαριστήθηκαν. Το ίδιο φάνηκε να κάνει και όσος κόσμος ήταν εκεί για να δει όλους τους μουσικούς, και όχι μόνο τα 2-3 hits των επόμενων σχημάτων. (Ν.Κ.)

Η εγχώρια εκπροσώπηση της ημέρας ολοκληρώθηκε με τους, δημοφιλέστατους πλέον, Planet Of Zeus. Λίγο πριν τις 19:30 από τα ηχεία ξεκίνησε να διαχέεται στον χώρο το γνωστό και μη εξαιρετέο εισαγωγικό κομμάτι των εμφανίσεών τους. Η τετράδα ανέβηκε στη σκηνή υπό τις επευφημίες του αρκετού κόσμου που συγκεντρώθηκε μπροστά στη σκηνή. Η μπάντα έχει «μεγαλώσει» κι αυτό φαίνεται.

Από τις πρώτες νότες του "The Great Dandolos" καταλάβαμε ότι θα πηγαίναμε για μεγάλα πράγματα. Ο ήχος ήταν μάλλον ο πιο δυνατός που έχουμε ακούσει σε όσες μέρες έχουμε παρακολουθήσει το Release, ενώ όπως πάντα ήταν και πεντακάθαρος. Η γκαζωμένη συνέχεια με "Vanity Suit" και "Macho Libre" το επιβεβαίωσε.

Μετά από λίγη επιβράδυνση στις ταχύτητες με το "Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself" και ακριβώς στη μέση του set, ακούσαμε και το νέο κομμάτι "Revolution Cookbook". Ο νέος δίσκος είναι έτοιμος και κυκλοφορεί οσονούπω και η πρόγευση ήταν καλή, με το εναρκτήριο riff να είναι ωραίο - αν και λίγο γνώριμο! Ο Σεραφείμ έχει αναλάβει σημαντικό ρόλο στα δεύτερα φωνητικά, συνδράμοντας τον πάντα θαυμάσιο Μπάμπη.

Ύστερα από τα κλασσικά "Them Nights" και "Loyal To The Pack", το τελευταίο δεκάλεπτο της εμφάνισης των Planet Of Zeus ξοδεύτηκε με μια ξεχειλωμένη απόδοση του "Vigilante". Το συγκεκριμένο κομμάτι συνηθίζουν να το παίζουν με αυτόν τον τρόπο, όμως δεδομένης της δίψας του κόσμου από κάτω, θα μπορούσαν να συμπυκνώσουν την εκτέλεση που κάνουν και να χωρέσουν κι άλλο ένα κομμάτι στο set.

Όπως και να ‘χει, οι Planet Of Zeus έκαναν μια φεστιβαλική εμφάνιση μεν, με ήχο και απόδοση headliner δε. Το set τους ήταν πολύ στιβαρό και συμπαγές, με όλα σχεδόν τα τραγούδια να είναι hits. Τους πάνε πολύ αυτού του είδους οι εμφανίσεις και ο ενθουσιώδης κόσμος από κάτω βοηθάει πάντα να ανεβεί επίπεδο μια τέτοια εμφάνιση.

Στις 21:00 η ώρα και με τη συγκέντρωση του κόσμου να έχει αυξηθεί μπροστά στη σκηνή, το τρίο των Black Rebel Motorcycle Club ανέλαβε τη συνέχεια της φεστιβαλικής μας ημέρας. Ο ήλιος είχε σχεδόν πέσει, κάνοντας τις συνθήκες σχεδόν ιδανικές για την παρακολούθηση της εμφάνισής τους.

Ο Robert Levon Been εμφανίστηκε στη σκηνή με ένα μαύρο, δερμάτινο μπουφάν το οποίο μας έκανε να ζεσταινόμασταν και που τον βλέπαμε. Ο ίδιος φάνηκε να μην ενοχλείται καθόλου και το κράτησε πάνω του σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας και μάλιστα άνετα.

