Queensryche, Meden Agan @ Fuzz Club, 16/11/19

Μια αναγεννημένη μπάντα σε μεγάλα κέφια

Από τον Νίκο Καταπίδη, 18/11/2019 @ 17:00

Με την προσέλευση του κόσμου κάτι παρά πάνω από ικανοποιητική, το άνοιγμα της βραδιάς έγινε με τους Meden Agan, ιδιαίτερη επιλογή δεδομένου του πιο συμφωνικο-epic χαρακτήρα τους. Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις και αφήνοντας εκτός το αμφιλεγόμενο αισθητικό κομμάτι, με σύμμαχό τους τον καλό ήχο και το δεμένο παίξιμο κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού. Η θέση των τυμπάνων με σκάλωσε στην αρχή καθώς καθόμουν πιο πίσω, και προς στιγμήν μου φάνηκε οτι τα τύμπανα ήταν προηχογραφημένα, βέβαια τελικά διαψεύστηκα, προς τιμή του drummer και του στιβαρού παιξιματος του. Προσωπικά βρίσκω τον ήχο τους κάπως παρωχημένο αλλά φαντάζομαι πως κέρδισαν το ενδιαφέρον του κοινού κρίνοντας από τις αντιδράσεις και το δυνατό χειροκρότημα.

Meden Agan

Με το πέρας του σετ τους και την καθιερωμένη φωτογραφία με το κοινό στο φόντο, οι Meden Agan άφησαν τη σκηνή για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς, τους Queensryche.

Τα περί Tate και DeGarmo τα έχουμε ακούσει εκατομμύρια φορές, νομίζω πλέον κούρασαν. Οι Queensryche έχουν προχωρήσει, το αν κάποιος τους θεωρεί η όχι αντάξιους να κουβαλάνε το όνομα της μπάντας δικό του θέμα. Όσοι πιστοί προσήλθαν το Σάββατο στο Fuzz, πιστεύω πως κάθε άλλο παρά απογοητευμένοι έφυγαν.

Queensryche

Μπορεί προσωπικά να μην τρελάθηκα με τις δυο τελευταίες δουλειές της μπάντας, ωστόσο δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την προσπάθειά τους να γράψουν ενδιαφέρουσες συνθέσεις, και γενικά φαίνεται πως οι εντυπώσεις είναι θετικές, ειδικά για το "The Verdict". Κάτι επίσης σημαντικό, είναι η διάθεση της μπάντας να δείξει και στις συναυλίες το σύγχρονο χαρακτήρα της, όσο κι αν ξέρει πως η πλειονότητα του κόσμου παρευρίσκεται για να ακούσει τα κλασσικά κομμάτια.

Το ξεκίνημα με το ενδιαφέρον intro, και η είσοδος τους με το "Blood Of The Levant" έφερε στη σκηνή μια ορεξάτη μπάντα, με τον LaTorre να πρωταγωνιστεί. Οι αντιδράσεις σχετικά χλιαρές για αρχή, αν και είχε ενδιαφέρον πως υπήρχε κόσμος που τραγουδούσε τους στίχους του κομματιού. Συνέχεια με το "I Am I" από το Promised Land και τον ήχο σταδιακά να φτιάχνει και να ακούμε περισσότερο τις κιθάρες. Σε παικτικό επίπεδο η μπάντα ήταν άψογη, αν και δεν μπορώ να πω πως δε μου έλειπε λίγο η φινέτσα του Scott Rockenfield στα τύμπανα.

Ευχάριστη έκπληξη το "ΝΜ 156" από το "Warning". Κάπου εκεί καταλαβαίνεις πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν οι Queensryche κάποτε, ενώ η επιστροφή στο "The Verdict" με το "Man In The Machine" φάνηκε να ρίχνει λίγο τον κόσμο, ίσως και λόγω της μη εξοικείωσης με το υλικό του νέου δίσκου. Ο Todd ανέφερε κάποια στιγμή πως η μπάντα θέλει να παίζει και τα νέα τραγούδια, ελπίζοντας ότι θα αρέσουν στον κόσμο, και είναι γεγονός πως live ακούγονται καλύτερα απ’ότι στους δισκους.