Με τον ήχο να είναι και πάλι πολύ καλός, αν και κατά τι χαμηλότερος σε σχέση με τους Planet Of Zeus, οι Black Rebel Motorcycle Club έδωσαν ένα πολύ καλό show με το garage αίσθημα να είναι διάχυτο. Παρ’ όλο που είναι τρίο, κατάφεραν να βγάζουν έναν αρκετά γεμάτο ήχο που προσωπικά μου άρεσε πολύ.

Οι δύο frontmen είχαν μοιρασμένα τα φωνητικά και συνήθως εναλλάσσονταν πίσω από το μικρόφωνο. Έτσι, ο Peter Hayes ξεκίνησε το "Red Eyes And Tears" και μετά από λίγο ο Robert τον διαδέχτηκε για το "Little Thing Gone Wild". Το "Six Barrel Shotgun" αποτέλεσε και μια από τις πρώτες πολύ καλές στιγμές, μαζί με το αβανταδόρικο "Beat The Devil’s Tattoo".

O Peter ανέλαβε και πάλι το μικρόφωνο για το "666 Conducer", το παρέδωσε στον Robert για το "Stop" και το ξαναπήρε για το "Teenage Disease". Το "White Palms" αποτέλεσε μια μικρή έκπληξη, μιας και έχω την αίσθηση ότι δεν παίζεται αρκετά συχνά. Μετά το "Shade Of Blue" ο Robert ανέφερε ότι είχαν πια φτάσει στο τέλος της περιοδείας τους και ευχαρίστησε όλο το crew που τους συνόδευσε σε αυτή, αναγνωρίζοντας τον ρόλο των αφανών σ’ εμάς τεχνικών και λοιπών ανθρώπων που συμμετέχουν στην πραγματοποίηση μιας συναυλίας.

Η παρουσία της Leah Shapiro πίσω από τα τύμπανα ήταν ένα λίγο ασυνήθιστο θέαμα στον ανδροκρατούμενο κόσμο της μουσικής, όμως όπως έχουμε διαπιστώσει και σε προηγούμενες εμφανίσεις τους, κατέχει δικαίως τη θέση!

Με τον ήχο να εξακολουθεί να είναι σε υψηλά επίπεδα, είχε έρθει η ώρα για τα πιο γνωστά τραγούδια των BRMC. Έτσι, στο "Ain’t No Easy Way" απολαύσαμε τον Peter να παίζει και φυσαρμόνικα εκτός από το να τραγουδάει, ενώ στο “Conscience Killer” οι δύο τραγουδιστές συνδυάστηκαν. Το κλείσιμο έγινε με τα "Spread Your Love" και, φυσικά, "Punk Song", στο οποίο ο Robert κατέβηκε μπροστά στο κοινό και κόντεψε να πέσει ανάμεσά του.

Οι Black Rebel Motorcycle Club έκαναν μια πολύ καλή rock 'n' roll εμφάνιση, με ωραίο setlist και πολύ καλή απόδοση. Αρκετός κόσμος δυστυχώς φάνηκε να μη δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον να τους παρακολουθήσει ' αδίκως κατά τη γνώμη μου. Ήταν πολύ καλύτεροι απ' ό,τι στο Rockwave μερικά χρόνια πριν. Θα τους περιμένουμε και σε κλειστό χώρο πάλι. (Π.Κ.)

Υπάρχουν εκατομμύρια ακροατές ανά τον κόσμο που στηρίζουν το συγκρότημα των Clutch αλλά ο frontman Neil Fallon το χθεσινό βράδυ επέλεξε να κάνει ειδική μνεία στο εγχώριο κοινό και να το αναδείξει, όπως άλλωστε του αξίζει, στο πιο διψασμένο για καθαριστικά riff και επικές κραυγές απ’ όλα όσα έχουν περάσει στο διάβα του συγκροτήματος.