Queensryche

Eίχε έρθει η ώρα να ανέβουμε λιγάκι και να ξελαρυγγιαστούμε με το back to back των "Walk In The Shadows" και "Operation Mindcrime", όπου το sing-along πήγε σύννεφο. Τα επιφωνήματα «ω ρε φιλε» που έπιανα γύρω μου έδειχναν πως η απόδοση της μπάντας ήταν εξαιρετική, και δεν ήταν απλά ένας νοσταλγικός ενθουσιασμός. Θα ξαναπώ για τον Todd, αλλά ο τύπος πραγματικά έχει φωνάρα. Μπορεί να μην έχει την ακραία θεατρικότητα του Tate, αλλά δε νομίζω να υπήρχε κανείς που μπορεί σήμερα να πει τα τραγούδια καλύτερα σήμερα.

Το "Condition Human" από τον ομότιτλο δίσκο μπορώ να πω ότι μου ακούστηκε πολύ καλύτερο από τη στουντιακή του εκτέλεση, μια πολύ progressive σύνθεση με σκαμπανεβάσματα που στάθηκε αξιοπρεπώς ανάμεσα στα μεγαθήρια του παρελθόντος. Βέβαια το highlight του live θα ερχόταν λίγο αργότερα, με το "Queen Of The Reich", όπου ο κόσμος ξύπνησε για τα καλά, και τα χαμόγελα της μπάντας να δείχνουν τη χαρά τους για την αποδοχή του κόσμου, με το (αναμενόμενα φάλτσο) τραγούδι του κόσμου να καλύπτει σε φάσεις τον (άψογο και πάλι) Todd.

Αν και αγαπημένο κομμάτι, το "Silent Lucidity" έριξε λίγο τους τόνους πάνω που είχαμε ζεσταθεί. Αλλόκοτη επιλογή στη σειρά του setlist κατά τη γνώμη μου, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί μια απο τις κορυφές της μπάντας και να προκαλεί ακόμη ανατριχίλα.

Ο Todd δεν έπαψε να ευχαριστεί τον κόσμο, ενώ ανέφερε πως θεωρεί το ελληνικό κοινό ως το πιο εκδηλωτικό, αλλά και το γεγονός πως θεωρεί τον εαυτό του κατα το ήμισυ έλληνα, αφού η γυναίκα του είναι από το Χαϊδάρι, ενώ χαιρέτησε και τη δεκάχρονη ανηψιά του που είχε έρθει να δει την πρώτη της συναυλία.

Queensryche

Στη συνέχεια του live, δεν μπορώ να παραλείψω το προσωπικό μου αγαπημένο "The Mission", αλλά και το πάντα υπέροχο "Take Hold Of The Flame" που έκλεισε το βασικό σετ, με το "Take Hold" να ηχεί συντονισμένα από τον κόσμο και την μπάντα.

To encore ξεκίνησε με το πρόσφατο και πιασάρικο "Light Years", ενώ η κορύφωση ήρθε με τα mega-hits της μπάντας, "Empire" και "Εyes Of A Stranger". Σαν γεροπαράξενος που έχω γίνει δε μπορώ να μην πω για το χαμένο china στο "Eyes Of A Stranger", αλλά ο Casey γενικά έπαιξε σωστότατα οπότε του το συγχωρώ.

"We want more" από τον κόσμο, και ίσως περίμενε κανείς κάποια έκπληξη από τη μπάντα που είχε τόσα χρόνια να μας επισκεφτεί, αλλά και πάλι ότι είδαμε μας άφησε ευχαριστημένους. Σίγουρα σε κάποιον μπορεί να λείπει η παλιά σύνθεση, μπορεί ο Casey να έχει ένα πιο συντηρητικό παίξιμο, αλλά δε γίνεται να αμφισβητήσεις τη μπάντα αν τη δεις να αποδίδει ζωντανά όλα αυτά τα υπέροχα κομμάτια. Άξια αναφοράς και η παρουσία του Eddie Jackson, που είναι ο κρυφός μπαλαντέρ του συγκροτήματος, τόσο στα φωνητικά όσο και με το πάντα εκλεπτυσμένο μπάσο του που γεμίζει τον ήχο κρατώντας πάντα χαμηλούς τόνους.

Μπορεί να έχουν μεσολαβήσει πολλές αλλαγές και πολύ δράμα γύρω από τη μπάντα, μπορεί ίσως ο ήχος τους να είναι κάπως ξεπερασμένος στις μέρες μας, ωστόσο δε μπορώ να μην αναγνωρίσω πως οι Queensryche του 2019 μοιάζουν αναγεννημένοι, μετά από μια μακρά περίοδο παρακμής, και αξίζουν την προσοχή μας.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης

  • SHARE
  • TWEET