Με τον δικό τους μοναδικό τρόπο γνωρίζουν πως να τιθασεύουν τα πλήθη και έτσι με το που ανέβηκαν στην σκηνή και ξεκίνησαν το "Gimme The Keys" σιγουρευτήκαμε πως ήρθε το δυνατό set της βραδιάς που τόσο είχαμε ανάγκη. Ο επιβλητικός αετός του τελευταίου τους άλμπουμ "Book Of Bad Decisions" δίνει το έναυσμα να ξεκινήσει το party με το "Vision Quest" και έχει πολλά να μας πει για το συγκρότημα που δεν αποτελείται μόνο από έναν άνθρωπο και την σουρεαλιστική σκέψη του αλλά και από τον Tim Sult που φιλοτεχνεί τα πιο πιασάρικα καθαριστικά riff και τον blues rocker Dan Maines στο μπάσο ο οποίος στέκεται ακόμη στους παλιούς τρόπους παιξίματος που του προσφέρουν τον χαρακτηριστικό ήχο των Clutch.

Υπό το βλέμμα των τυμπάνων του, ο Jean-Paul Gaster διηγείται ιστορίες παραδοσιακής hard rock απογειώνοντας τα κομμάτια "Earth Rocker" και "Mob Goes Wild" από το "Blast Tyrant" (2004), έναν δίσκο που δεν πρέπει να αμεληθεί από κανέναν ακροατή της rock που σέβεται το αυτί του. O αετός στην συνέχεια τρώει την αμερικάνικη σημαία στο άκουσμα του "How To Shake Hands" και το πλήθος ανταποκρίνεται στις φωνητικά τραχιές προκλήσεις του πονηρού Neil ο οποίος σκαρώνει στίχους που προσβάλλουν και είναι ευγενικοί μαζί.

Ακολούθησαν έντονες αντιδράσεις στo funky περιεχόμενο του "In Walks Barbarella", το οποίο αποδεικνύει πως αυτή η μπάντα δεν έβγαλε ποτέ τον πειραματισμό από το μυαλό της και αυτό αποτελεί έναn από τους λόγους που οι Clutch έχουν ένα σταθερό κοινό και σε κάθε τους μουσικό βήμα προσελκύουν ακροατές απ’ όλο το φάσμα της rock. Επίσης, ανεκτίμητη στιγμή αποτέλεσε και το καυστικό "A Quick Death in Texas" από το αλησμόνητο "Psychic Warfare" (2015) με τον κόσμο να επαναλαμβάνει με πάθος τις φράσεις "I prayed for courage, I prayed for love/But now I’m praying for a quick death in Texas".

Το κοινό βέβαια περίμενε πως θα ακουστούν αρκετά ακόμη από τα μουσικά τους διαμάντια όπως το "Firebirds" ή το "Profits Of Doom" και όλοι έμειναν πανικόβλητοι στο τέλος του "Hot Bottom Feeder" καθώς νόμιζαν πως το set τους θα τελείωνε στην μία ώρα. Όμως, δε θα άφηναν τους οπαδούς τους χωρίς την βαριά χαρακτηριστική εισαγωγή του "Regulator" που επηρέασε και επηρεάζει πολλούς μουσικούς ακόμη και σήμερα. Ήταν αναμενόμενο ο έλεγχος να χαθεί ανάμεσα στις φράσεις "But someday, baby / You ain’t worry my life anymore" και στις κραυγές του Neil "Bang, bang, bang, bang / Vamanos, vamanos".

Οι Clutch σε κάθε τους εμφάνιση παραδίδουν μαθήματα σεβασμού προς τους ακροατές, αποδεικνύουν πως ένα συγκρότημα δίνει τις δικές του εξετάσεις πάνω στο stage και παίρνει άριστα όταν το κοινό ξέρει τους στίχους απέξω, λικνίζεται άγαρμπα σε κάθε του φράση, σε κάθε γύρισμα της κιθάρας και κάθε χτύπημα στα τύμπανα είναι σαν το χτύπημα της δικής μας καρδιάς που θα τους ξαναφέρει σίγουρα για μια ακόμη πιο δυνατή εμφάνιση.

Clutch make rock music great again. (Α.Χ.)

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography